een gloemige geest

Zou ik een vest aantrekken om even naar buiten te gaan? Dat leek me een onnodige verspilling van tijd. Ik was gehaast moet je weten. Waarom? Geen idee. Zou het interessant zijn te weten waarom? Dat evenmin. Vluchtig goot ik de laatste slok Absinthe naar binnen, de deur reeds in mijn handen. Als nu zou blijken dat hier één of andere kloothommel ligt te rommelen in straat zou ie dat niet lang meer uithouden. Zou het beter zijn de deur traagjes of op een snelle, imposante manier te openen? Ik koos voor de laatste optie en aldus stond ik op een wel zéér intimiderende manier op straat. Alleen was dat, er bleek namelijk niemand te zijn.
'Des te beter', dacht ik bij mezelf, en wou een sigaret opsteken. Die had ik niet op zak zo bleek. Ontmoedigd hijste ik mezelf weer de treden op. Ja, die trap leek nog altijd langer dan ooit tevoren. Dat gevoel had ik bij het naar beneden stijgen niet gehad. Kan je wel spreken van stijgen als je naar beneden gaat? Geen idee, maar als schrijver op een blog kan ik het me alleszins permitteren. De heerlijke gloed van mijn woonkamer viel me nogmaals op. Die had ik in het verleden ook al vaak opgemerkt, en nu dus weer. Een warme, ontvangende gloed is belangrijk. Je mag smeren op je muren wat je wil, maar als de lichtgloed niet goed zit komt het allemaal op hetzelfde neer. Dat had ik al beseft nog voor ik mijn woonst inrichtte en had me dan ook uitvoerig geïnformeerd bij specialisten ter zake. Die bleken niet zulks een specialisten te zijn als ze wel zouden gewild hebben. Het was dan ook zo dat ik me uiteindelijk tot mijn toenmalige liefde richtte. Nu ja, liefde. Ik had haar leren kennen tijdens één van mijn talrijke nachtelijke escapades, op weg naar Furio. Het moet zo rond 4 uur 's nachts geweest zijn. Bij het lopen door een straat was het licht uit haar kamer me opgevallen. Ik belde aan en al snel kwam een ouwe vent opendoen. Uiteraard bleek dat niet de persoon te zijn die ik wou zien en na enig amok druipte hij het weer af naar zijn degoutant wijf dat in de deuropening was komen gillen. Daar had ie goed aan gedaan: het wicht bleek mateloos irritant en het zou dan ook niet lang geduurd hebben eer ik haar met de spartaanse beginselen had geconfronteerd. Maar nu dus niet, dankzij het snelle optreden van de man. Ondertussen had ik echter best wat tijd verspild en besloot het dan ook anders aan te pakken. Ik drukte simultaan op alle bellen en wachtte op respons. Een meisje kwam opendoen. Was zij degene uit het appartement? Dat bleek al snel zo te zijn. Ze was best een mooie verschijning en het duurde dan ook niet lang eer ik haar kamer betrad. Daar viel die aangename gloed me meteen op en aldus gebeurde het dat de basis werd gelegd voor een meer diepgaande relatie dan ik gewoon was. Niet dat het mijn eerste relatie met liefde was, maar ze waren gewoon niet talrijk.
Nu, die griet had dus de belichting van mijn appartement op haar genomen en het resultaat mocht er zijn. Hopelijk zou Lara nooit vragen of ik zelf de belichting had gedaan. Want dan moest ik haar vertellen over het andere meisje en dan zouden we ongetwijfeld een tijd van gezaag tegemoet gaan. Neen, zelfs de minst hysterische wijven blijken keer op keer een zwak te hebben voor mijn verleden. Veronderstel ik nu dat Lara hier snel over de vloer ging komen? Eigenlijk wou ik haar zelfs ontvangen maar dat leek me een te gehaaste beslissing.
Ik stak een sigaret op, stapte de badkamer binnen en draaide de warmwaterkraan open. Eén en ander op de badrand moest plaats maken want al snel zouden hier een asbak, een pakje sigaretten, een briquet, een fles Absolut en een glas met ijs opgesteld staan...