Le Juif

...‘Le Juif’.
Dit bood perspectieven. Met name kende ik Ramon niet als een gelovig man. Nu ja, wie ben ik natuurlijk? Hooguit zijn slechtste vriend. Maar één van de mogelijkheden zou dus zijn dat Ramon niet enkel een klojo was, maar specifiek een joodse klojo. Dat was één mogelijks perspecfief en tegelijk het beste. Want Joden hebben geld en Ramon tot dusver niet. Bovendien zou het typisch Joods zijn om die ganse rommel geld in een kluis of iets dergelijks te steken, getuige...de sleutel?
Of toch niet? Wat waren de andere perspectieven? ‘Le Juif’ was in elk geval geschreven in hetzelfde gekribbel, gecamoufleerd als handschrift met echte letters, woorden en lettergrepen. Deed Ramon zich voor als Jood? Maar naar wie dan. Evenzeer als ik Ramon niet kende als een gelovig man kende ik hem ook niet als iemand met talrijke relaties. Misschien werd het wel tijd om stilaan wat meer vragen te beginnen stellen bij dit zielig figuur. Mogelijks was Ramon meer dan een idioot karakter ten dienste van de brutaliteit die mijn leven kent. Want daar kwam het op neer, en dat is iets wat ik al vaker heb gesteld na weloverwogen te hebben nagedacht: Ramon was de bron van al mijn agressie. Ware het niet voor hem zou ik waarschijnlijk perfect in staat zijn mijn apathie op zoveel meer vlakken door te trekken, aldus minder slachtoffers makend onderweg. Maar Ramon was er dus wel, met alle geweld vandien. Bovendien zou nu blijken dat ie mogelijks een Jood was. Ik zette het op een peinzen en werd hier haast meteen in verstoord door een frivool meisje dat mijn drank serveerde. Dat deed ze nogal klunzig, waarbij een deel van de koffie op het ondertaloortje morste. Ze stelde een verontschuldigende lachje tentoon dat ik haast aandoenlijk vond. Terwijl ze een vod van haar plateau nam wierp ik haar een korte glimlach terug. Daardoor leek ze opeens verlegen en verstrooid te geraken: een effect dat ik wel vaker heb op jonge meisjes. Echter had ik nu wel andere dingen te doen dan het opgeilen van een hete poes en beval haar dan ook het gewoon zo te laten. Daar leek ze niet meteen zin in te hebben. Het meisje deinsde immers verschrikt terug, herpakte zich en zette het op een mengeling tussen stamelen en wegstappen. Ik keek haar nog even streng aan tot net voor ze zich omdraaide. Net toen wierp ik haar nog een tweede, korte glimlach toe waarop zij ietwat gegeneerd begon te stralen. Ze draaide zich om en stelde daarbij een perfect paar achterbenen tentoon. Nu moet je weten dat ik heel wat van achterbenen ken. Toen ik nog heel klein was en dus nog thuis woonde, kwam mijn tante Irna immers vaak op bezoek. En als er iets is dat tante Irna wel had, waren het een stel achterbenen waar je in ’40-’45 gemakkelijk enkele Joden achter kon verstoppen. Nu ware dat sowieso niet zo’n goed idee geweest want volgens geruchten stelde tante Irna haar achterbenen ook graag al eens tentoon aan den duits. In elk geval waren die achterbenen me zo bijgebleven dat het een levenslange fixatie was geworden. Meer nog dan een stel tieten als die van tante Germaine deden een perfect paar achterbenen me sindsdien zo geil worden als het zicht van enkele mokkels die lustig liggen te smoezen. Het meisje met de perfecte achterbenen stapte voort tot achter de bar alwaar ze me gade sloeg met één hand dat zich vastbeet in het marmeren tablet en één hand dat er zich duidelijk onder bevond. Ik nipte kort van mijn koffie. Die was gemaakt met caramel en wodka erin maar kon slechts matig bekoren. Dat krijg je van al dat onkundig gemengel. Ik besloot er niet verder over na te denken en peinsde voort over Ramon en diens al dan niet besneden zijn. Wat kon al dit betekenen. Ik bestudeerde nogmaals het gekribbel op het blad en gaf dit meteen weer op. Hier viel absoluut niets uit op te maken. Ik zou moeten afgaan op mijn reeds eerder dienstig bewezen intuïtie en besloot dan ook dat Ramon een Jood was. Een rijke Jood bovendien, met een sleutel voor een kluis vol geld...

De Sleutel

Onder het wandelen dacht ik na over de mooie lara. Zo onverwachts binnen vallen zou haar gegarandeerd ongelofelijk geil maken en de sex die daaruit zou volgen zou meer dan memorabel zijn. Voor haar. Want ik herinnerde me dat me tijdens de vorige sex was opgevallen dat ook zij er een speciaal schaamhaar kapsel op na hield en daar had ik op dat moment echt geen zin in. Doch plande ik de nodige opoffering, zoals iemand met mijn lichaam betaamt. Het vooruitzicht haar over de geconcentreerde melk te vertellen zorgde ervoor dat ik zelfs iets sneller ging wandelen. Doch, wederom, niet te snel.

Ongeveer halverwege herinnerde ik me echter dat ik de portefeuille van die dode marginaal, Ramon, nog in mn zak zitten had. Licht gedegouteerd tastte ik op mn jas naar waar ik de portefeuille gelaten had. Eens gevonden onderdrukte ik de reflex de dichtstbijzijnde vuilnisemmer te gebruiken en keek ik rond naar een plek waar ik rustig de inhoud kon bekijken. In mn wandelen was ik ondertussen aan een koffiebar aan de Zuid aanbeland. Gezien deze me ooit aangeraden was zette ik me binnen aan een tafeltje en bestelde een van hun specialiteiten. De radio speelde Love is Free van Cheryl Crow en ik leegde het namaak lederen vehikel op de tafel.

Ik telde 3 fotos van lelijke kinderen en een vrouw; een gevouwd blad papier, een zakje weed en een visa kaart. Maar vooral geen geld! De klootzak was dus toch niet langs gekomen om te terug te betalen. En ook geen rijbewijs of andere documenten. Wat me uiteindelijk niet verwonderde. Hij rook zelfs illegaal. Hij droeg het mee als een zwerm vliegen.

Ik sorteerde de visa in mn eigen portefeuille, stak de fotos en drugs terug in de vod en liet het papier op de tafel liggen terwijl ik het afval terug in mn jaszak stak. Ik vouwde het papier open en er bleek een sleutel in te zitten. Hij leek een beetje op de sleutel van mn voordeur, .. alle dergelijke sleutels zien er nu eenmaal hetzelfde uit! Het papier bevatte een heel verhaal in Raoul's kriebelige handschrift, maar ondertekend met ..

De dienster zette haar ronde verder en begaf zich met name naar de tafel met de twee maatpakken. Eén ervan had zijn zonnebril afgezet en stelde aldus zijn glazen oog tentoon.
'Heb je dat al lang?', vroeg ik hem, duidelijk wijzend naar zijn handicap.
'Excuseer, heb ik wat al lang?'
'Dat maatpak van je, ik heb de indruk dat het nieuw is. Het ziet er alleszins nieuw uit.'
Een glimlach tekende zich af op zijn gelaat. Zijn ééne oog blonk van trots.
Nog voor hij één of andere pocherige repliek had ging ik verder: 'Op die paar gaatjes op de mouwen na dan. Maar die heb je waarschijnlijk zelf niet opgemerkt. Je zou voor minder, als je maar één echt oog hebt en een ander uit glas. A propos, dat brengt me bij een meer evidente vraag. Heb je dat al lang, dat glazen oog?'
Zijn ééne oog verschrompelde, zijn glimlach verdween en enkel het dode glas blonk nu nog.
Het dienstertje schrok en liet haar plateau vallen. Zij had het glazen oog duidelijk nog niet opgemerkt. De plateau kwam neer met een luid geklengel. Enkele drankjes dienden eraan te geloven en de verwarring was compleet. De man met het glazen oog greep naar enkele scherven en ramde die zonder verwijlen in het gezicht van het andere maatpak. Het bloed spoot overvloedig op het dienstertje. Ze schreeuwde het uit, net zolang tot het glazen oog van doel verwisselde en ook haar ten ondergang bracht. Het bloederig tafereel ging nog even door waarbij het glazen oog lustig en afwisselend inhakte op zijn beide slachtoffers. Het bloed spoot daarbij ook uit zijn eigen, stekende hand en het duurde niet lang eer zijn vingers moesten zwichten voor het scherpe stuk glas dat hij tot dan had gehanteerd. Met enkele kootjes minder kwam het glazen oog hijgend op mij af gestrompeld en zette zich neer op de stoel tegenover mij. Ik bood hem mijn serviet aan. Die wikkelde hij rond zijn bloedend vingers voor hij besloot dat het zinloos was en de serviet terug weg werpte.
'Je kan misschien best een ambulance ofzo bellen', hijgde hij.
Ik nipte van mijn White Russian en vertelde hem dat dat moeilijk zou gaan daar ik niet over een gsm beschik. Dat was uiteraard gelogen.
'Wat maakt het ook uit, laat maar', repliceerde hij, waarop hij zijn glazen oog uit zijn oogkas haalde en triomfant op tafel legde. 'Ik heb dit oog sinds die klojo die rechtover me zat het in zijn hoofd haalde dat hij mijn secretaresse kon neuken. Nu moet je weten dat, alle logica getart, IK degene was die tot dan toe ons Sofietje neukte. Dagelijks zelfs.'
Ik besloot het verhaal te aanhoren en stak een nieuwe sigaret op. Het leek me intrigerend omwille van de loutere freakshow an sich. Even ging mijn blik naar het stervende dienstertje op de grond. Het snijdende glas had haar kleren verscheurd en gaf daarbij aanblik op twee compleet verminkte tieten.
Het glazen oog ging door: 'Maar goed, hij moest haar dus ook neuken vond ie en zij vondt dat ook. In het begin viel het best allemaal mee. Onze kantoren lagen naast elkaar moet je weten, dus zo moeilijk was het niet voor haar om enkele keren per dag naar zijn kantoor te gaan voor een snelle beurt. Ik vond het eigenlijk best handig want op die manier was haar poes meestal reeds nat tegen dat ik haar eens goed van jetje begon te geven.'
'Hoe heette je collega', onderbrak ik hem.
'Frits, maar dat doet er niet toe', antwoordde hij betweterig.
Ik twijfelde even om hem in de Leie te gooien maar besliste op het laatste moment nog even te luisteren.
'Wat er wèl toe doet is dat Frits ongeveer 3 maand later overgeplaatst werd naar de 4de verdieping. Toen begon het allemaal iets moelijker te worden natuurlijk. Want daar leerde ze dan nog wat nieuwe collega's van Frits kennen die ook wel enkele rondjes per dag wouden gaan. En Sofietje zag dat allemaal blijkbaar ook wel zitten. Wie belandde er uiteindelijk zonder Sofietje denk je zelf?'
De man zuchtte en veegde zijn bebloede vingers wat af aan zijn hemd. Dat hielp maar weinig want zoals iedereen weet kunnen vingers nogal hevig bloeden. Hij vroeg me om een sigaret. Aldus zaten we samen te roken. Ik twijfelde of ik de rest van het verhaal wel wou horen. Het begon me een beetje langdradig te worden. Waarschijnlijk was het toch gedoemd om één of ander huzarenstukje in zelfverminking te vertellen. Of hooguit misschien een toevalligheid die alle idiotie tart. In elk geval zinloos. Hoe dan ook werd het stilaan tijd voor mij om deze macabere scene te verlaten. Ik groette de man vriendelijk, wenste hem het beste toe en wierp zijn glazen oog de Leie in. Hij zette het op een huilen en zwoer dat zijn vrouw de volgende zou zijn. Daarna knielde ik nog even neer bij het dienstertje. Ze leek me te stikken in wat opgehoest bloed.
'Volgens mij lieg je', fluisterde ik haar toe, trok haar broek naar beneden en zag de meest behaarde kut ooit.
Onderweg naar nergens verzonk ik in gedachten. Over het waar naartoe vooral. Misschien was Lara's huis wel een troost voor wat reeds een vermoeiende dag was geweest. Spijtig genoeg was ik haar huissleutel kwijt door het verlies van mijn leren vest. Ik zou gewoon moeten aanbellen en dat deed me allesbehalve positiever denken over het vooruitzicht.