De dienster zette haar ronde verder en begaf zich met name naar de tafel met de twee maatpakken. Eén ervan had zijn zonnebril afgezet en stelde aldus zijn glazen oog tentoon.
'Heb je dat al lang?', vroeg ik hem, duidelijk wijzend naar zijn handicap.
'Excuseer, heb ik wat al lang?'
'Dat maatpak van je, ik heb de indruk dat het nieuw is. Het ziet er alleszins nieuw uit.'
Een glimlach tekende zich af op zijn gelaat. Zijn ééne oog blonk van trots.
Nog voor hij één of andere pocherige repliek had ging ik verder: 'Op die paar gaatjes op de mouwen na dan. Maar die heb je waarschijnlijk zelf niet opgemerkt. Je zou voor minder, als je maar één echt oog hebt en een ander uit glas. A propos, dat brengt me bij een meer evidente vraag. Heb je dat al lang, dat glazen oog?'
Zijn ééne oog verschrompelde, zijn glimlach verdween en enkel het dode glas blonk nu nog.
Het dienstertje schrok en liet haar plateau vallen. Zij had het glazen oog duidelijk nog niet opgemerkt. De plateau kwam neer met een luid geklengel. Enkele drankjes dienden eraan te geloven en de verwarring was compleet. De man met het glazen oog greep naar enkele scherven en ramde die zonder verwijlen in het gezicht van het andere maatpak. Het bloed spoot overvloedig op het dienstertje. Ze schreeuwde het uit, net zolang tot het glazen oog van doel verwisselde en ook haar ten ondergang bracht. Het bloederig tafereel ging nog even door waarbij het glazen oog lustig en afwisselend inhakte op zijn beide slachtoffers. Het bloed spoot daarbij ook uit zijn eigen, stekende hand en het duurde niet lang eer zijn vingers moesten zwichten voor het scherpe stuk glas dat hij tot dan had gehanteerd. Met enkele kootjes minder kwam het glazen oog hijgend op mij af gestrompeld en zette zich neer op de stoel tegenover mij. Ik bood hem mijn serviet aan. Die wikkelde hij rond zijn bloedend vingers voor hij besloot dat het zinloos was en de serviet terug weg werpte.
'Je kan misschien best een ambulance ofzo bellen', hijgde hij.
Ik nipte van mijn White Russian en vertelde hem dat dat moeilijk zou gaan daar ik niet over een gsm beschik. Dat was uiteraard gelogen.
'Wat maakt het ook uit, laat maar', repliceerde hij, waarop hij zijn glazen oog uit zijn oogkas haalde en triomfant op tafel legde. 'Ik heb dit oog sinds die klojo die rechtover me zat het in zijn hoofd haalde dat hij mijn secretaresse kon neuken. Nu moet je weten dat, alle logica getart, IK degene was die tot dan toe ons Sofietje neukte. Dagelijks zelfs.'
Ik besloot het verhaal te aanhoren en stak een nieuwe sigaret op. Het leek me intrigerend omwille van de loutere freakshow an sich. Even ging mijn blik naar het stervende dienstertje op de grond. Het snijdende glas had haar kleren verscheurd en gaf daarbij aanblik op twee compleet verminkte tieten.
Het glazen oog ging door: 'Maar goed, hij moest haar dus ook neuken vond ie en zij vondt dat ook. In het begin viel het best allemaal mee. Onze kantoren lagen naast elkaar moet je weten, dus zo moeilijk was het niet voor haar om enkele keren per dag naar zijn kantoor te gaan voor een snelle beurt. Ik vond het eigenlijk best handig want op die manier was haar poes meestal reeds nat tegen dat ik haar eens goed van jetje begon te geven.'
'Hoe heette je collega', onderbrak ik hem.
'Frits, maar dat doet er niet toe', antwoordde hij betweterig.
Ik twijfelde even om hem in de Leie te gooien maar besliste op het laatste moment nog even te luisteren.
'Wat er wèl toe doet is dat Frits ongeveer 3 maand later overgeplaatst werd naar de 4de verdieping. Toen begon het allemaal iets moelijker te worden natuurlijk. Want daar leerde ze dan nog wat nieuwe collega's van Frits kennen die ook wel enkele rondjes per dag wouden gaan. En Sofietje zag dat allemaal blijkbaar ook wel zitten. Wie belandde er uiteindelijk zonder Sofietje denk je zelf?'
De man zuchtte en veegde zijn bebloede vingers wat af aan zijn hemd. Dat hielp maar weinig want zoals iedereen weet kunnen vingers nogal hevig bloeden. Hij vroeg me om een sigaret. Aldus zaten we samen te roken. Ik twijfelde of ik de rest van het verhaal wel wou horen. Het begon me een beetje langdradig te worden. Waarschijnlijk was het toch gedoemd om één of ander huzarenstukje in zelfverminking te vertellen. Of hooguit misschien een toevalligheid die alle idiotie tart. In elk geval zinloos. Hoe dan ook werd het stilaan tijd voor mij om deze macabere scene te verlaten. Ik groette de man vriendelijk, wenste hem het beste toe en wierp zijn glazen oog de Leie in. Hij zette het op een huilen en zwoer dat zijn vrouw de volgende zou zijn. Daarna knielde ik nog even neer bij het dienstertje. Ze leek me te stikken in wat opgehoest bloed.
'Volgens mij lieg je', fluisterde ik haar toe, trok haar broek naar beneden en zag de meest behaarde kut ooit.
Onderweg naar nergens verzonk ik in gedachten. Over het waar naartoe vooral. Misschien was Lara's huis wel een troost voor wat reeds een vermoeiende dag was geweest. Spijtig genoeg was ik haar huissleutel kwijt door het verlies van mijn leren vest. Ik zou gewoon moeten aanbellen en dat deed me allesbehalve positiever denken over het vooruitzicht.

De wereld door een zonnebril

Ik hoorde ver achter me een licht gekerm en concludeerde dat Ramon er beter aan toe was dan initieel gedacht. Goed nieuws want de klootzak is me nog 500fr verschuldigd. Een korte termijn lening die ondertussen al lang zijn houdbaarheidsdatum overschreden was en tot heden opgelopen tot €2000 of iets in die getale. Ik realiseerde me dat Ramon waarschijnlijk net om die reden in mijn badkamer had liggen creveren en keerde op mijn stappen terug voor verder onderzoek. De loser was ondertussen op zijn zij gerold en deed zielige pogingen om zich uit zijn verpakking te wurmen. Ik schopte de ondankbare klootzak in het gezicht, of althans die algemene regio en pakte hem uit tot ik aan zijn portefeuille kon. De heldere vloeistof die tussen zijn benen uit sijpelde degouteerden me des te meer en eens zijn portefeuille in mijn achterzak zat schopte ik hem nogmaals in het gezicht. Medelijden is een verspilde emotie aan dergelijk gespuis!

Mijn humeur was door zijn pathetische gedrag zo ver onder nul gezakt dat ik mijn plannen om een terrasje aan te doen finaal schrapte en terug keerde naar mijn prachtige woonst, meerbepaald mijn bescheiden en functionele keuken! Daar aangekomen overviel me een atypisch moment van hopeloze depressie en ongekende tristesse. Ondanks dat dergelijke momenten me, zoals ik eerder al vermeldde, niet typeren - komen dergelijke buien regelmatig voor en ik haalde dan ook enkele seconden rustig adem tot het moment voorbij was. Een helende reflex die me al meermaals het leven had gered, of toch zou gered hebben ware ik het suicidale type. Ik legde dus de shotgun die ik bij wijze van automatisme onder het aanrecht gepakt had terug op zijn plaats. De dag was ondertussen alweer 9 minuten verder gegaan sinds ik Ramon de deur wees, hoog tijd dus voor een bescheiden glas Wodka. Thuis bewaar ik de alcohol op dergelijke manier dat ik ten aller tijde overal makkelijke toegang heb tot enkele flessen. Ik schonk dan ook een long-drink glas vol en kiepte het achterover. 10 minuten.

Menig uur later zat ik op het terras van de Onvrije met de zon in mijn ogen. De tafel voor me werd bevuild door 2 nozems in maatpakken en zonnenbrillen. Nergens was er een lekkere poes te bekennen, laat staan een indrukwekkend stel tieten. Op de bediening na dan, die over een onmiskenbaar groot stel tieten beschikte. De poes kon ik me alleen inbeelden, maar gezien ik haar ooit geneukt had viel me dit niet zwaar. Degoutant wijf, moet ik overgens zeggen. Ze wilde ooit dat ik mn lul in haar reet ramde. Stel je voor.. Ik was het pompen echter snel beu en besloot dat ze zelf ook maar eens iets moest doen. Iets later zat ze gehurkt over mij en liet ze haar spannende aars over mn lul schuren. Ze schreeuwde van extase en maakte me duidelijk dat ik mn ogen moest sluiten en mond open sperren. Ik had een bruin vermoeden, maar deed het toch. Iets later begon ze als een wilde over mn gespierde borst en gezicht te pissen. Het deed haar blijkbaar goed, want ze kwam enkele keren schreeuwend klaar. Mijn orgasme bleef uiteraard ook niet uit en iets later lag ze hijgend op me. Met bruin vocht dat uit haar kont dribbelde en haar tong die als gek de pis van mn gezicht likte als om zo het verzwete vocht terug te winnen. Tijdens het bekomen vroeg ik me af hoe ik in godsnaam klaar had kunnen komen. Ze was namelijk een van die vrouwen die als schaam toilet enkel de bikinilijn schoor en verder een weelderige bos van rossig schaamhaar tentoon spreidde.

Ze wekte me uit mijn overpijnzingen toen ze een van haar meesterlijk bereidde White Russians op de tafel schoof. Ik zei dank je en informeerde of ze nog steeds zo n gigantische bos ros schaamhaar had. Ze giechelde geil van niet en likte net onder mn rechter oor, waarna ze fluisterde "Dat plekje was ik vorige keer vergeten".

de ochtend des oordeels

Men hoofd bonsde verschrikkelijk bij het opstaan uit de zetel. Gelukkig stopte het bijna meteen: van katers heb ik nooit last gehad. Wat was hier gaande en vooral gaande geweest. Ik besloot niet af te wijken van dagdagelijkse rituelen en vooreerst op mijn bar af te stappen alwaar ik mezelf een shot Absolut uitschonk. Met lichte angst en een eerste sigaret tussen mijn lippen geklemd bekeek ik de openstaande badkamerdeur. Die gaf ook vanuit deze positie te weinig zicht op de gruwel die zich ongetwijfeld afspeelde binnenin de badkamer. Ik overliep snel enkele doemscenario's tijdens het uitschonken van een tweede Absolut, ditmaal een longdrink-portie. Ik voelde me helder en nuchter en besloot dat dit het beste moment was om de confrontatie aan te gaan met de realiteit. Met de nodige rust doofde ik mijn sigaret in de asbak op mijn bartablet, zette de tv uit en stapte op de badkamer af. Daarbij verloor ik de her en der verspreidde tissues niet uit het oog, ze telkens opzij vegend met mijn voet. Immers zou het maar stom staan een compleet uit de hand gelopen scene in de badkamer te betreden met enkele zakdoeken aan mijn schoen. Zelden had ik reeds zulks belachelijk tafereel aanschouwd. Op de vloer lag Ramon's lichaam opengespreid, vakkundig verniet met de kurken vloer. Ramon deed zijn uiterste best op lucht binnen te krijgen, zoveel was duidelijk. In zijn mond stak een haardroger die het werken had opgegeven. Zijn ogen waren dichtgeniet en een grote plas bloed had zich verzameld rond zijn kruisstreek. Ik stapte iets verder de kamer binnen en hurkte neer naast zijn aangezicht. De geleden schade werd me nu pas geheel duidelijk en was betrekkelijk groot. Blijkbaar had de haardroger het halfweg de nacht begeven doch slechts nadat de voorste helft van de plastic cover was gesmolten in Ramon's mond. Eén oog stond open, het ooglid verscheurd door 2 nietjes die nu niet meer vasthingen. Ramon maakte een kermend geluid. Daarbij had hij duidelijk iets mis gedaan want pas enkele seconden nadat ik de Absolut in zijn aangezicht smeet stopte hij met wat leek op het verstikken van een mens in ademnood. Twee seconden met de kerel en het werd me alweer te veel. Ik hijste mezelf recht en begaf me terug naar de living, stak een sigaret op en stapte op de bar af. Ik overpeinsde even de zaak. Immers, dit had grote gevolgen. Want wat was Ramon's invloed geweest in de toetakeling van mijn lichaam. Mogelijks wist hij meer, en dan zou het nu ongetwijfeld op kundigheid aankomen om het alsnog te weten te komen. Niet zelden weigert een zielig individu verder verbaal contact nadat je hem hebt neergemaaid bij een ongepland vriendschappelijk weerzien.
Ik schonk mijn Absolut glas vol en keerde terug naar de badkamer. Misschien moest ik wel listig zijn. Als een ervaren psycholoog met geslepen technieken de waarheid te weten komen. Ongetwijfeld was de klootzak wel vatbaar voor één of ander decadent Freudiaans showspel. Ondertussen bevond ik me wederom voor zijn ogen, ditmaal rechtstaand. Naarstig poogde hij een blik te vangen van het gehele, overweldigende postuur dat naast zijn hoofd oprees. Niet naarstig genoeg echter, hij vond het preserveren van zijn vastgeniet linkeroor duidelijk van primordiaal belang. Ik sprak hem rustig toe.
'Ramon, hoe lig jij hier nu, wat is hier gebeurd'.
Slechts enkele kermgeluiden deden vermoeden dat hij mijn vraag gehoord had. Ik herhaalde ze dan ook. Wederom kreeg ik geen antwoord. Ik hurkte neer teneinde de haardroger te verwijderen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Het plastic was volledig versmolten met zijn mond en enigste goeie rukken bleken dan ook niet veel uit te maken. Ik besloot de Freudiaanse piste lang genoeg te hebben belopen en rukte zijn lippen van elkaar. Daarbij spatte het bloed in het rond en verloren de nietjes elke functie. Ramon schreewde het uit en ik sloeg hem dan ook voor zijn Spaanse roetkop. Daarbij sloeg zijn hoofd dusdanig achteruit dat ook zijn linkeroor bevrijd werd van de inmiddels ruimschoots beschadigde kurkvloer. Het hysterisch gekrijs ging nog even door. Ik stond recht en nipte nog eens van mijn Absolut alvorens een nieuwe sigaret op te steken. Zegge wat men wil van mijn technieken, nog geen halve minuut later begon Ramon zijn eerste woorden te brabbelen. Half vermurwd kwam er één en ander uit zoals het feit dat ik een klootzak was en blijkbaar ooit een vriend. De haspelende loser verslikte zich daarbij meermaals in het ruim vrijgekomen bloed. Het was geen zicht, zonder meer. De haardroger hing immers, kabel en al, nog steeds uit zijn mond te bengelen, regelmatig zich beetje bij beetje verder afscheurend. Dat ging gepaard met de nodige pijn meende ik te mogen vaststellen. Het was duidelijk dat dit stuk ongeluk mij weinig ten dienste ging zijn op dat moment en ik besloot er dan ook korte metten mee te maken. Enkele stevige schoppen in het aangezicht zorgden ervoor dat het gekrijs en spuwen van bloed ophielden. Ramon lag nu hopeloos stervend maar stil op mijn badkamervloer. Welks een puinhoop was me dat. Zelfs met ondertussen een goeie halve liter Absolut op viel dit tafereel amper te overschouwen. Ik scheurde de resterende ledematen los van de nietjes en besloot een laken te zoeken tegen het overvloedig bloeden op mijn vloer. Immers moest ik die loser nog op één of andere manier naar buiten zien te krijgen. Zijn plompe lichaam liet daarbij meteen veronderstellen dat zulks al rollend zou moeten, over mijn vloer dus. Eenmaal gewikkeld in het nodige linnen rolde ik Ramon mijn appartement uit en met enigste flinke schoppen voor de reet bevond hij zich beneden aan de traphal, net voor de buitendeur. Ik besloot even op adem te komen alvorens verder te gaan. Sowieso moest ik even wat kleren aantrekken alvorens ik naar buiten ging. Daarvoor leken mijn zwarte broek en rood T-shirt me perfect geschikt. Aldus was het dat ik sjiek gekleed naar buiten trad. Schichtig keek ik rond maar er was niemand te bespeuren op straat. Ik knelde mijn sigaret tussen mijn lippen en gaf enkele serieuze trekken aan het laken. Ramon's bewusteloze lichaam lag nu op de straatstenen, gereed om vijftig meter verderop te worden achtergelaten. Daarbij eindigde hij tussen enkele fietsen die voor het huis met nummer 13 geplaatst stonden. Tijdens het terugkeren naar mijn appartement scheen de zon meermaals in mijn ogen. Dat heb ik altijd wel leuk gevonden. Ook zag ik een niet onknap meisje aan haar poes frunniken. Ze liep gewoon door. Ik dacht aan Lara en die keer dat ik mij inbeeldde dat ze aan haar poes frunnikte. Het zouden ongetwijfeld weer mooiere tijden worden vanaf nu.