De dienster zette haar ronde verder en begaf zich met name naar de tafel met de twee maatpakken. Eén ervan had zijn zonnebril afgezet en stelde aldus zijn glazen oog tentoon.
'Heb je dat al lang?', vroeg ik hem, duidelijk wijzend naar zijn handicap.
'Excuseer, heb ik wat al lang?'
'Dat maatpak van je, ik heb de indruk dat het nieuw is. Het ziet er alleszins nieuw uit.'
Een glimlach tekende zich af op zijn gelaat. Zijn ééne oog blonk van trots.
Nog voor hij één of andere pocherige repliek had ging ik verder: 'Op die paar gaatjes op de mouwen na dan. Maar die heb je waarschijnlijk zelf niet opgemerkt. Je zou voor minder, als je maar één echt oog hebt en een ander uit glas. A propos, dat brengt me bij een meer evidente vraag. Heb je dat al lang, dat glazen oog?'
Zijn ééne oog verschrompelde, zijn glimlach verdween en enkel het dode glas blonk nu nog.
Het dienstertje schrok en liet haar plateau vallen. Zij had het glazen oog duidelijk nog niet opgemerkt. De plateau kwam neer met een luid geklengel. Enkele drankjes dienden eraan te geloven en de verwarring was compleet. De man met het glazen oog greep naar enkele scherven en ramde die zonder verwijlen in het gezicht van het andere maatpak. Het bloed spoot overvloedig op het dienstertje. Ze schreeuwde het uit, net zolang tot het glazen oog van doel verwisselde en ook haar ten ondergang bracht. Het bloederig tafereel ging nog even door waarbij het glazen oog lustig en afwisselend inhakte op zijn beide slachtoffers. Het bloed spoot daarbij ook uit zijn eigen, stekende hand en het duurde niet lang eer zijn vingers moesten zwichten voor het scherpe stuk glas dat hij tot dan had gehanteerd. Met enkele kootjes minder kwam het glazen oog hijgend op mij af gestrompeld en zette zich neer op de stoel tegenover mij. Ik bood hem mijn serviet aan. Die wikkelde hij rond zijn bloedend vingers voor hij besloot dat het zinloos was en de serviet terug weg werpte.
'Je kan misschien best een ambulance ofzo bellen', hijgde hij.
Ik nipte van mijn White Russian en vertelde hem dat dat moeilijk zou gaan daar ik niet over een gsm beschik. Dat was uiteraard gelogen.
'Wat maakt het ook uit, laat maar', repliceerde hij, waarop hij zijn glazen oog uit zijn oogkas haalde en triomfant op tafel legde. 'Ik heb dit oog sinds die klojo die rechtover me zat het in zijn hoofd haalde dat hij mijn secretaresse kon neuken. Nu moet je weten dat, alle logica getart, IK degene was die tot dan toe ons Sofietje neukte. Dagelijks zelfs.'
Ik besloot het verhaal te aanhoren en stak een nieuwe sigaret op. Het leek me intrigerend omwille van de loutere freakshow an sich. Even ging mijn blik naar het stervende dienstertje op de grond. Het snijdende glas had haar kleren verscheurd en gaf daarbij aanblik op twee compleet verminkte tieten.
Het glazen oog ging door: 'Maar goed, hij moest haar dus ook neuken vond ie en zij vondt dat ook. In het begin viel het best allemaal mee. Onze kantoren lagen naast elkaar moet je weten, dus zo moeilijk was het niet voor haar om enkele keren per dag naar zijn kantoor te gaan voor een snelle beurt. Ik vond het eigenlijk best handig want op die manier was haar poes meestal reeds nat tegen dat ik haar eens goed van jetje begon te geven.'
'Hoe heette je collega', onderbrak ik hem.
'Frits, maar dat doet er niet toe', antwoordde hij betweterig.
Ik twijfelde even om hem in de Leie te gooien maar besliste op het laatste moment nog even te luisteren.
'Wat er wèl toe doet is dat Frits ongeveer 3 maand later overgeplaatst werd naar de 4de verdieping. Toen begon het allemaal iets moelijker te worden natuurlijk. Want daar leerde ze dan nog wat nieuwe collega's van Frits kennen die ook wel enkele rondjes per dag wouden gaan. En Sofietje zag dat allemaal blijkbaar ook wel zitten. Wie belandde er uiteindelijk zonder Sofietje denk je zelf?'
De man zuchtte en veegde zijn bebloede vingers wat af aan zijn hemd. Dat hielp maar weinig want zoals iedereen weet kunnen vingers nogal hevig bloeden. Hij vroeg me om een sigaret. Aldus zaten we samen te roken. Ik twijfelde of ik de rest van het verhaal wel wou horen. Het begon me een beetje langdradig te worden. Waarschijnlijk was het toch gedoemd om één of ander huzarenstukje in zelfverminking te vertellen. Of hooguit misschien een toevalligheid die alle idiotie tart. In elk geval zinloos. Hoe dan ook werd het stilaan tijd voor mij om deze macabere scene te verlaten. Ik groette de man vriendelijk, wenste hem het beste toe en wierp zijn glazen oog de Leie in. Hij zette het op een huilen en zwoer dat zijn vrouw de volgende zou zijn. Daarna knielde ik nog even neer bij het dienstertje. Ze leek me te stikken in wat opgehoest bloed.
'Volgens mij lieg je', fluisterde ik haar toe, trok haar broek naar beneden en zag de meest behaarde kut ooit.
Onderweg naar nergens verzonk ik in gedachten. Over het waar naartoe vooral. Misschien was Lara's huis wel een troost voor wat reeds een vermoeiende dag was geweest. Spijtig genoeg was ik haar huissleutel kwijt door het verlies van mijn leren vest. Ik zou gewoon moeten aanbellen en dat deed me allesbehalve positiever denken over het vooruitzicht.