Gecamoufleerd gekapt

Het plan was simpel, want simpele plannen werken altijd. Bij het eerste het beste spoedgeval dat binnenkwam zouden we ontsnappen. Nu is het namelijk zo dat bij de spoedgevallen geen enkele dokter oog heeft voor iets anders dan de stervende klootzak die ze uit de ambulance rollen. Met de hulp van Annick zou elke mogelijke afwijking van dit gedrag opgevangen worden door een staren naar haar ontblote joekels.
Aldus stonden we nog geen 15 minuten te wachten eer de eerste bloeder werd binnengerold. Sjonge sjonge, wat was me dat voor een heisa. Onopgemerkt als een dief in de nacht, rolde ik naar de uitgang, mijn sigaret stevig tussen de lippen geklemd. Annick scheurde haar blouse gewillig open. Geen mens keek om. Dat verbaasde me maar een weinig. Ze kwam naar me toegelopen en barstte uit in tranen.
Godverdomme, had ik weer één of ander labiel kutwijf gekozen.
'Hou je klotebek' zei ik en plante mijn ellenboog in haar maag. Dat vond ze pijnlijk, zoveel was duidelijk. 'Stop met janken en duw me naar je auto, fucking teef'.
Mijn methode bleek te werken. Ze duwde me voort de parking op. Dat had echter sneller gemogen. Je zou verwachten dat zo'n verpleegster wat kracht in haar armen heeft maar niets bleek echter minder waar. Daarenboven was de teef nog steeds aan het janken. Neen, als ze me niet te hevig wou irriteren zou ze dat gekrijs maar beter snel stoppen.
We kwamen aan haar auto. Godverdomme, dat bleek inderdaad een fucking Golf te zijn. Ik kroop achter het stuur. Dat leek haar te verbazen.
'Hier met die sleutels, en snel wat, of wat had je gedacht' snauwde ik haar toe. Ze ging naast me zitten en overhandigde de sleutels. Ik startte de motor, doch niet direct want die barak bleek ook nog een diesel te zijn. Sjonge sjonge... wat had dat wijf geen klasse. Het gejank ging over in gesnik. 'Als ze het nu maar niet op een jammeren zet' dacht ik bij mezelf. We bereikten de grote baan. Het was nacht en pikdonker ware het niet dat de straatverlichting méér dan genoeg zichtbaarheid schonk. Zo ook op Annick haar uitgelopen mascara. Dat merkte ik haar op en daarvoor moest ze lachen. Wat een stom wicht. Als er nu één ding is dat ik haat zijn het wel wijven wiens mascara er zodanig bijhangt dat ze meteen bij het leger zouden kunnen om de Vietcong te gaan bevechten. En die trut kon er dan nog mee lachen ook?
'Sss sorry dat ik daarnet begon te huilen Roberto', poogde ze. 'Ik had alleen vv vverwacht dat er toch iemand zou omkijken naar mijn borsten en misschien zelfs een complimentje...'.
Ze zette het wederom op een janken nog voor haar zin af was. Dit kon ik best missen en zette de radio op. Dat leek me duidelijk genoeg als antwoord. Geschokt hield ze op met huilen, klapte het zonnescherm met spiegel open, en begon zo goed als ze kon haar schmink af te kuisen. 'About fucking time', zei ik haar, en prutste aan de radio. Was er nu geen enkele zender die mij méér kon bieden dan acute diarhee? Dat bleek niet het geval en ik zette hem terug af. Annick zat ondertussen geruisloos voor zich uit te staren, ontdaan van haar, voornamelijk zwarte, kleurenpalet. Eindelijk daalde er een rust neer over de wagen. Die had lang op zich laten wachten. Ik inspecteerde het interieur. Rode, stoffen zetels met zwarte strepen. Die zetels waren overigens niet helemaal proper. In deze auto was duidelijk al menig drankwaar in gemorst. Haar normale reisgezellen waren dus onhandige sukkels. Geen wonder dat ze meteen voor een man als mezelf gevallen was, met al die losers om haar heen. Ik stak een sigaret op en reed, geheel conform de verkeersregels, richting stad. Neen, tegengehouden worden door de politsie was wel het laatste wat ik nu nodig had.
'Weet jij wat er met mijn sjieke leren vest gebeurd is' vroeg ik Annick. Met een vest had ze mij nooit gezien zo bleek. Shit, die was ik ongetwijfeld kwijt.
'Het was nochtans een mooie vest, gekocht in de solden' voegde ik eraan toe.
'We zullen samen wel een nieuwe vest gaan kopen, we hebben nu toch tijd genoeg' antwoordde ze me. Wat een lef! Waar haalde ze het dat zo'n sjieke vest makkelijk te vinden is? En wat sprak die teef over samen vesten gaan kopen?
'Annick, bedankt voor je hulp', zei ik, 'maar straks zet ik je af bij jou thuis en dan hoop ik dat we elkaar nooit meer hoeven te zien.'
'Maar Roberto... ik dacht...', stamelde ze, 'jij... en ik... wij, dat we...'
'Je moet maar eens stoppen met denken. Om er je voordeel mee te doen ben je toch te dom' liet ik me ontvallen. 'Ik zet jou af en dan ben ik weg, voor altijd, en als je je fucking bek niet snel houdt zal je tot daar mogen liften met twee knieschijven minder'.
Fuck it, de teef had me al genoeg geïrriteerd. Ik rukte de brandblusser vanonder men stoel en ramde hem meermaals tegen de achterkant van haar schedel. Het bloed spatte over het reeds rode interieur. M'n badjas werd ook niet gespaard. Het harde, brekende geluid van haar schedel maakte plaats voor de klanken van het sompige inslaan der brandblusser in haar tot moes geslagen kop. Op geen moment verloor ik daarbij de controle over het stuur. Neen, rijden kon ik wel als het nodig was. Ik smeet de brandblusser op de achterbank en stak een sigaret op. Welks een tafereel. Een zicht kon je het niet noemen, of je moest het laten voorafgaan door het adjectief bloederig. Ik strekte mijn arm over haar besmeurde lichaam en poogde haar portière te openen. Dat ging moeilijk aan 70 kilometer per uur dus besloot ik even te stoppen. Eenmaal tot stilstand gekomen duwde ik haar levensloze lichaam het asfalt op, sloot de deur en maakte voort.
Méér dan iets ter wereld wou ik Lara bezoeken. Ik zag er echter niet uit. Zou ze dat erg vinden? Ik besloot eerst langs thuis te passeren. Zo kon ik ook even de schade aan mijn lichaam met eigen ogen vaststellen. Want dat kunnen ze niet in het ziekenhuis. Neen, allerlei apparatuur om tot en met de openingsdiameter van je anus in het oog te houden, maar een duidelijk beeld verschaffen van hoe je er aan toe bent lukt niet zo best. Ik nam de afrit centrum en reed de stad in. Daar begonnen de contouren van het belfort zich reeds af te tekenen in de kleurloze nacht...