de ochtend des oordeels

Men hoofd bonsde verschrikkelijk bij het opstaan uit de zetel. Gelukkig stopte het bijna meteen: van katers heb ik nooit last gehad. Wat was hier gaande en vooral gaande geweest. Ik besloot niet af te wijken van dagdagelijkse rituelen en vooreerst op mijn bar af te stappen alwaar ik mezelf een shot Absolut uitschonk. Met lichte angst en een eerste sigaret tussen mijn lippen geklemd bekeek ik de openstaande badkamerdeur. Die gaf ook vanuit deze positie te weinig zicht op de gruwel die zich ongetwijfeld afspeelde binnenin de badkamer. Ik overliep snel enkele doemscenario's tijdens het uitschonken van een tweede Absolut, ditmaal een longdrink-portie. Ik voelde me helder en nuchter en besloot dat dit het beste moment was om de confrontatie aan te gaan met de realiteit. Met de nodige rust doofde ik mijn sigaret in de asbak op mijn bartablet, zette de tv uit en stapte op de badkamer af. Daarbij verloor ik de her en der verspreidde tissues niet uit het oog, ze telkens opzij vegend met mijn voet. Immers zou het maar stom staan een compleet uit de hand gelopen scene in de badkamer te betreden met enkele zakdoeken aan mijn schoen. Zelden had ik reeds zulks belachelijk tafereel aanschouwd. Op de vloer lag Ramon's lichaam opengespreid, vakkundig verniet met de kurken vloer. Ramon deed zijn uiterste best op lucht binnen te krijgen, zoveel was duidelijk. In zijn mond stak een haardroger die het werken had opgegeven. Zijn ogen waren dichtgeniet en een grote plas bloed had zich verzameld rond zijn kruisstreek. Ik stapte iets verder de kamer binnen en hurkte neer naast zijn aangezicht. De geleden schade werd me nu pas geheel duidelijk en was betrekkelijk groot. Blijkbaar had de haardroger het halfweg de nacht begeven doch slechts nadat de voorste helft van de plastic cover was gesmolten in Ramon's mond. Eén oog stond open, het ooglid verscheurd door 2 nietjes die nu niet meer vasthingen. Ramon maakte een kermend geluid. Daarbij had hij duidelijk iets mis gedaan want pas enkele seconden nadat ik de Absolut in zijn aangezicht smeet stopte hij met wat leek op het verstikken van een mens in ademnood. Twee seconden met de kerel en het werd me alweer te veel. Ik hijste mezelf recht en begaf me terug naar de living, stak een sigaret op en stapte op de bar af. Ik overpeinsde even de zaak. Immers, dit had grote gevolgen. Want wat was Ramon's invloed geweest in de toetakeling van mijn lichaam. Mogelijks wist hij meer, en dan zou het nu ongetwijfeld op kundigheid aankomen om het alsnog te weten te komen. Niet zelden weigert een zielig individu verder verbaal contact nadat je hem hebt neergemaaid bij een ongepland vriendschappelijk weerzien.
Ik schonk mijn Absolut glas vol en keerde terug naar de badkamer. Misschien moest ik wel listig zijn. Als een ervaren psycholoog met geslepen technieken de waarheid te weten komen. Ongetwijfeld was de klootzak wel vatbaar voor één of ander decadent Freudiaans showspel. Ondertussen bevond ik me wederom voor zijn ogen, ditmaal rechtstaand. Naarstig poogde hij een blik te vangen van het gehele, overweldigende postuur dat naast zijn hoofd oprees. Niet naarstig genoeg echter, hij vond het preserveren van zijn vastgeniet linkeroor duidelijk van primordiaal belang. Ik sprak hem rustig toe.
'Ramon, hoe lig jij hier nu, wat is hier gebeurd'.
Slechts enkele kermgeluiden deden vermoeden dat hij mijn vraag gehoord had. Ik herhaalde ze dan ook. Wederom kreeg ik geen antwoord. Ik hurkte neer teneinde de haardroger te verwijderen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Het plastic was volledig versmolten met zijn mond en enigste goeie rukken bleken dan ook niet veel uit te maken. Ik besloot de Freudiaanse piste lang genoeg te hebben belopen en rukte zijn lippen van elkaar. Daarbij spatte het bloed in het rond en verloren de nietjes elke functie. Ramon schreewde het uit en ik sloeg hem dan ook voor zijn Spaanse roetkop. Daarbij sloeg zijn hoofd dusdanig achteruit dat ook zijn linkeroor bevrijd werd van de inmiddels ruimschoots beschadigde kurkvloer. Het hysterisch gekrijs ging nog even door. Ik stond recht en nipte nog eens van mijn Absolut alvorens een nieuwe sigaret op te steken. Zegge wat men wil van mijn technieken, nog geen halve minuut later begon Ramon zijn eerste woorden te brabbelen. Half vermurwd kwam er één en ander uit zoals het feit dat ik een klootzak was en blijkbaar ooit een vriend. De haspelende loser verslikte zich daarbij meermaals in het ruim vrijgekomen bloed. Het was geen zicht, zonder meer. De haardroger hing immers, kabel en al, nog steeds uit zijn mond te bengelen, regelmatig zich beetje bij beetje verder afscheurend. Dat ging gepaard met de nodige pijn meende ik te mogen vaststellen. Het was duidelijk dat dit stuk ongeluk mij weinig ten dienste ging zijn op dat moment en ik besloot er dan ook korte metten mee te maken. Enkele stevige schoppen in het aangezicht zorgden ervoor dat het gekrijs en spuwen van bloed ophielden. Ramon lag nu hopeloos stervend maar stil op mijn badkamervloer. Welks een puinhoop was me dat. Zelfs met ondertussen een goeie halve liter Absolut op viel dit tafereel amper te overschouwen. Ik scheurde de resterende ledematen los van de nietjes en besloot een laken te zoeken tegen het overvloedig bloeden op mijn vloer. Immers moest ik die loser nog op één of andere manier naar buiten zien te krijgen. Zijn plompe lichaam liet daarbij meteen veronderstellen dat zulks al rollend zou moeten, over mijn vloer dus. Eenmaal gewikkeld in het nodige linnen rolde ik Ramon mijn appartement uit en met enigste flinke schoppen voor de reet bevond hij zich beneden aan de traphal, net voor de buitendeur. Ik besloot even op adem te komen alvorens verder te gaan. Sowieso moest ik even wat kleren aantrekken alvorens ik naar buiten ging. Daarvoor leken mijn zwarte broek en rood T-shirt me perfect geschikt. Aldus was het dat ik sjiek gekleed naar buiten trad. Schichtig keek ik rond maar er was niemand te bespeuren op straat. Ik knelde mijn sigaret tussen mijn lippen en gaf enkele serieuze trekken aan het laken. Ramon's bewusteloze lichaam lag nu op de straatstenen, gereed om vijftig meter verderop te worden achtergelaten. Daarbij eindigde hij tussen enkele fietsen die voor het huis met nummer 13 geplaatst stonden. Tijdens het terugkeren naar mijn appartement scheen de zon meermaals in mijn ogen. Dat heb ik altijd wel leuk gevonden. Ook zag ik een niet onknap meisje aan haar poes frunniken. Ze liep gewoon door. Ik dacht aan Lara en die keer dat ik mij inbeeldde dat ze aan haar poes frunnikte. Het zouden ongetwijfeld weer mooiere tijden worden vanaf nu.