Het plan was simpel, want simpele plannen werken altijd. Bij het eerste het beste spoedgeval dat binnenkwam zouden we ontsnappen. Nu is het namelijk zo dat bij de spoedgevallen geen enkele dokter oog heeft voor iets anders dan de stervende klootzak die ze uit de ambulance rollen. Met de hulp van Annick zou elke mogelijke afwijking van dit gedrag opgevangen worden door een staren naar haar ontblote joekels.
Aldus stonden we nog geen 15 minuten te wachten eer de eerste bloeder werd binnengerold. Sjonge sjonge, wat was me dat voor een heisa. Onopgemerkt als een dief in de nacht, rolde ik naar de uitgang, mijn sigaret stevig tussen de lippen geklemd. Annick scheurde haar blouse gewillig open. Geen mens keek om. Dat verbaasde me maar een weinig. Ze kwam naar me toegelopen en barstte uit in tranen.
Godverdomme, had ik weer één of ander labiel kutwijf gekozen.
'Hou je klotebek' zei ik en plante mijn ellenboog in haar maag. Dat vond ze pijnlijk, zoveel was duidelijk. 'Stop met janken en duw me naar je auto, fucking teef'.
Mijn methode bleek te werken. Ze duwde me voort de parking op. Dat had echter sneller gemogen. Je zou verwachten dat zo'n verpleegster wat kracht in haar armen heeft maar niets bleek echter minder waar. Daarenboven was de teef nog steeds aan het janken. Neen, als ze me niet te hevig wou irriteren zou ze dat gekrijs maar beter snel stoppen.
We kwamen aan haar auto. Godverdomme, dat bleek inderdaad een fucking Golf te zijn. Ik kroop achter het stuur. Dat leek haar te verbazen.
'Hier met die sleutels, en snel wat, of wat had je gedacht' snauwde ik haar toe. Ze ging naast me zitten en overhandigde de sleutels. Ik startte de motor, doch niet direct want die barak bleek ook nog een diesel te zijn. Sjonge sjonge... wat had dat wijf geen klasse. Het gejank ging over in gesnik. 'Als ze het nu maar niet op een jammeren zet' dacht ik bij mezelf. We bereikten de grote baan. Het was nacht en pikdonker ware het niet dat de straatverlichting méér dan genoeg zichtbaarheid schonk. Zo ook op Annick haar uitgelopen mascara. Dat merkte ik haar op en daarvoor moest ze lachen. Wat een stom wicht. Als er nu één ding is dat ik haat zijn het wel wijven wiens mascara er zodanig bijhangt dat ze meteen bij het leger zouden kunnen om de Vietcong te gaan bevechten. En die trut kon er dan nog mee lachen ook?
'Sss sorry dat ik daarnet begon te huilen Roberto', poogde ze. 'Ik had alleen vv vverwacht dat er toch iemand zou omkijken naar mijn borsten en misschien zelfs een complimentje...'.
Ze zette het wederom op een janken nog voor haar zin af was. Dit kon ik best missen en zette de radio op. Dat leek me duidelijk genoeg als antwoord. Geschokt hield ze op met huilen, klapte het zonnescherm met spiegel open, en begon zo goed als ze kon haar schmink af te kuisen. 'About fucking time', zei ik haar, en prutste aan de radio. Was er nu geen enkele zender die mij méér kon bieden dan acute diarhee? Dat bleek niet het geval en ik zette hem terug af. Annick zat ondertussen geruisloos voor zich uit te staren, ontdaan van haar, voornamelijk zwarte, kleurenpalet. Eindelijk daalde er een rust neer over de wagen. Die had lang op zich laten wachten. Ik inspecteerde het interieur. Rode, stoffen zetels met zwarte strepen. Die zetels waren overigens niet helemaal proper. In deze auto was duidelijk al menig drankwaar in gemorst. Haar normale reisgezellen waren dus onhandige sukkels. Geen wonder dat ze meteen voor een man als mezelf gevallen was, met al die losers om haar heen. Ik stak een sigaret op en reed, geheel conform de verkeersregels, richting stad. Neen, tegengehouden worden door de politsie was wel het laatste wat ik nu nodig had.
'Weet jij wat er met mijn sjieke leren vest gebeurd is' vroeg ik Annick. Met een vest had ze mij nooit gezien zo bleek. Shit, die was ik ongetwijfeld kwijt.
'Het was nochtans een mooie vest, gekocht in de solden' voegde ik eraan toe.
'We zullen samen wel een nieuwe vest gaan kopen, we hebben nu toch tijd genoeg' antwoordde ze me. Wat een lef! Waar haalde ze het dat zo'n sjieke vest makkelijk te vinden is? En wat sprak die teef over samen vesten gaan kopen?
'Annick, bedankt voor je hulp', zei ik, 'maar straks zet ik je af bij jou thuis en dan hoop ik dat we elkaar nooit meer hoeven te zien.'
'Maar Roberto... ik dacht...', stamelde ze, 'jij... en ik... wij, dat we...'
'Je moet maar eens stoppen met denken. Om er je voordeel mee te doen ben je toch te dom' liet ik me ontvallen. 'Ik zet jou af en dan ben ik weg, voor altijd, en als je je fucking bek niet snel houdt zal je tot daar mogen liften met twee knieschijven minder'.
Fuck it, de teef had me al genoeg geïrriteerd. Ik rukte de brandblusser vanonder men stoel en ramde hem meermaals tegen de achterkant van haar schedel. Het bloed spatte over het reeds rode interieur. M'n badjas werd ook niet gespaard. Het harde, brekende geluid van haar schedel maakte plaats voor de klanken van het sompige inslaan der brandblusser in haar tot moes geslagen kop. Op geen moment verloor ik daarbij de controle over het stuur. Neen, rijden kon ik wel als het nodig was. Ik smeet de brandblusser op de achterbank en stak een sigaret op. Welks een tafereel. Een zicht kon je het niet noemen, of je moest het laten voorafgaan door het adjectief bloederig. Ik strekte mijn arm over haar besmeurde lichaam en poogde haar portière te openen. Dat ging moeilijk aan 70 kilometer per uur dus besloot ik even te stoppen. Eenmaal tot stilstand gekomen duwde ik haar levensloze lichaam het asfalt op, sloot de deur en maakte voort.
Méér dan iets ter wereld wou ik Lara bezoeken. Ik zag er echter niet uit. Zou ze dat erg vinden? Ik besloot eerst langs thuis te passeren. Zo kon ik ook even de schade aan mijn lichaam met eigen ogen vaststellen. Want dat kunnen ze niet in het ziekenhuis. Neen, allerlei apparatuur om tot en met de openingsdiameter van je anus in het oog te houden, maar een duidelijk beeld verschaffen van hoe je er aan toe bent lukt niet zo best. Ik nam de afrit centrum en reed de stad in. Daar begonnen de contouren van het belfort zich reeds af te tekenen in de kleurloze nacht...
Licht Draaierig
De gang was leeg. Ik strompelde rechtdoor naar waar naar mijns inziens de deur zou moeten zijn. Ik had geen enkel inzicht welke deur en naar waar maar wist wel dat ik er naartoe moest.. Mn hoofd deed pijn. Een kloppend gevoel dat maar niet over hing. In de gang ging ik op zoek naar kamer 87. Geen nummer 87! Wel een 12 en een 18 en een 5.. ook 7 en 8 waren er.. Maar geen 87.. De deur naderde. Vreemde deur! De lucht raspte in mn longen, ik ontdekte dat mn ribben niet volledig hersteld waren.. Toch ging het gaandeweg beter! De deur begon zich ook al wat te stabilizeren, blijkbaar was het niet de wereld die raar was maar ik die nog niet echt bestand was tegen enige vorm van inspanningen! Waar zat die teef van een Annick! Ze kon me gvd buiten rijden met een rolstoel ofzo.. De deur kroop als maar dichterbij & soms draaide ook ik even. Als een tochwel stevig iemand als ikzelve al mee draait met de wereld is er echt iets loos. Ik draaide dus en de deur kwam dichterbij!
Na een tergend lange wandeling was de deur er. Ik duwde maar er werd tegen geduwd. Ik was er nochtans zeker van dat het een klapdeur was, zo n deur met dubbele scharnieren zodat achterlijke lullen niet hoefden na te denken over welke van de 2 opties ze moesten kiezen om de deur te openen.. duwen of trekken.. Ik voelde me een lul! Doch enkel door omstandigheden. Zelfs de verstandigste intelectueel -ik bijvoorbeeld- kan niet geacht worden op momenten als dat en met een hoofdpijn als die na te denken! De oplossing sloeg in als een bom. Ik wist even weer hoe die jappen zich gevoeld moeten hebben toen ze in Hirosjima keken naar het mooie Amerikaanse vuurwerk. Die paddestoel vorm.. de Amerikanen konden er wat van. Weer eentje voor de "Famous Last Words"! Ik wist het inderdaad weer.. want de ervaring was mn gedachten even uit geweest. Ik was het nooit echt vergeten, die keer dat ik een volledige simulatie deed van zo n aanval met enkele chinese vrijwilligers, maar je kan niet elke genocide -al dan niet gesimuleerd- onthouden! Ik hoorde een vrouw met hakken achter de deur enkele stappen doen. De angst sloeg me om het hart. De deur gaf gelijktijdig mee en ik smakte als een overrijpe grapefruit op de grond. De lucht werd uit mn longen geslagen en mn hoofd draaide even net dat iets meer. Het geluid van de hakken toen ik Ramon's kamer stond had me allert gemaakt! Paniekerig keek ik rond naar waar de vrouw met de hakken was, naartoe ging en geweest was. Dit teneinde een accuraat plan op te stellen om zo tot een voordelige situatie te komen en de .. De vrouw die achter de deur stond en onrechtstreeks verantwoordelijk was voor mijn vallen droeg witte open schoenen. Die mottige soort die ze alleen in instellingen met gezondheidsnormen droegen. Ik keek omhoog en omdat ze op me afgesneld kwam keek ik recht onder haar rok. Ze had geen slip aan en ik herkende Annick's schaamlippen. Het viel me op hoe uitnodigend ze eruit zagen en raar genoeg kreeg ik zin in sex. Ik besefte echter al snel dat het hier om Annick ging en niet om Lara. Haar lippen vertoonden ouderdomstekenen die ze alleen bij een vrouw uit haar twintigerjaren kunnen vertonen. Toch kreeg ik immense zin om mn harde lul tussen die lippen te glijden en momenten van extase te beleven. gedeelde extase. Ik moest Dringend naar Lara toe, voor de hormonen de overhand kregen! Ik krabbelde recht, moeizaam en pijnlijk maar te fier om iets te laten merken en met de hulp van de ouwe doos. Ze keek me verliefd aan. Ik zei "ik vertrek, ik voel me hier niet veilig en jij helpt me!" Haar idolate staren overtuigde me van haar dedicatie aan onze queeste en ik stuurde haar om een rolstoel. "Dat beft lekker" fluisterde ik haar nog snel in het oor voor ze als een loopse koe de hal afstormde om de dichtstbijzijnde rolstoel op te eisen. Ik verbeelde me zelfs dat ze een licht vochtig spoor naliet om zeker te zijn dat ik haar niet verloor. Ik wandelde kalm verder in een poging mn gevoel van ok zijn te herwinnen en tegen dat ze aan kwam gesleept met een rolstoel begon het wandelen alweer hemels te lukken.. Gezien de omstandigheden!
De blik in haar ogen vertelde me dat ik onmogelijk zou kunnen uitstellen haar te beffen en ik dirrigeerde haar een kamer binnen als ze ware een volautomatische rolstoel. Eens binnen droeg ik haar op haar rok op te trekken tot haar middel zoals ze gewend was en met een voet op de armleuning van de stoel te gaan staan. Ik dacht er nattuurlijk op tijd aan de handrem van het gedrocht op te trekken en kreeg een zicht waar mn lul gretig paraat van kwam. Ik negeerde de bloed ophoping echter en spaarde me wederom voor Lara. Ze stond in een spreidstand met aan een kant van de rolstoel haar voet op de grond en aan de andere kant haar voet op de leuning. Haar lippen spreidden zich eveneens en gaven een majestueuze aanblik van haar door de ouderdom onaangetaste "vlezige wonde" zoals een of andere perverse vlaamse schrijver het ooit in een alom gelouwerd gedicht benoemde. Ik koos bij de eerste ronde voor de clitoriële aanpak. Ik liet mn tong haar weg naar boven zoeken van haar anus tot haar clit bereik was en behaalde zo op een zelfs voor haar ongekend tempo haar eerste orgasme. De verdere orgasmes volgden al snel, deels door mn bij elk orgasme varierende tactiek. Na het zesde had ik de indruk dat ze door haar benen zou zakken en stopte ik. Haar zilte smaak die mn gezicht bedekte veegde ik af aan haar rok en ze giechelde verlegen. Ze probeerde me al lang geen kus meer te geven achteraf. Die rechtse in de maag had haar dat al lang leden afgeleerd! Ze giechelde stom en zei "Rolstoelen zijn inderdaad Prachtig". Het maakte me op een vreemde manier blij dat ik haar sexuele horizon uitgebreid had. Wederom mag de blijdschap om iets dergelijks zeker niet overschat worden! Ik dirigeerde haar richting de algemeene balie en legde haar ondertussen uit hoe ze me hier zeker vandaan zou krijgen. Terloops vroeg ik ook even waar haar wagen geparkeerd stond. Oh wat hoopte ik dat het een degelijk iets was en niet zo n mottig golfje waar een dergelijk slag van trienen meestal mee rijd!
Na een tergend lange wandeling was de deur er. Ik duwde maar er werd tegen geduwd. Ik was er nochtans zeker van dat het een klapdeur was, zo n deur met dubbele scharnieren zodat achterlijke lullen niet hoefden na te denken over welke van de 2 opties ze moesten kiezen om de deur te openen.. duwen of trekken.. Ik voelde me een lul! Doch enkel door omstandigheden. Zelfs de verstandigste intelectueel -ik bijvoorbeeld- kan niet geacht worden op momenten als dat en met een hoofdpijn als die na te denken! De oplossing sloeg in als een bom. Ik wist even weer hoe die jappen zich gevoeld moeten hebben toen ze in Hirosjima keken naar het mooie Amerikaanse vuurwerk. Die paddestoel vorm.. de Amerikanen konden er wat van. Weer eentje voor de "Famous Last Words"! Ik wist het inderdaad weer.. want de ervaring was mn gedachten even uit geweest. Ik was het nooit echt vergeten, die keer dat ik een volledige simulatie deed van zo n aanval met enkele chinese vrijwilligers, maar je kan niet elke genocide -al dan niet gesimuleerd- onthouden! Ik hoorde een vrouw met hakken achter de deur enkele stappen doen. De angst sloeg me om het hart. De deur gaf gelijktijdig mee en ik smakte als een overrijpe grapefruit op de grond. De lucht werd uit mn longen geslagen en mn hoofd draaide even net dat iets meer. Het geluid van de hakken toen ik Ramon's kamer stond had me allert gemaakt! Paniekerig keek ik rond naar waar de vrouw met de hakken was, naartoe ging en geweest was. Dit teneinde een accuraat plan op te stellen om zo tot een voordelige situatie te komen en de .. De vrouw die achter de deur stond en onrechtstreeks verantwoordelijk was voor mijn vallen droeg witte open schoenen. Die mottige soort die ze alleen in instellingen met gezondheidsnormen droegen. Ik keek omhoog en omdat ze op me afgesneld kwam keek ik recht onder haar rok. Ze had geen slip aan en ik herkende Annick's schaamlippen. Het viel me op hoe uitnodigend ze eruit zagen en raar genoeg kreeg ik zin in sex. Ik besefte echter al snel dat het hier om Annick ging en niet om Lara. Haar lippen vertoonden ouderdomstekenen die ze alleen bij een vrouw uit haar twintigerjaren kunnen vertonen. Toch kreeg ik immense zin om mn harde lul tussen die lippen te glijden en momenten van extase te beleven. gedeelde extase. Ik moest Dringend naar Lara toe, voor de hormonen de overhand kregen! Ik krabbelde recht, moeizaam en pijnlijk maar te fier om iets te laten merken en met de hulp van de ouwe doos. Ze keek me verliefd aan. Ik zei "ik vertrek, ik voel me hier niet veilig en jij helpt me!" Haar idolate staren overtuigde me van haar dedicatie aan onze queeste en ik stuurde haar om een rolstoel. "Dat beft lekker" fluisterde ik haar nog snel in het oor voor ze als een loopse koe de hal afstormde om de dichtstbijzijnde rolstoel op te eisen. Ik verbeelde me zelfs dat ze een licht vochtig spoor naliet om zeker te zijn dat ik haar niet verloor. Ik wandelde kalm verder in een poging mn gevoel van ok zijn te herwinnen en tegen dat ze aan kwam gesleept met een rolstoel begon het wandelen alweer hemels te lukken.. Gezien de omstandigheden!
De blik in haar ogen vertelde me dat ik onmogelijk zou kunnen uitstellen haar te beffen en ik dirrigeerde haar een kamer binnen als ze ware een volautomatische rolstoel. Eens binnen droeg ik haar op haar rok op te trekken tot haar middel zoals ze gewend was en met een voet op de armleuning van de stoel te gaan staan. Ik dacht er nattuurlijk op tijd aan de handrem van het gedrocht op te trekken en kreeg een zicht waar mn lul gretig paraat van kwam. Ik negeerde de bloed ophoping echter en spaarde me wederom voor Lara. Ze stond in een spreidstand met aan een kant van de rolstoel haar voet op de grond en aan de andere kant haar voet op de leuning. Haar lippen spreidden zich eveneens en gaven een majestueuze aanblik van haar door de ouderdom onaangetaste "vlezige wonde" zoals een of andere perverse vlaamse schrijver het ooit in een alom gelouwerd gedicht benoemde. Ik koos bij de eerste ronde voor de clitoriële aanpak. Ik liet mn tong haar weg naar boven zoeken van haar anus tot haar clit bereik was en behaalde zo op een zelfs voor haar ongekend tempo haar eerste orgasme. De verdere orgasmes volgden al snel, deels door mn bij elk orgasme varierende tactiek. Na het zesde had ik de indruk dat ze door haar benen zou zakken en stopte ik. Haar zilte smaak die mn gezicht bedekte veegde ik af aan haar rok en ze giechelde verlegen. Ze probeerde me al lang geen kus meer te geven achteraf. Die rechtse in de maag had haar dat al lang leden afgeleerd! Ze giechelde stom en zei "Rolstoelen zijn inderdaad Prachtig". Het maakte me op een vreemde manier blij dat ik haar sexuele horizon uitgebreid had. Wederom mag de blijdschap om iets dergelijks zeker niet overschat worden! Ik dirigeerde haar richting de algemeene balie en legde haar ondertussen uit hoe ze me hier zeker vandaan zou krijgen. Terloops vroeg ik ook even waar haar wagen geparkeerd stond. Oh wat hoopte ik dat het een degelijk iets was en niet zo n mottig golfje waar een dergelijk slag van trienen meestal mee rijd!
beschonken schrijfwerk
'Och och, Roberto, ben jij dat'?
Het waren Johnny & Davy. Godverdomme, moesten ze van het korps zonodig wéér die twee lullen sturen? Neen, als je spreekt over flikken die je met jouw zaak bezighielden had ik het niet getroffen. Keer op keer kreeg ik die klojo's over de vloer. Nooit eens een lekker wijf, want zo hebben ze die nochtans wel bij de politsie van vandaag. Zeker nu ze die nieuwe outfitjes hadden konden die wijven der wet er weleens vreselijk heet uitzien op een zonnige dag.
'Neen, dat is die andere klootzak hier naast me wiens lul er ook toevallig terug aangenaaid moest worden' antwoordde ik. Wat een nitwits.
'Ik zie dat je iemand mee hebt gebracht die kan schrijven' grijnsde ik naar de linkse cop. Dat was Johnny, de lelijkste van de twee.
Dat viel duidelijk niet in de smaak. Goed zo. Johnny liet zich zakken in de confortabele, met leder overtrokken stoel naast mijn bed. Die had ik speciaal laten brengen. Als er bezoek kwam, mogen die ook wel in een te bevallen stoel zitten, vond ik zo. Nu ging die flik er dus inzitten. Zulks een kwaliteit was ie vast niet gewoon.
'Mooie stoel' zei ie en wreef zachtjes over het leer. 'Aangename stof'.
'Als je nog lang gaat lullen over mijn stoel mag je hem straks meepakken, vakkundig in je aars gestouwd' repliceerde ik. Dat wist ie evenmin te appreciëren. Ik kreeg een mokerslag op mijn neus. Godverdomme! Het laatste stukje van mijn gezicht dat nog geen letsels had zette het nu op een hevig bloeden. Ik besloot ze het plezier niet te gunnen van er iets op te zeggen.
Davy, die al heel de tijd rechtstond, stak een sigaret op.
'Dat mag volgens mij niet' zei ik hem. Hij boodt me ook eentje aan en gaf me vuur. Dat zou ik normaal wel weten te appreciëren hebben. Niet van die janet echter.
'Zozo Roberto' zei Johnny, zich wederom confortabel nestelend in mijn leunstoel. 'Eindelijk ook eens een tegenvaller gehad?'
'Nou, wist ik dat je moeder zo zou reageren na haar 6e orgasme' triomfeerde ik hem toe. De klojo. Daar had ie niet van terug.
'Me dunkt dat je niet veel zin hebt om mee te werken?' zei Davy. Wat moest die klojo ineens? Totnogtoe had ie daar de sukkel staan uithangen en nu ging ie ineens hautaine vragen stellen?
'Moet jij niet liggen schrijven? Ginds ligt een stylo, of heb je die zelf mee?' wees ik naar het venstertablet. Daar lag overigeens helemaal geen stylo maar dat deed er nu niet toe. Ik bood hen een Absolut aan van enkele flessen die ik had laten meebrengen door dat knappe verpleegstertje, Annick. Die was op zeker moment langsgekomen voor een befbeurt. 'Enkel als je me vanaf nu dagelijks 2 flessen Absolut meebrengt' had ik haar geantwoord. Over dat voorstel had ze eerst getwijfeld. Ze kon ervoor ontslagen worden wist ze me te zeggen. Dat was vòòr ik haar driemaal deed klaarkomen nog eer ze haar beha uit had. Maar goed, sindsdien had ik dus dagelijks 2 flessen voor mezelf en eventuele gasten, zoals Johnny & Davy nu. Die wouden nu echter geen Absolut. Het zou nochtans niet de eerste keer zijn dat ik hen weet drinken tijdens hun diensturen. Overlaatst nog, in café De Krekel, had ik hen een volledige fles Amaretto naar binnen weten kappen. Ook toen had ik hen een Absolut aangeboden, die ze ook toen weigerden. Misschien hielden ze gewoon niet zo van Absolut?
'Iets anders dan?' insisteerde ik.
'Ach ja, eigenlijk, waarom ook niet, ik wil wel een glaasje' antwoordde Davy. Aldus zaten we met z'n twee een Absolut te drinken. Ik vroeg hem of ik nog een sigaret mocht. Die kreeg ik niet. Wat een rotzak. Ik greep naar m'n eigen pakje en stak zelf een op.
'Zodus, Roberto, misschien kan je ons even vertellen wat er is gebeurd?' ging Johnny door. Wat had die lul weinig respect voor een rustige, eerbiedige gang van zaken. Dat vond Davy blijkbaar ook. Met een zucht greep die naar zijn notaboekje en begon te schrijven. Ik grinnikte lichtjes.
'Wel, sinds een drietal weken geef ik mijn kamerverpleegster dagelijks een befbeurt waarbij ze minstens 6 keer klaarkomt. Behalve die ééne keer, maar toen had ze ruzie met haar vriend, dus dat kan ik wel begrijpen. Als wederdienst brengt zij mij dagelijks 2 flessen Absolut mee die ik dan grotendeels op mijn alleentje ledig.'
Davy stopte met schrijven. De nitwit had eindelijk door dat ik onzin vertelde die niks te maken had met hun zaak. Hij scheurde het beschreven papier uit z'n boekje en smeet het in de prullenmand. Alleszins, dat poogde hij, want het papiertje miste rakelings doel en kwam onder mijn bed terecht.
'Goed, ik zie dat we hier vandaag niet veel vorderingen gaan maken' zei Johnny, zich heisend uit mijn sjieke stoel. 'We zullen morgen nog wel eens terugkomen'.
Davy had duidelijk de intentie zijn glas vodka mee te nemen. Ik maakte hem duidelijk dat hij die maar beter kon ledigen en achterlaten.
De twee stapten de kamer uit. Wat een klojo's. Waren ze allebei niet zo lelijk geweest, ik zou het voor mogelijk houden dat ze elkaar in de anus neukten. Aldus kwam ik bij mijn gedachten weer bij Lara terecht. Zou zij haar in de aars laten pakken? Ik beelde me in dat het zo was.
Goed, ik moest hier zien weg te raken. Als die twee jeanetten me hier al konden vinden, konden anderen het zeker. Anderen die ongetwijfeld beter gebruik zouden maken van mijn verzwakte positie. Er waren trouwens vragen die beantwoord dienden worden, zoals: Waar is Ramon? Hoe is het met Lara? Wat was er gebeurd? Wat is die 87 anders dan het tweevoud van 40 plus 7? En waar is men sjieke leren vest naartoe?
Ik besloot niet langer te talmen en trok alles los wat ook maar enigzins aan mijn lijf hing. Dat bleek meer te zijn dan verwacht dus stak ik halfweg het proces een sigaret op en dronk van mijn Absolut. Moeizaam kroop ik uit bed. Hopelijk zou het stappen me beter afgaan binnen enkele minuten. Zou ik mijn sjieke stoel achterlaten? Zou Annick me helpen ontsnappen? Min hoofd deed pijn van het denken. Ik sukkelde de badkamer binnen en trok mijn badjas aan. Die had ik nog niet eerder aangehad. Daar had ik geen spijt van, wat een rotte badjas was me dit? Het stappen begon beter te lukken en aldus begaf ik me op de gang...
Het waren Johnny & Davy. Godverdomme, moesten ze van het korps zonodig wéér die twee lullen sturen? Neen, als je spreekt over flikken die je met jouw zaak bezighielden had ik het niet getroffen. Keer op keer kreeg ik die klojo's over de vloer. Nooit eens een lekker wijf, want zo hebben ze die nochtans wel bij de politsie van vandaag. Zeker nu ze die nieuwe outfitjes hadden konden die wijven der wet er weleens vreselijk heet uitzien op een zonnige dag.
'Neen, dat is die andere klootzak hier naast me wiens lul er ook toevallig terug aangenaaid moest worden' antwoordde ik. Wat een nitwits.
'Ik zie dat je iemand mee hebt gebracht die kan schrijven' grijnsde ik naar de linkse cop. Dat was Johnny, de lelijkste van de twee.
Dat viel duidelijk niet in de smaak. Goed zo. Johnny liet zich zakken in de confortabele, met leder overtrokken stoel naast mijn bed. Die had ik speciaal laten brengen. Als er bezoek kwam, mogen die ook wel in een te bevallen stoel zitten, vond ik zo. Nu ging die flik er dus inzitten. Zulks een kwaliteit was ie vast niet gewoon.
'Mooie stoel' zei ie en wreef zachtjes over het leer. 'Aangename stof'.
'Als je nog lang gaat lullen over mijn stoel mag je hem straks meepakken, vakkundig in je aars gestouwd' repliceerde ik. Dat wist ie evenmin te appreciëren. Ik kreeg een mokerslag op mijn neus. Godverdomme! Het laatste stukje van mijn gezicht dat nog geen letsels had zette het nu op een hevig bloeden. Ik besloot ze het plezier niet te gunnen van er iets op te zeggen.
Davy, die al heel de tijd rechtstond, stak een sigaret op.
'Dat mag volgens mij niet' zei ik hem. Hij boodt me ook eentje aan en gaf me vuur. Dat zou ik normaal wel weten te appreciëren hebben. Niet van die janet echter.
'Zozo Roberto' zei Johnny, zich wederom confortabel nestelend in mijn leunstoel. 'Eindelijk ook eens een tegenvaller gehad?'
'Nou, wist ik dat je moeder zo zou reageren na haar 6e orgasme' triomfeerde ik hem toe. De klojo. Daar had ie niet van terug.
'Me dunkt dat je niet veel zin hebt om mee te werken?' zei Davy. Wat moest die klojo ineens? Totnogtoe had ie daar de sukkel staan uithangen en nu ging ie ineens hautaine vragen stellen?
'Moet jij niet liggen schrijven? Ginds ligt een stylo, of heb je die zelf mee?' wees ik naar het venstertablet. Daar lag overigeens helemaal geen stylo maar dat deed er nu niet toe. Ik bood hen een Absolut aan van enkele flessen die ik had laten meebrengen door dat knappe verpleegstertje, Annick. Die was op zeker moment langsgekomen voor een befbeurt. 'Enkel als je me vanaf nu dagelijks 2 flessen Absolut meebrengt' had ik haar geantwoord. Over dat voorstel had ze eerst getwijfeld. Ze kon ervoor ontslagen worden wist ze me te zeggen. Dat was vòòr ik haar driemaal deed klaarkomen nog eer ze haar beha uit had. Maar goed, sindsdien had ik dus dagelijks 2 flessen voor mezelf en eventuele gasten, zoals Johnny & Davy nu. Die wouden nu echter geen Absolut. Het zou nochtans niet de eerste keer zijn dat ik hen weet drinken tijdens hun diensturen. Overlaatst nog, in café De Krekel, had ik hen een volledige fles Amaretto naar binnen weten kappen. Ook toen had ik hen een Absolut aangeboden, die ze ook toen weigerden. Misschien hielden ze gewoon niet zo van Absolut?
'Iets anders dan?' insisteerde ik.
'Ach ja, eigenlijk, waarom ook niet, ik wil wel een glaasje' antwoordde Davy. Aldus zaten we met z'n twee een Absolut te drinken. Ik vroeg hem of ik nog een sigaret mocht. Die kreeg ik niet. Wat een rotzak. Ik greep naar m'n eigen pakje en stak zelf een op.
'Zodus, Roberto, misschien kan je ons even vertellen wat er is gebeurd?' ging Johnny door. Wat had die lul weinig respect voor een rustige, eerbiedige gang van zaken. Dat vond Davy blijkbaar ook. Met een zucht greep die naar zijn notaboekje en begon te schrijven. Ik grinnikte lichtjes.
'Wel, sinds een drietal weken geef ik mijn kamerverpleegster dagelijks een befbeurt waarbij ze minstens 6 keer klaarkomt. Behalve die ééne keer, maar toen had ze ruzie met haar vriend, dus dat kan ik wel begrijpen. Als wederdienst brengt zij mij dagelijks 2 flessen Absolut mee die ik dan grotendeels op mijn alleentje ledig.'
Davy stopte met schrijven. De nitwit had eindelijk door dat ik onzin vertelde die niks te maken had met hun zaak. Hij scheurde het beschreven papier uit z'n boekje en smeet het in de prullenmand. Alleszins, dat poogde hij, want het papiertje miste rakelings doel en kwam onder mijn bed terecht.
'Goed, ik zie dat we hier vandaag niet veel vorderingen gaan maken' zei Johnny, zich heisend uit mijn sjieke stoel. 'We zullen morgen nog wel eens terugkomen'.
Davy had duidelijk de intentie zijn glas vodka mee te nemen. Ik maakte hem duidelijk dat hij die maar beter kon ledigen en achterlaten.
De twee stapten de kamer uit. Wat een klojo's. Waren ze allebei niet zo lelijk geweest, ik zou het voor mogelijk houden dat ze elkaar in de anus neukten. Aldus kwam ik bij mijn gedachten weer bij Lara terecht. Zou zij haar in de aars laten pakken? Ik beelde me in dat het zo was.
Goed, ik moest hier zien weg te raken. Als die twee jeanetten me hier al konden vinden, konden anderen het zeker. Anderen die ongetwijfeld beter gebruik zouden maken van mijn verzwakte positie. Er waren trouwens vragen die beantwoord dienden worden, zoals: Waar is Ramon? Hoe is het met Lara? Wat was er gebeurd? Wat is die 87 anders dan het tweevoud van 40 plus 7? En waar is men sjieke leren vest naartoe?
Ik besloot niet langer te talmen en trok alles los wat ook maar enigzins aan mijn lijf hing. Dat bleek meer te zijn dan verwacht dus stak ik halfweg het proces een sigaret op en dronk van mijn Absolut. Moeizaam kroop ik uit bed. Hopelijk zou het stappen me beter afgaan binnen enkele minuten. Zou ik mijn sjieke stoel achterlaten? Zou Annick me helpen ontsnappen? Min hoofd deed pijn van het denken. Ik sukkelde de badkamer binnen en trok mijn badjas aan. Die had ik nog niet eerder aangehad. Daar had ik geen spijt van, wat een rotte badjas was me dit? Het stappen begon beter te lukken en aldus begaf ik me op de gang...
bijkomen
De eerste weken in het ziekenhuis waren hel. Ik herinner me niet meer dan flarden. Het witte plafont van mn kamertje waar beurtelings de grootste nachtmeries en de mooiste dromen me de tijd hielpen doorkomen. Er was echter een rode draad te bespeuren. 87 Meer details begonnen mn geteisterde brein binnen te sijpelen. Een vreemde geur in Ramons kamer, vrouwenhakken op de gang, Ramon's lach die me in de oren blijft klinken..
Ze hadden me goed te pakken gehad! Mn lul was er afgebeten door een mensengebit kreeg ik later te horen. Mensenbeten zijn de vuilste van allemaal, moeilijk te genezen. Dat heb ik altijd gehoord en nu kan ik dat ook beamen. Ze zijn huid gaan lenen op mn bil om de basis van mn lul te corrigeren, te zorgen dat alles weer goed kwam. Blijkbaar waren ze er net snel genoeg bij en aan de pijn te oordelen elke ochtend werken de erecties nog steeds.. Mn eerste ochtenderectie sinds de operaties.. Ik was een kind in een speelgoedwinkel! Mn gezicht was er gelukkig beter aan toe. Het beeld van spierweefsel, bloed en bot bleek achteraf een product van mn overactieve verbeelding gecombineerd met de grote dosis pijnstillers.. Het had ook geleden, laat daar geen twijfel over zijn, maar de schade bleef beperkt tot kneuzingen, bloeduitstortingen en een lip die op 2 plaatsten genaaid moest worden. Mn neus was bij wonder onbeschadigd gebleven.. VOLLEDIG onbeschadigd. Ik vroeg me toen af hoe men iemand zo toe kan takelen en toch nog de neus ontzien! Ademhalen werd ook steeds minder pijnlijk.. De klootzakken hadden blijkbaar mn ribben eens onder handen gepakt. 2 gebroken ribben.. Valt al bij al ook nog mee - maar toch!
.. Lara, 87, de geur, vrouwenhakken, 87, Lara's sleutel, 87, de rare blik van de park kerel, 87, witte kleren, 87, 87, 87, .. ... 87!
De politie was ook al op bezoek geweest.. Ze kwamen binnengewandeld op hun typische pretentiueze stapje, lieten even een critische blik de kamer rond gaan - alsof de steriele ziekenhuiskamer hun iets zou onthullen over welk soort persoon ik was of welk merk wodka ik dronk. Bende klootzakken. Hun eerste vraag was dan ook toepasselijk genoeg..
Ze hadden me goed te pakken gehad! Mn lul was er afgebeten door een mensengebit kreeg ik later te horen. Mensenbeten zijn de vuilste van allemaal, moeilijk te genezen. Dat heb ik altijd gehoord en nu kan ik dat ook beamen. Ze zijn huid gaan lenen op mn bil om de basis van mn lul te corrigeren, te zorgen dat alles weer goed kwam. Blijkbaar waren ze er net snel genoeg bij en aan de pijn te oordelen elke ochtend werken de erecties nog steeds.. Mn eerste ochtenderectie sinds de operaties.. Ik was een kind in een speelgoedwinkel! Mn gezicht was er gelukkig beter aan toe. Het beeld van spierweefsel, bloed en bot bleek achteraf een product van mn overactieve verbeelding gecombineerd met de grote dosis pijnstillers.. Het had ook geleden, laat daar geen twijfel over zijn, maar de schade bleef beperkt tot kneuzingen, bloeduitstortingen en een lip die op 2 plaatsten genaaid moest worden. Mn neus was bij wonder onbeschadigd gebleven.. VOLLEDIG onbeschadigd. Ik vroeg me toen af hoe men iemand zo toe kan takelen en toch nog de neus ontzien! Ademhalen werd ook steeds minder pijnlijk.. De klootzakken hadden blijkbaar mn ribben eens onder handen gepakt. 2 gebroken ribben.. Valt al bij al ook nog mee - maar toch!
.. Lara, 87, de geur, vrouwenhakken, 87, Lara's sleutel, 87, de rare blik van de park kerel, 87, witte kleren, 87, 87, 87, .. ... 87!
De politie was ook al op bezoek geweest.. Ze kwamen binnengewandeld op hun typische pretentiueze stapje, lieten even een critische blik de kamer rond gaan - alsof de steriele ziekenhuiskamer hun iets zou onthullen over welk soort persoon ik was of welk merk wodka ik dronk. Bende klootzakken. Hun eerste vraag was dan ook toepasselijk genoeg..
Het zit niet mee...
"Hey". Het klonk heel ver weg. Laat me slapen, gore klootzak, wat een uur is dit nu om
iemand wakker te maken. "Hey!". Wat de fok wil je kerel, moet je een pistool in je aars
geramd krijgen? "Hey, wakker worden, dit is geen slaapplaats". De derde keer klonk al
een heel pak dichter, de achtergrondgeluiden kregen meer vorm, en ik probeerde mijn
ogen te openen. Heel langzaam deed ik ze open, en toen sloeg het genadeloos toe. Een
enorm pijnlijke steek in mijn achterhoofd, net of mijn schedel ging barsten. Het beetje
dat ik al zag van de wereld rond mij begon te tollen en ik viel een zestigtal
centimeter lager op de grond, waarop mijn gehele maaginhoud naar buiten kwam. Hoewel
het wel een beetje zuur smaakte, overheerste een andere smaak. De zacht zout-ziltige
smaak van bloed. Toen mijn ogen zich beter konden focussen zag ik inderdaad een hele
plas onder mij. Yep, bloed for sure. Mijn achterhoofd trok zich weer samen, voelde
achter in m'n mond een hele hoop speeksel geproduceerd worden, en nog geen seconde
daarna kwam de tweede gulp bloed uit mijn mond gegoten. Ik voelde me zwak. Overal pijn.
Maar vooral mijn hoofd. Wat een immense pijn. Net of iemand vuurwerk in mijn hoofd aan
het afsteken is.
Beetje bij beetje probeer ik me op m'n knieën te hijsen. De wereld tolde nog steeds,
maar het beeld werd iets helderder. Een zandwegje... Gras... Links van me een zitbank,
en voor me stond een man die, naar zijn kleren te beoordelen, een boswachter of iets in
die aard leek te zijn. Hij leek me ergens vanachter in de 50, grijs haar, een bril, en
een gezicht vol van afgrijzen. Nog nooit iemand zien kotsen, eikel, wat sta je daar zo
te zien? Waar de fok ben ik trouwens, het is hier verdomme koud. Net toen ik m'n mond
weer wou openen om dit hem hardop te vragen, kreeg ik weer een pijnscheut, en kwam er
nogmaals enkele litertjes bloed uit mijn keelgat. Mijn witte kleren helemaal rood van
het bloed en... Wacht eens... Witte kleren... Ik heb helemaal geen witte kleren. Het
nadenken bleek mijn hoofd nog maar eens extra te belasten, en daar ging het blijkbaar
niet mee akkoord, zo maakte de pijn wel duidelijk. "Godverdomme wat is hier aan de
hand, waar ben ik", schreeuwde ik het uit. De man schrok, en kwam zo regelrecht uit
zijn apathie. "Het stadspark, maar wat jou is overkomen weet ik niet... Je lag hier op
deze bank met een krant op je gezicht. Sorry, ik zie nu wel waarom je gezicht bedekt
was, we moeten je naar een hospitaal krijgen."
What the fuck was hij over bezig, zat hij me hier voor mijn neus belachelijk te maken?
Ik greep naar mijn holster, maar tot mijn grote verbazing zat die niet op zijn
gewoonlijke plaats. Met moeite hijste ik me op m'n benen, die stonden te trillen alsof
ik er een aardbeving plaatsvond. Ik ging op de bank zitten, probeerde me te herinneren
wat er gebeurd was, en plaatste m'n hoofd in m'n handen. Slecht idee, want de pijn die
ik toen voelde, was dubbel zo erg als die pijn in m'n achterhoofd. Wat de fok was dat,
ik keek naar mijn handen, en die hingen vol bloed. Normaal koel als een kikker, begon
ik me hier serieus zorgen te maken. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn, die
niet meer leek te stoppen.
Opeens trok iets in de hoek van mijn oog de aandacht. Ik keek naar rechts, en zag aan
het uiteinde van de bank iets liggen. Het leek op een stuk vlees, maar dan wel serieus
bebloed. Het bloed was donker, leek al half opgedroogd. Toen ik wat dichter keek, begon
mijn hart nog sneller te slaan. Ik keek vervolgens naar mijn kruis, en voelde toen de
pijn die mijn hoofdpijn tot dan verbergde. De witte broek die ik aanhad, zag helemaal
donkerrood van het bloed. "GODVERDOMME!!"... Ik begon te roepen. De klootzakken hadden
mijn lul afgesneden! De daaropvolgende pijnscheut die ik voelde in mijn achterhoofd
overstemde dan weer alle pijn die ik tot dan voelde, en ik viel weer van de bank af,
neerzijgend op m'n knieën eerst, en dan met m'n hoofd in het zand.
Met een schok schoot ik weer wakker. De pijn was een heel pak minder, ik voelde ze
zelfs bijna niet meer. Voorzichtig deed ik m'n ogen open, en zag een wit plafond met
een zacht wit licht. Ik zette me recht, en voelde toen weer de pijn in mijn onderbuik,
hoewel die nu meeviel, tegenover wat ik daarvoor voelde. Ik keek om me heen. Links van
me een baxter, met wat later morfine zou blijken te zijn. Geen andere bedden, een
hartmonitor, die blijkbaar met een achttal plakkers aan mij was vastgemaakt. Mijn
hartslag was 75, hoewel die veel sneller aanvoelde. En waarom kon ik zo slecht zien
verdomme, wat hangt hier rond m'n hoofd. Het bleek een verband te zijn. Heel m'n hoofd
was omwikkeld, met gaten aan de ogen en de mond. Fuck, wat is dit. Ik rukte de plakkers
van de hartmonitor los, en stond recht. Nog voor de machine zich in een constant
monotone fluittoon uitdrukte, zag ik op de display mijn hartslag. 87... Een flits. Het
getal 87 kwam me enorm bekend voor. De baxter hield ik voor het gemak nog in mijn lijf,
de pijn was nu al amper te harden. Ik probeerde recht te staan, na wat ongemakkelijk
trillen op mijn benen, lukte het toch van enkele kleine stapjes richting het kleine
badkamertje te zetten, steunend op de houder van de baxter, die gewillig meerolde. In
het badkamertje aangekomen, knipte ik het licht aan. Wat ik in de spiegel zag was een
man met zijn hoofd ingewikkeld en een halfopenstaand wit ziekenhuishemdje. Yep, dat
moest ik zijn, dat zag ik aan de gespierde en behaarde borstkas.
Zachtjes begon ik het verband los te wikkelen, laag per laag wegpellend. Waar de
bovenste lagen nog dat vale geel van windels hadden, begonnen die er, naarmate er meer
lagen werden weggehaald, roder en roder uit. De onderste lagen kwamen er moeilijker af,
ze plakten vrij stevig vast, en toen ik de geheel onderste laag probeerde te
verwijderen, schreeuwde ik het vrijwel uit van de pijn. Wat daaronder tevoorschijn kwam
was gruwelijk... Ik had geen huid meer op mijn gezicht. Wat ik zag was bloed,
spierweefsel, en hier en daar een stukje bebloede schedel.
Ik ging weer bijna door m'n knieën, maar kon me nog net rechthouden aan de wastafel.
Denk, Roberto, denk... Wat is er gebeurd. Wie heeft dit gedaan, wie heeft godverdomme
mijn lul afgesneden. Instinctief ging mijn hand richting kruis. Ingepakt. Blijkbaar
hebben ze die er terug aangenaaid. Fuck, hopelijk komt dat in orde. Hoewel ik met een
gezicht als dit niet veel wijven meer zal neuken. Lara... Wat gaat zij zeggen?
Godverdomme, wat zit jij je hier zorgen te maken over die trut. Maar toch...
Eerst en vooral moet ik te weten komen wat er gebeurd is. Wie heeft me dit aangedaan.
Ramon? Wacht eens... die klootzak lag zelf half dood in het ziekenhuis. Ja, dat
herinner ik me. Ramon die lag te smeken voor zijn leven in dat ziekenhuisbed. Nee...
Hij was niet aan het smeken... Hij lachte... Waarom lachte hij, dat was het laatste dat
ik mij herinner. En godverdomme, wat is toch dat getal 87 dat in mijn hoofd blijft
flitsen. Net op het moment dat ik weer door m'n knieën ging, klaar om weer met m'n
smoel op de vloer terecht te komen, kwam de nachtverpleegster binnen...
iemand wakker te maken. "Hey!". Wat de fok wil je kerel, moet je een pistool in je aars
geramd krijgen? "Hey, wakker worden, dit is geen slaapplaats". De derde keer klonk al
een heel pak dichter, de achtergrondgeluiden kregen meer vorm, en ik probeerde mijn
ogen te openen. Heel langzaam deed ik ze open, en toen sloeg het genadeloos toe. Een
enorm pijnlijke steek in mijn achterhoofd, net of mijn schedel ging barsten. Het beetje
dat ik al zag van de wereld rond mij begon te tollen en ik viel een zestigtal
centimeter lager op de grond, waarop mijn gehele maaginhoud naar buiten kwam. Hoewel
het wel een beetje zuur smaakte, overheerste een andere smaak. De zacht zout-ziltige
smaak van bloed. Toen mijn ogen zich beter konden focussen zag ik inderdaad een hele
plas onder mij. Yep, bloed for sure. Mijn achterhoofd trok zich weer samen, voelde
achter in m'n mond een hele hoop speeksel geproduceerd worden, en nog geen seconde
daarna kwam de tweede gulp bloed uit mijn mond gegoten. Ik voelde me zwak. Overal pijn.
Maar vooral mijn hoofd. Wat een immense pijn. Net of iemand vuurwerk in mijn hoofd aan
het afsteken is.
Beetje bij beetje probeer ik me op m'n knieën te hijsen. De wereld tolde nog steeds,
maar het beeld werd iets helderder. Een zandwegje... Gras... Links van me een zitbank,
en voor me stond een man die, naar zijn kleren te beoordelen, een boswachter of iets in
die aard leek te zijn. Hij leek me ergens vanachter in de 50, grijs haar, een bril, en
een gezicht vol van afgrijzen. Nog nooit iemand zien kotsen, eikel, wat sta je daar zo
te zien? Waar de fok ben ik trouwens, het is hier verdomme koud. Net toen ik m'n mond
weer wou openen om dit hem hardop te vragen, kreeg ik weer een pijnscheut, en kwam er
nogmaals enkele litertjes bloed uit mijn keelgat. Mijn witte kleren helemaal rood van
het bloed en... Wacht eens... Witte kleren... Ik heb helemaal geen witte kleren. Het
nadenken bleek mijn hoofd nog maar eens extra te belasten, en daar ging het blijkbaar
niet mee akkoord, zo maakte de pijn wel duidelijk. "Godverdomme wat is hier aan de
hand, waar ben ik", schreeuwde ik het uit. De man schrok, en kwam zo regelrecht uit
zijn apathie. "Het stadspark, maar wat jou is overkomen weet ik niet... Je lag hier op
deze bank met een krant op je gezicht. Sorry, ik zie nu wel waarom je gezicht bedekt
was, we moeten je naar een hospitaal krijgen."
What the fuck was hij over bezig, zat hij me hier voor mijn neus belachelijk te maken?
Ik greep naar mijn holster, maar tot mijn grote verbazing zat die niet op zijn
gewoonlijke plaats. Met moeite hijste ik me op m'n benen, die stonden te trillen alsof
ik er een aardbeving plaatsvond. Ik ging op de bank zitten, probeerde me te herinneren
wat er gebeurd was, en plaatste m'n hoofd in m'n handen. Slecht idee, want de pijn die
ik toen voelde, was dubbel zo erg als die pijn in m'n achterhoofd. Wat de fok was dat,
ik keek naar mijn handen, en die hingen vol bloed. Normaal koel als een kikker, begon
ik me hier serieus zorgen te maken. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn, die
niet meer leek te stoppen.
Opeens trok iets in de hoek van mijn oog de aandacht. Ik keek naar rechts, en zag aan
het uiteinde van de bank iets liggen. Het leek op een stuk vlees, maar dan wel serieus
bebloed. Het bloed was donker, leek al half opgedroogd. Toen ik wat dichter keek, begon
mijn hart nog sneller te slaan. Ik keek vervolgens naar mijn kruis, en voelde toen de
pijn die mijn hoofdpijn tot dan verbergde. De witte broek die ik aanhad, zag helemaal
donkerrood van het bloed. "GODVERDOMME!!"... Ik begon te roepen. De klootzakken hadden
mijn lul afgesneden! De daaropvolgende pijnscheut die ik voelde in mijn achterhoofd
overstemde dan weer alle pijn die ik tot dan voelde, en ik viel weer van de bank af,
neerzijgend op m'n knieën eerst, en dan met m'n hoofd in het zand.
Met een schok schoot ik weer wakker. De pijn was een heel pak minder, ik voelde ze
zelfs bijna niet meer. Voorzichtig deed ik m'n ogen open, en zag een wit plafond met
een zacht wit licht. Ik zette me recht, en voelde toen weer de pijn in mijn onderbuik,
hoewel die nu meeviel, tegenover wat ik daarvoor voelde. Ik keek om me heen. Links van
me een baxter, met wat later morfine zou blijken te zijn. Geen andere bedden, een
hartmonitor, die blijkbaar met een achttal plakkers aan mij was vastgemaakt. Mijn
hartslag was 75, hoewel die veel sneller aanvoelde. En waarom kon ik zo slecht zien
verdomme, wat hangt hier rond m'n hoofd. Het bleek een verband te zijn. Heel m'n hoofd
was omwikkeld, met gaten aan de ogen en de mond. Fuck, wat is dit. Ik rukte de plakkers
van de hartmonitor los, en stond recht. Nog voor de machine zich in een constant
monotone fluittoon uitdrukte, zag ik op de display mijn hartslag. 87... Een flits. Het
getal 87 kwam me enorm bekend voor. De baxter hield ik voor het gemak nog in mijn lijf,
de pijn was nu al amper te harden. Ik probeerde recht te staan, na wat ongemakkelijk
trillen op mijn benen, lukte het toch van enkele kleine stapjes richting het kleine
badkamertje te zetten, steunend op de houder van de baxter, die gewillig meerolde. In
het badkamertje aangekomen, knipte ik het licht aan. Wat ik in de spiegel zag was een
man met zijn hoofd ingewikkeld en een halfopenstaand wit ziekenhuishemdje. Yep, dat
moest ik zijn, dat zag ik aan de gespierde en behaarde borstkas.
Zachtjes begon ik het verband los te wikkelen, laag per laag wegpellend. Waar de
bovenste lagen nog dat vale geel van windels hadden, begonnen die er, naarmate er meer
lagen werden weggehaald, roder en roder uit. De onderste lagen kwamen er moeilijker af,
ze plakten vrij stevig vast, en toen ik de geheel onderste laag probeerde te
verwijderen, schreeuwde ik het vrijwel uit van de pijn. Wat daaronder tevoorschijn kwam
was gruwelijk... Ik had geen huid meer op mijn gezicht. Wat ik zag was bloed,
spierweefsel, en hier en daar een stukje bebloede schedel.
Ik ging weer bijna door m'n knieën, maar kon me nog net rechthouden aan de wastafel.
Denk, Roberto, denk... Wat is er gebeurd. Wie heeft dit gedaan, wie heeft godverdomme
mijn lul afgesneden. Instinctief ging mijn hand richting kruis. Ingepakt. Blijkbaar
hebben ze die er terug aangenaaid. Fuck, hopelijk komt dat in orde. Hoewel ik met een
gezicht als dit niet veel wijven meer zal neuken. Lara... Wat gaat zij zeggen?
Godverdomme, wat zit jij je hier zorgen te maken over die trut. Maar toch...
Eerst en vooral moet ik te weten komen wat er gebeurd is. Wie heeft me dit aangedaan.
Ramon? Wacht eens... die klootzak lag zelf half dood in het ziekenhuis. Ja, dat
herinner ik me. Ramon die lag te smeken voor zijn leven in dat ziekenhuisbed. Nee...
Hij was niet aan het smeken... Hij lachte... Waarom lachte hij, dat was het laatste dat
ik mij herinner. En godverdomme, wat is toch dat getal 87 dat in mijn hoofd blijft
flitsen. Net op het moment dat ik weer door m'n knieën ging, klaar om weer met m'n
smoel op de vloer terecht te komen, kwam de nachtverpleegster binnen...
de gedachte van Absinthe
Wat een bloeder was me die klootzak toch. Al snel zag het hele linnen rood. Dat was tot nu hemels wit geweest, dat was me meteen opgevallen toen ik de kamer binnenkwam. Zelf hou ik namelijk ook wel van intens wit, hoewel mijn liefde ervoor makkelijk te overschatten viel. Maar goed, intussen was van dat wit, zoals gezegd dus niet veel meer te zien. Ik stak een sigaret op. Ongetwijfeld mocht dat niet. Kon het mij een reet schelen? Niet echt.
Ik stond recht en ging over de etterende klootzak hangen. Althans, ik beelde me in dat hij vol etter hing, want dat kon ik niet zien met dat achterlijke corset van hem. Daar rukte ik even aan. Inderdaad, de etter vloog me bijna in het gelaat.
'Goed', dacht ik bij mezelf, 'die klootzak heeft nu lang genoeg geslapen.'
Als een ware expert terzake begon ik met de machienerie te prullen. Althans, ik zag eruit als een expert met men sjieke leren jas. Dat was ik echter allesbehalve, zeker niet als het op ziekenhuisapparatuur aankomt. Die mocht dan wel eenvoudig lijken, dat was ze allesbehalve. Het duurde dan ook niet lang eer Ramon's hartslag, inmiddels opgelopen tot 213, hem uit zijn slaap rukte. Daarbij schoot hij paniekerig recht. Nu ben ik geen dokter, maar ik zou durven stellen dat bij deze zijn rug aan zijn laatste krachttoer toe was. Dat bleek inderdaad het geval. Ramon gilde het uit als een baviaan wiens aars zonet gepenetreerd werd door een niet onbrede tak, met schors. Snel als een haas duwde ik enkele malen op de knop om hem morphine toe te dienen. Dankzij mijn snelle reflexen was hier een bloedbad voorkomen. Dat bloedbad zou bestaan uit Ramon en minstens één verpleegster. Die reageren namelijk zeer snel op dat soort geluiden. Hoewel zou kunnen gesteld worden dat er ook verpleegsters zijn die er hun geen kloot van aantrekken en rustig verder lezen in hun Flair.
Wat er ook van zij: Ramon was gestopt met gillen en lag vreedzaam uitgestrekt op zijn bebloede bed. Hoewel. Hoorde ik daar nog gekerm? Ik besloot nog enkele malen op de morphineknop te duwen. Dit had ik Ramon al jaren geleden moeten kopen, zoveel was duidelijk. Kut, ik had weeral mijn sigaret laten vallen. Dat moest ik maar eens afleren. Cool stond het namelijk allesbehalve.
'Roberrrrr'
Was dat Ramon? Het was me niet helemaal duidelijk. Zijn aangezicht was dan ook stevig gedrapeerd in windsels. Het bleek hem te zijn, dat zag ik aan de verwoede pogingen om iets anders te laten ontsnappen uit zijn mond dan het gekwijl van de laatste 10 minuten. Ik goot hem wat Absolut naar binnen, dat zou helpen. Allesbehalve zo bleek. De klojo zette het op een hoesten. 'Wat een gezeik' merkte ik op, en gaf de lul een heis op zijn muil waarmee je gemakkelijk een nijlpaard zijn eetlust kon verknoeien, en méér. Ik stak nog een sigaret op. Het zou nog even duren eer die spaanse hufter weer bij zijn positieven zou zijn. Ik ging terug neerzitten, schonk nog een Absolut uit, en gaf mezelf de tijd om even weg te dromen. Ik moest maar eens bij Furio langsgaan, aldus zat ik te denken. Furio was een kerel die een illegaal handeltje in Absinthe had. In vroegere jaren had ie nog aan Amerikaanse zijde gestreden in Vietnam. Niet voor lang echter, want Furio bleek niet goed tegen inkomend Schrapnel te kunnen. Dat heb je met die italiaanse migranten: eerst zich voordoen als goed ingeburgerde lui door zich als vrijwilliger aan te bieden, om dan al na enkele dagen recht in het spervuur te gaan lopen. Nu denk je misschien dat ikzelf ook van italiaanse afkomst ben, gezien mijn naam. Maar zoals ik al zei gaf ik mezelf die naam toen ik 10 was en van huis vertrok. Mijn echte naam zou mijn nationaliteit wel verraden, maar die doet er nu dus niet toe.
Anyhow, die achterbakse klojo was vervolgens naar België gekomen. Hij had namelijk van horen zeggen dat mindervaliden hier beter geïntegreerd zijn in de maatschappij. Nu wens ik niet te ontkennen dat dat niet het geval is. Maar met alleen nog een rechterarm en een linkerbeen slaagde die lul er hier evenmin in van het ver te schoppen. Je zal het geweten hebben: op de koop toe was ie linkshandig geweest. Aldus gebeurde het dat Furio een bron van inkomsten nodig had en hij besloot in het illegaal Absinthe te distilleren. Dat ging goed, op zijn eerste poging na: Daarbij verloor ie zijn linkerbeen. Ook dat kon hem echter niet stoppen en heden ten dage wist iedereen in de stad waar ze voor hun voorraadje Absinthe moesten aankloppen. Ik moet het hem nageven: dat gat in de markt had die lul mooi gezien. Nu ben ik wel zéér te vinden voor een glaasje Absinthe. Dat drink ik dan puur in shot, of met suiker en ijswater. Toch dronk ik het niet zo vaak want die Furio was een achterbakse nitwit. Ooit had ie gedaan alsof hij me niet herkende. Dat hield ie niet lang vol; maar zolang als de kootjes van zijn pink het volhielden om exact te zijn. Sindsdien kreeg ik mijn Absinthe gratis. Desalniettemin ging ik liever niet bij de klojo langs. Als er namelijk iets is waar ik niet tegen kan zijn het wel hompen vlees die naarstig pogen te overleven. Die doen me altijd denken aan een film die ik ooit zag, de titel doet er nu niet toe. Ik onthoud trouwens nooit titels want dan voel je je verplicht van over die films te kunnen meepraten en dat deed ik liever niet.
Plotseling werd ik gestoord. Wat was me dat? Oh, juist, Ramon. Lag die strandjanet te lachen? Ik stak een sigaret op en dronk van mijn Absolut. Het lachen ging door...
Ik stond recht en ging over de etterende klootzak hangen. Althans, ik beelde me in dat hij vol etter hing, want dat kon ik niet zien met dat achterlijke corset van hem. Daar rukte ik even aan. Inderdaad, de etter vloog me bijna in het gelaat.
'Goed', dacht ik bij mezelf, 'die klootzak heeft nu lang genoeg geslapen.'
Als een ware expert terzake begon ik met de machienerie te prullen. Althans, ik zag eruit als een expert met men sjieke leren jas. Dat was ik echter allesbehalve, zeker niet als het op ziekenhuisapparatuur aankomt. Die mocht dan wel eenvoudig lijken, dat was ze allesbehalve. Het duurde dan ook niet lang eer Ramon's hartslag, inmiddels opgelopen tot 213, hem uit zijn slaap rukte. Daarbij schoot hij paniekerig recht. Nu ben ik geen dokter, maar ik zou durven stellen dat bij deze zijn rug aan zijn laatste krachttoer toe was. Dat bleek inderdaad het geval. Ramon gilde het uit als een baviaan wiens aars zonet gepenetreerd werd door een niet onbrede tak, met schors. Snel als een haas duwde ik enkele malen op de knop om hem morphine toe te dienen. Dankzij mijn snelle reflexen was hier een bloedbad voorkomen. Dat bloedbad zou bestaan uit Ramon en minstens één verpleegster. Die reageren namelijk zeer snel op dat soort geluiden. Hoewel zou kunnen gesteld worden dat er ook verpleegsters zijn die er hun geen kloot van aantrekken en rustig verder lezen in hun Flair.
Wat er ook van zij: Ramon was gestopt met gillen en lag vreedzaam uitgestrekt op zijn bebloede bed. Hoewel. Hoorde ik daar nog gekerm? Ik besloot nog enkele malen op de morphineknop te duwen. Dit had ik Ramon al jaren geleden moeten kopen, zoveel was duidelijk. Kut, ik had weeral mijn sigaret laten vallen. Dat moest ik maar eens afleren. Cool stond het namelijk allesbehalve.
'Roberrrrr'
Was dat Ramon? Het was me niet helemaal duidelijk. Zijn aangezicht was dan ook stevig gedrapeerd in windsels. Het bleek hem te zijn, dat zag ik aan de verwoede pogingen om iets anders te laten ontsnappen uit zijn mond dan het gekwijl van de laatste 10 minuten. Ik goot hem wat Absolut naar binnen, dat zou helpen. Allesbehalve zo bleek. De klojo zette het op een hoesten. 'Wat een gezeik' merkte ik op, en gaf de lul een heis op zijn muil waarmee je gemakkelijk een nijlpaard zijn eetlust kon verknoeien, en méér. Ik stak nog een sigaret op. Het zou nog even duren eer die spaanse hufter weer bij zijn positieven zou zijn. Ik ging terug neerzitten, schonk nog een Absolut uit, en gaf mezelf de tijd om even weg te dromen. Ik moest maar eens bij Furio langsgaan, aldus zat ik te denken. Furio was een kerel die een illegaal handeltje in Absinthe had. In vroegere jaren had ie nog aan Amerikaanse zijde gestreden in Vietnam. Niet voor lang echter, want Furio bleek niet goed tegen inkomend Schrapnel te kunnen. Dat heb je met die italiaanse migranten: eerst zich voordoen als goed ingeburgerde lui door zich als vrijwilliger aan te bieden, om dan al na enkele dagen recht in het spervuur te gaan lopen. Nu denk je misschien dat ikzelf ook van italiaanse afkomst ben, gezien mijn naam. Maar zoals ik al zei gaf ik mezelf die naam toen ik 10 was en van huis vertrok. Mijn echte naam zou mijn nationaliteit wel verraden, maar die doet er nu dus niet toe.
Anyhow, die achterbakse klojo was vervolgens naar België gekomen. Hij had namelijk van horen zeggen dat mindervaliden hier beter geïntegreerd zijn in de maatschappij. Nu wens ik niet te ontkennen dat dat niet het geval is. Maar met alleen nog een rechterarm en een linkerbeen slaagde die lul er hier evenmin in van het ver te schoppen. Je zal het geweten hebben: op de koop toe was ie linkshandig geweest. Aldus gebeurde het dat Furio een bron van inkomsten nodig had en hij besloot in het illegaal Absinthe te distilleren. Dat ging goed, op zijn eerste poging na: Daarbij verloor ie zijn linkerbeen. Ook dat kon hem echter niet stoppen en heden ten dage wist iedereen in de stad waar ze voor hun voorraadje Absinthe moesten aankloppen. Ik moet het hem nageven: dat gat in de markt had die lul mooi gezien. Nu ben ik wel zéér te vinden voor een glaasje Absinthe. Dat drink ik dan puur in shot, of met suiker en ijswater. Toch dronk ik het niet zo vaak want die Furio was een achterbakse nitwit. Ooit had ie gedaan alsof hij me niet herkende. Dat hield ie niet lang vol; maar zolang als de kootjes van zijn pink het volhielden om exact te zijn. Sindsdien kreeg ik mijn Absinthe gratis. Desalniettemin ging ik liever niet bij de klojo langs. Als er namelijk iets is waar ik niet tegen kan zijn het wel hompen vlees die naarstig pogen te overleven. Die doen me altijd denken aan een film die ik ooit zag, de titel doet er nu niet toe. Ik onthoud trouwens nooit titels want dan voel je je verplicht van over die films te kunnen meepraten en dat deed ik liever niet.
Plotseling werd ik gestoord. Wat was me dat? Oh, juist, Ramon. Lag die strandjanet te lachen? Ik stak een sigaret op en dronk van mijn Absolut. Het lachen ging door...
Ziekenhuis By Night
Het bezoek aan het cafe en de white russians hadden me gesterkt. Ik vroeg me enkel af Waarom ik geen Kahlua en zo in de nachtwinkel mee genomen had, maar al snel realiseerde ik me dat ik geen zin had met die rommel over straat te lopen. Ze verkochten het waarschijnlijk toch niet in die kut winkel! De verdere wandeling naar het hospitaal verliep rustig. Ik genoot van de stilte en liet mn gedachten de vrije loop.
Na even wandelen bereikte ik de spoed ingang van het ziekenhuis. Ik ben werelds genoeg om te beseffen dat op uren als dit alles belangrijk "spoed" is, en zo ook mijn zaak deze avond! Eens aan de balie merkte ik dat er iemand nieuw achter de balie zat. Een zucht van ongenoegen ontsnapte me in het vooruitzicht van de idiote conversatie die er aan stond te komen. "Hoi" zei ik tegen de vrouw en wachtte af. Aan haar reactie zou ik al kunnen beoordelen wat voor persoon ze was en vooral hoeveel gezeik ik zou krijgen. De reactie bleef uit, behalve als die koe-achtige blik mag mee tellen als zijnde een reactie. Het gaat hier trouwens over een zeer slome koe op leeftijd want geen enkel normaal en viriel dier brengt zo 'n reacties voort! Ik verbeeldde me dat ze aan het afwachten was tot ze enige vorm van reactie zou krijgen. Ik besloot haar die te ontzeggen, of ze er nu op hoopte of niet. Ondertussen kwamen enkele bloedende marginalen de receptie binnengesukkeld. Een ervan zag eruit alsof hij het duel met een stier aangegaan was. Dergelijke beestenmishandeling zou korte metten mee moeten gemaakt worden! Weer een beest waar WWF zich te goed voor voelt. Er zit naar hun mening duidelijk meer geld in afgeleefde pandas. Ik negeerde de stierenneuker en de wwf activist die de kerel naar binnen hielp. De balieverpleegster raakte nu wat op haar ongemakken in de hele situatie en keek schichtig heen en weer tussen mij en de 2 nieuwe patienten. Het stoorde haar ongetwijfeld dat ik hun vlotte aanmelden verstoorde. Ik verbrak haar twijfel snel door mn hand hard op het tafelblad te doen neer komen. Ze schrok en slaakte een kleine kreet. "Deur!" zei ik haar. Ze haastte zich naar de knop en de deur gaf de klik waar ik op wachtte. Zonder verwijlen wandelde ik binnen. De hersendode balievrouw, de onhandige stierenneuker en de hypocriete WWF kerel achter mij latende.. Al bij al viel de nieuwe vrouw wel nog mee. Haar hersendoodheid en koeienblik maakten er haar niet sympathieker op maar ik was er zeker van dat haar ongetwijfeld snellere openen van de deur, volgende keer, veel goed zou maken!
Met behulp van de balie computers die op dit uur in de nacht (ja, het was inderdaad na 2 uur) ongebruikt staan kwam ik te weten dat Ramon op de afdeling "Orthopedagogie" lag en strikt geen bezoek mocht ontvangen. De wirwar van gekleurde lijnen brachten me op aanenaam tempo naar de juiste afdeling en de kamer vinden was een kwestie van tellen. Iets waar ik altijd al heel goed in geweest was en wel fier op ben. Ik betraptte mezelf op het lopen tellen tijdens het wandelen maar stoptte er niet mee gezien het wel aanegnaam was.
Zonder verder dralen staptte ik de kamer van Ramon binnen. De omhooggevallen lul lag volledig ingepakt in een corset achtig iets en op zn buik. Hij lag alleen op een kamer en ik vroeg me af waar Ramon ineens al het geld vandaan haalde om zich zo n luxe te veroorloven! Na een snel opnemen van de kamer beslistte ik dat de fauteul wel zou voldoen en dat bij gebrek aan beter de 2 bekertjes uit de badkamer de beste Moskovskaja recipienten waren. Ik vulde de 2 bekers en plofe me in de fauteul. Na even genieten van de rust en de drank besloot ik dat de lul me lang genoeg genegeerd had en schopte ik hard tegen zn voeten. Ik verbeelde me waarschijnlijk dat ik iets hoorde kraken want ik voelde me zeer goed en had nergens pijn. Ramon ook niet want de klootzak bewoog zelfs niet. Onattent! Als gastheer liggen slapen bij je bezoek is een ding, maar een vriendelijke aansporing tot wakker worden negeren was me echt wel wat Te! Ik speelde even met het idee zn glas wodka over zn kop uit te kieperen, maar dat leek me verspilling. De witte kamer begon wat op mn gemoed te werken en ik draaide even aan het wieltje van Ramon's baxter zodat die op maximale dosis stond. Het idee zn bed in brand te steken met mn trouwe aansteker sprak me ook wel aan, eens zien of hij me dan nog kon negeren! Maar ook dat verwierp ik al snel. Ik koos voor de simpelere aanpak en draaide hem op zn zij. Weer dacht ik een licht gekraak te horen maar gezien ik echt niets van pijn ondervond negeerde ik het weer. Eens de patient op zn zij lag gaf ik hem een geweldige heis op zn neus. Het inmiddels bekende gekraak was er weer maar deze keer was het duidelijk dat zn neusbeentje het geluid produceerde.
Na even wandelen bereikte ik de spoed ingang van het ziekenhuis. Ik ben werelds genoeg om te beseffen dat op uren als dit alles belangrijk "spoed" is, en zo ook mijn zaak deze avond! Eens aan de balie merkte ik dat er iemand nieuw achter de balie zat. Een zucht van ongenoegen ontsnapte me in het vooruitzicht van de idiote conversatie die er aan stond te komen. "Hoi" zei ik tegen de vrouw en wachtte af. Aan haar reactie zou ik al kunnen beoordelen wat voor persoon ze was en vooral hoeveel gezeik ik zou krijgen. De reactie bleef uit, behalve als die koe-achtige blik mag mee tellen als zijnde een reactie. Het gaat hier trouwens over een zeer slome koe op leeftijd want geen enkel normaal en viriel dier brengt zo 'n reacties voort! Ik verbeeldde me dat ze aan het afwachten was tot ze enige vorm van reactie zou krijgen. Ik besloot haar die te ontzeggen, of ze er nu op hoopte of niet. Ondertussen kwamen enkele bloedende marginalen de receptie binnengesukkeld. Een ervan zag eruit alsof hij het duel met een stier aangegaan was. Dergelijke beestenmishandeling zou korte metten mee moeten gemaakt worden! Weer een beest waar WWF zich te goed voor voelt. Er zit naar hun mening duidelijk meer geld in afgeleefde pandas. Ik negeerde de stierenneuker en de wwf activist die de kerel naar binnen hielp. De balieverpleegster raakte nu wat op haar ongemakken in de hele situatie en keek schichtig heen en weer tussen mij en de 2 nieuwe patienten. Het stoorde haar ongetwijfeld dat ik hun vlotte aanmelden verstoorde. Ik verbrak haar twijfel snel door mn hand hard op het tafelblad te doen neer komen. Ze schrok en slaakte een kleine kreet. "Deur!" zei ik haar. Ze haastte zich naar de knop en de deur gaf de klik waar ik op wachtte. Zonder verwijlen wandelde ik binnen. De hersendode balievrouw, de onhandige stierenneuker en de hypocriete WWF kerel achter mij latende.. Al bij al viel de nieuwe vrouw wel nog mee. Haar hersendoodheid en koeienblik maakten er haar niet sympathieker op maar ik was er zeker van dat haar ongetwijfeld snellere openen van de deur, volgende keer, veel goed zou maken!
Met behulp van de balie computers die op dit uur in de nacht (ja, het was inderdaad na 2 uur) ongebruikt staan kwam ik te weten dat Ramon op de afdeling "Orthopedagogie" lag en strikt geen bezoek mocht ontvangen. De wirwar van gekleurde lijnen brachten me op aanenaam tempo naar de juiste afdeling en de kamer vinden was een kwestie van tellen. Iets waar ik altijd al heel goed in geweest was en wel fier op ben. Ik betraptte mezelf op het lopen tellen tijdens het wandelen maar stoptte er niet mee gezien het wel aanegnaam was.
Zonder verder dralen staptte ik de kamer van Ramon binnen. De omhooggevallen lul lag volledig ingepakt in een corset achtig iets en op zn buik. Hij lag alleen op een kamer en ik vroeg me af waar Ramon ineens al het geld vandaan haalde om zich zo n luxe te veroorloven! Na een snel opnemen van de kamer beslistte ik dat de fauteul wel zou voldoen en dat bij gebrek aan beter de 2 bekertjes uit de badkamer de beste Moskovskaja recipienten waren. Ik vulde de 2 bekers en plofe me in de fauteul. Na even genieten van de rust en de drank besloot ik dat de lul me lang genoeg genegeerd had en schopte ik hard tegen zn voeten. Ik verbeelde me waarschijnlijk dat ik iets hoorde kraken want ik voelde me zeer goed en had nergens pijn. Ramon ook niet want de klootzak bewoog zelfs niet. Onattent! Als gastheer liggen slapen bij je bezoek is een ding, maar een vriendelijke aansporing tot wakker worden negeren was me echt wel wat Te! Ik speelde even met het idee zn glas wodka over zn kop uit te kieperen, maar dat leek me verspilling. De witte kamer begon wat op mn gemoed te werken en ik draaide even aan het wieltje van Ramon's baxter zodat die op maximale dosis stond. Het idee zn bed in brand te steken met mn trouwe aansteker sprak me ook wel aan, eens zien of hij me dan nog kon negeren! Maar ook dat verwierp ik al snel. Ik koos voor de simpelere aanpak en draaide hem op zn zij. Weer dacht ik een licht gekraak te horen maar gezien ik echt niets van pijn ondervond negeerde ik het weer. Eens de patient op zn zij lag gaf ik hem een geweldige heis op zn neus. Het inmiddels bekende gekraak was er weer maar deze keer was het duidelijk dat zn neusbeentje het geluid produceerde.
de nachtelijke gang van zaken
Een spijtige zaak eigenlijk, dat ik, zelf een persoon van de nacht zijnde, met dit soort gespuis vergeleken wordt, fucking klootzakken. Ik greep in de rechterzak van mijn jas. Shit, ik was mijn sigaretten vergeten bij dat wijf. Gelukkig had ik nog altijd mijn reservepakje. Desalniettemin besloot ik even langs de nachtwinkel te passeren voor een fles Absolut. Die zou nog van pas komen tegen dat Ramon begint te lullen. Ik smeet mijn sigaret weg en stapte de nachtwinkel binnen. Leeg was die, zoals altijd. Pas na een halve minuut kwam die rot-Pakistaan van ergens achterin de winkel gekropen. Die bleek geen linkerarm te hebben. 'Wat een klucht' dacht ik bij mezelf.
'Excuseer?' vroeg de Pakistaan.
Fuck. Had ik dat nu weer luidop gezegd?
'Een fles Absolut, en snel wat' zei ik hem.
Dat bleek een probleem te gaan worden. Die klojo had helemaal geen Absolut.
'Geen Absolut? Wat heb je eigenlijk wel? Nitwit!' antwoordde ik hem.
De Pakistaan begon te haspelen.
'Geef me die fles Moskovskaya daar maar', ging ik onverstoord verder.
'Ok ok'
Ik stak een sigaret. Dat bleek ie niet aangenaam te vinden.
'Mijn vrouw... zij heeft kanker... meneer... alsjeblieft... niet roken in winkel'
Wat een arrogante zak was me dat.
'Je vrouw was in haar eigen land al lang gestorven aan syfilis', antwoordde ik hem,'dus geef me nu die kutvodka voor ikhaar longen ter preservatie in je diepvries ram'.
Mijn uitspatting bleek te werken: ik hoefde zelfs niet te betalen. Toen kwam die lul zijn vrouw zelf binnen. Man, was die lelijk als de nacht. Begon die teef natuurlijk te roepen.
De Pakistaan poogde haar in te tomen. Tevergeefs.
Ik schoot hem door z'n zwarte kop. Zijn hersenen vlogen daarbij tot in het gezicht van zijn hysterische wijf. Ik greep een ruim beschimmelde ananas en ramde die in haar maag. Haar plompe lijf ging kermend tegen de vlakte. Met de ananas sloeg ik haar nog meermaals tegen de kop. Nu moet je je niet vergissen: zo een overtijdse ananas kan hard aankomen. Dat had zij duidelijk ook gevoeld want al na luttele seconden spoot het bloed tot over de toonbank. Er kwam een klant de zaak binnen. De ananas zeeg door de lucht en raakte daarbij de klojo zijn gebit. Twee tanden vielen neer, vergezeld van een stroom bloed. Zijn rechterknieschijf ging eraan met behulpt van mijn revolver. Hij had een wit hemd aan. Nu niet meer. Bloedend als een stukgereten baxter poogde hij overeind te raken.
'Ik haat klootzakken zoals jou' sprak ik hem toe.
Hij mompelde iets. Dat was volgens mijns inzicht een smeekbede. Die herken ik namelijk uit de duizend. Ik verpulverde zijn luchtpijp met een kokosnoot. Ook die leek vervallen, hoewel ik nu ook geen expert ben als het op vervallen kokosnoten aankomt. Mijn vodka stond inmiddels nog op het aanrecht. Ik besloot ook enkele pakjes sigaretten mee te nemen.
Je zal het geweten hebben: altijd weer heibel met die vreemdelingen. Aldus verliet ik het bloederige tafereel, en stak nog een sigaret op. Die rookte ik met genoegen op en stapte verder langs de kaai tot bij Ramon. Die griet zat in mijn kop. Onderweg ging ik nog een café binnen om naar het toilet te gaan. Die bleken allesbehalve hygiënisch. Eenmaal aan de bar bestelde ik me een White Russian. Die viel zwaar tegen. Ik raadde de eigenaar aan een barmeisje in dienst te nemen om de cocktails te doen. Hij vroeg me of ik iemand kende. Dat was zo en ik stelde hem voor Lara in dienst te nemen. Of ik haar telefoonnumer had? Fuck, dat had ik eigenlijk niet. Ik moest maar eens langskomen met haar zei ie. Wat een lul. Ik vertelde hem dat ze mij net een White Russian had leren maken, en dat ik hem anders eens kon voordoen hoe zij het deed. Dat zag ie wel zitten en aldus stond ik enkele seconden later achter de bar. Ik maakte er twee want die rommel die hij had bereid was ik niet van plan op te drinken. Enkele minuten later was Lara aangenomen. Hopelijk had ze nog geen werk. Indien dat wel zo was had die klojo pech. Ik besloot maar eens op te stappen en betaalde voor mijn White Russian. Dat hoefde niet, wist de eigenaar me te zeggen. 'Ook goed', dacht ik, en stapte naar buiten...
'Excuseer?' vroeg de Pakistaan.
Fuck. Had ik dat nu weer luidop gezegd?
'Een fles Absolut, en snel wat' zei ik hem.
Dat bleek een probleem te gaan worden. Die klojo had helemaal geen Absolut.
'Geen Absolut? Wat heb je eigenlijk wel? Nitwit!' antwoordde ik hem.
De Pakistaan begon te haspelen.
'Geef me die fles Moskovskaya daar maar', ging ik onverstoord verder.
'Ok ok'
Ik stak een sigaret. Dat bleek ie niet aangenaam te vinden.
'Mijn vrouw... zij heeft kanker... meneer... alsjeblieft... niet roken in winkel'
Wat een arrogante zak was me dat.
'Je vrouw was in haar eigen land al lang gestorven aan syfilis', antwoordde ik hem,'dus geef me nu die kutvodka voor ikhaar longen ter preservatie in je diepvries ram'.
Mijn uitspatting bleek te werken: ik hoefde zelfs niet te betalen. Toen kwam die lul zijn vrouw zelf binnen. Man, was die lelijk als de nacht. Begon die teef natuurlijk te roepen.
De Pakistaan poogde haar in te tomen. Tevergeefs.
Ik schoot hem door z'n zwarte kop. Zijn hersenen vlogen daarbij tot in het gezicht van zijn hysterische wijf. Ik greep een ruim beschimmelde ananas en ramde die in haar maag. Haar plompe lijf ging kermend tegen de vlakte. Met de ananas sloeg ik haar nog meermaals tegen de kop. Nu moet je je niet vergissen: zo een overtijdse ananas kan hard aankomen. Dat had zij duidelijk ook gevoeld want al na luttele seconden spoot het bloed tot over de toonbank. Er kwam een klant de zaak binnen. De ananas zeeg door de lucht en raakte daarbij de klojo zijn gebit. Twee tanden vielen neer, vergezeld van een stroom bloed. Zijn rechterknieschijf ging eraan met behulpt van mijn revolver. Hij had een wit hemd aan. Nu niet meer. Bloedend als een stukgereten baxter poogde hij overeind te raken.
'Ik haat klootzakken zoals jou' sprak ik hem toe.
Hij mompelde iets. Dat was volgens mijns inzicht een smeekbede. Die herken ik namelijk uit de duizend. Ik verpulverde zijn luchtpijp met een kokosnoot. Ook die leek vervallen, hoewel ik nu ook geen expert ben als het op vervallen kokosnoten aankomt. Mijn vodka stond inmiddels nog op het aanrecht. Ik besloot ook enkele pakjes sigaretten mee te nemen.
Je zal het geweten hebben: altijd weer heibel met die vreemdelingen. Aldus verliet ik het bloederige tafereel, en stak nog een sigaret op. Die rookte ik met genoegen op en stapte verder langs de kaai tot bij Ramon. Die griet zat in mijn kop. Onderweg ging ik nog een café binnen om naar het toilet te gaan. Die bleken allesbehalve hygiënisch. Eenmaal aan de bar bestelde ik me een White Russian. Die viel zwaar tegen. Ik raadde de eigenaar aan een barmeisje in dienst te nemen om de cocktails te doen. Hij vroeg me of ik iemand kende. Dat was zo en ik stelde hem voor Lara in dienst te nemen. Of ik haar telefoonnumer had? Fuck, dat had ik eigenlijk niet. Ik moest maar eens langskomen met haar zei ie. Wat een lul. Ik vertelde hem dat ze mij net een White Russian had leren maken, en dat ik hem anders eens kon voordoen hoe zij het deed. Dat zag ie wel zitten en aldus stond ik enkele seconden later achter de bar. Ik maakte er twee want die rommel die hij had bereid was ik niet van plan op te drinken. Enkele minuten later was Lara aangenomen. Hopelijk had ze nog geen werk. Indien dat wel zo was had die klojo pech. Ik besloot maar eens op te stappen en betaalde voor mijn White Russian. Dat hoefde niet, wist de eigenaar me te zeggen. 'Ook goed', dacht ik, en stapte naar buiten...
Tijdelijk Afscheid
Ik schrok wakker. Volledig gedesorienteerd tastte ik naar mn wapen, op de vertrouwde plaats.. in de schouderholster die ik droeg als een pasgeboren kind zn luier draagt, constant! Behalve nu dus. Mn tasttende vingers troffen enkel mn licht vochtige okselhaar en lege holster. Blinde paniek sloeg me in het gezicht en ik sprong recht, waanzin en agressie in de ogen tot ik na enkele seconden besefte dat ik bij Lara in de zetel lag. Ik besefte ook snel dat ik mn relikwie van de religie die zelfdefensie heet in mn vertrouwde leren jas gelaten had. Ik zag haast gelijktijdig dat ze handig naast me lag, waar ik ze ongetwijfeld zelf neer gegooid had. Zo ben ik wel, practisch en minimalistisch in het gebruik van meubilair. Zeker als het over iets archaisch ging als standaard kapstokken. Mn leren jas had overgens geen kap en daarmee was de zaak ook snel afgehandeld. De grond darentegen is altijd relatief nabij, meestal binnen handbereik en was perfect voor het herbergen van meubilair, kledij, neukende mensen en andere dergelijke prullaria.
Ik keek even rond waar die Lara dan exact wel was.. Bleek dat ze vredig lag te slapen. Weer een moment van ademloosheid bij het zien van haar voorkomen. Ik sterkte me echter en raapte mn leder op, dat aangenaam zwaar aan voelde door het wapen. Ik deed mn jas aan en streelde even over het harde hout waarmee de kolf van belkeed was. Even wilde ik haar voor de kop schieten. Het idee flirtte met mn perverse fantasie - de stuiptrekkingen van een stervend meisje.. Tot het beeld van Ramon met het overtijdse lijk in de politieauto mn geestensoog kwam teisteren. Het zou overgens jammer haar vroegtijdig uit deze wereld te helpen. Ik deed mn vest dicht en wandelde naar de keuken. Ze had de ingredienten van de White Russian op het aanrecht laten staan en had er eerder niet over gelogen. Ik zocht glazen uit de openstaande kast, bereidde 2 verse White russians en genoot terwijl ik er een verteerde. Het meisje had wel stijl moet ik zeggen, de white russians werden geserveerd in lage en wijde glazen terwijl ze de eerdere wodka in langere dunnere glazen serveerde. Dergelijke prut was meestal niet aan mij besteed maar anderzijds dergelijke emotionele momenten normaal gezien ook niet. Ik beschouwde dit alles als een revelatie en besloot mn wodka kuip van een halve fles per keer weg te smijten. De stijl was de moeite van t hervullen wel waard.. Mn cocktail skillz bleken wederom ultiem en de white smaakte heerlijk! Het kleine scheutje geconcentreerde melk was mn succesformule.. Dat moest ik Lara vast en zeker even opmerken.. volgende keer! Ik bracht het 2e glas naar Lara en zette het op het tafeltje naast haar lege glas.
Al wandelend naar de deur haalde de sleutel van haar appartement van haar bos. Ze wilde me duidelijk meer zien en ik was ervoor te vinden om dat zo makkelijk als mogelijk te laten verlopen. Volgende keer liet ik mezelf wel binnen!
Eens op straat keek ik even rond of ik die kutjunk met zn obsessie voor lelijke meisjes niet in de buurt zag en toen bleek dat hij niet te bespeuren viel begon ik te wandelen. Jammer dat hij er niet was want nu ik wel tijd had wou ik hem wel eens vragen wat hij zag in lelijke wijven! Na enkele meters mijmeren over de drijfveren van de typische verkrachter van lelijke wijven drong het me ineens door dat ik niet bewust de juiste richting uit aan het lopen was. Ik bleef even staan en wandelde toen langs de kortste weg naar het ziekenhuis waar ze die lepralijder van een Ramon probeerden op te lappen. En ongetwijfeld ook wilden overtuigen meer over mij te vertellen. Gelukkiglijk had ik hem nooit de naam van mn moeder of de kleur van ogen van mn vader verteld, maar het feit dat hij me bij voornaam kende was onrustbarend genoeg. Ik genoot van de avondlucht! De wandeling beviel me wel en ik keek geammuseerd rond in de hoop meer ammusante randfiguren te observeren. Wie om 3 uur s nachts op straat nog aan zn zaakjes bezig is heeft op enkele uitzonderingen na weinig te zoeken in de gerespecteerde kringen van onze maatschappij!
Ik keek even rond waar die Lara dan exact wel was.. Bleek dat ze vredig lag te slapen. Weer een moment van ademloosheid bij het zien van haar voorkomen. Ik sterkte me echter en raapte mn leder op, dat aangenaam zwaar aan voelde door het wapen. Ik deed mn jas aan en streelde even over het harde hout waarmee de kolf van belkeed was. Even wilde ik haar voor de kop schieten. Het idee flirtte met mn perverse fantasie - de stuiptrekkingen van een stervend meisje.. Tot het beeld van Ramon met het overtijdse lijk in de politieauto mn geestensoog kwam teisteren. Het zou overgens jammer haar vroegtijdig uit deze wereld te helpen. Ik deed mn vest dicht en wandelde naar de keuken. Ze had de ingredienten van de White Russian op het aanrecht laten staan en had er eerder niet over gelogen. Ik zocht glazen uit de openstaande kast, bereidde 2 verse White russians en genoot terwijl ik er een verteerde. Het meisje had wel stijl moet ik zeggen, de white russians werden geserveerd in lage en wijde glazen terwijl ze de eerdere wodka in langere dunnere glazen serveerde. Dergelijke prut was meestal niet aan mij besteed maar anderzijds dergelijke emotionele momenten normaal gezien ook niet. Ik beschouwde dit alles als een revelatie en besloot mn wodka kuip van een halve fles per keer weg te smijten. De stijl was de moeite van t hervullen wel waard.. Mn cocktail skillz bleken wederom ultiem en de white smaakte heerlijk! Het kleine scheutje geconcentreerde melk was mn succesformule.. Dat moest ik Lara vast en zeker even opmerken.. volgende keer! Ik bracht het 2e glas naar Lara en zette het op het tafeltje naast haar lege glas.
Al wandelend naar de deur haalde de sleutel van haar appartement van haar bos. Ze wilde me duidelijk meer zien en ik was ervoor te vinden om dat zo makkelijk als mogelijk te laten verlopen. Volgende keer liet ik mezelf wel binnen!
Eens op straat keek ik even rond of ik die kutjunk met zn obsessie voor lelijke meisjes niet in de buurt zag en toen bleek dat hij niet te bespeuren viel begon ik te wandelen. Jammer dat hij er niet was want nu ik wel tijd had wou ik hem wel eens vragen wat hij zag in lelijke wijven! Na enkele meters mijmeren over de drijfveren van de typische verkrachter van lelijke wijven drong het me ineens door dat ik niet bewust de juiste richting uit aan het lopen was. Ik bleef even staan en wandelde toen langs de kortste weg naar het ziekenhuis waar ze die lepralijder van een Ramon probeerden op te lappen. En ongetwijfeld ook wilden overtuigen meer over mij te vertellen. Gelukkiglijk had ik hem nooit de naam van mn moeder of de kleur van ogen van mn vader verteld, maar het feit dat hij me bij voornaam kende was onrustbarend genoeg. Ik genoot van de avondlucht! De wandeling beviel me wel en ik keek geammuseerd rond in de hoop meer ammusante randfiguren te observeren. Wie om 3 uur s nachts op straat nog aan zn zaakjes bezig is heeft op enkele uitzonderingen na weinig te zoeken in de gerespecteerde kringen van onze maatschappij!
het eeuwige denken
Het was avond en ik werd wakker. Alleszins, dat is wat ik dacht. Ik bleek correct te zijn: het was avond, voor zover je 23:30 uur nog avond kan noemen. Sommigen zouden het nacht noemen maar nacht was bij mij een begrip dat ergens tussen 2 uur en 6 uur plaatsvond. Mijn glas bleek leeg te zijn. Ik rookte een sigaret en verbleef in gedachten. De rook steeg langzaam op, hoewel zou kunnen gesteld worden dat die dat soms nog veel langzamer deed. Daar hield ik wel van. Ook hield ik van jazz. Het openstaande raam stoorde mij. Dat gebeurt niet zo vaak, want ik ben een persoon die graag de straat hoort, hoe hysterisch luid die ook moge zijn. Ik woonde dan wel in een mooi deel van de stad, het gespuis dat desalniettemin bij mij passeerde kon wel iets van lawaai maken. Nu was het echter stil. Ik sloot het raam en schonk me nog een Absolut uit. 'Whisper Not' van Art Blakey zou me wel kunnen boeien en aldus legde ik zijn CD op. Wederom verzonk ik in gedachten. Vanwaar kwam die nood om het meisje zelf op te zoeken en waarom belde zij niet? Ze moest me niet te vaak bellen, want daar hou ik niet van, maar nu wou ik wel dat ze me opbelde. Ik stak nog een sigaret op en nipte van mijn pas uitgeschonken Absolut. Hoe zou Ramon het stellen? Slecht hoopte ik. Die klootzak zijn tijd om af te zien was gekomen. Dat is nu net het probleem met breinloze idioten: ze zien niet genoeg af. Altijd had ik het al spijtig gevonden dat er geen fysische formule was daarvoor. Iets in de trand van: dommigheid is gelijk aan de graad van afzien tot de tweede. Sommigen zouden zelfs durven stellen tot de derde, maar ik niet. Wiskunde was nooit één van mijn favoriete bezigheden geweest en al te grote uitkomsten waren bijgevolg niet iets waar ik van hield. Mijn Absolut was ondertussen weer geledigd en ik besloot eens de straat op te gaan. Opnieuw koos ik voor mijn leren vest, die nog recent had bewezen hoe goed ze me wel niet staat. Zou het meisje nog wakker zijn? Ik besloot haar op te zoeken en stak een sigaret op. Roken op straat is iets waar ik echt van kan genieten, zonder meer. Ergens zag ik een man een vrouw verkrachten. Die was niet eens wat je zou noemen een knap ding, laat staan intrigerend. Neen, ik had wel al mooiere dingen dan die griet verkracht. 'Wat een klootzak', dacht ik bij mezelf. Of zei ik dat nu luidop? Het interesseerde me eigenlijk een weinig. Ik bleek het luidop te hebben gezegd want nu kwam die klojo op mij afgelopen.
'Heb je een probleem ofzo?', vroeg hij me.
'Als je het een probleem kan noemen', repliceerde ik,'doch ik zou dat niet meteen durven stellen.'
'Is dat zo? Ik meende je anders wel die beoordeling te horen maken.' zei die loser.
Wat wou die sukkel eigenlijk van me? Ik dacht even na, hoewel nu ook weer niet zo lang.
'Ga nu maar terug dat lelijk wijf daar verkrachten' zei ik hem.
De klojo trok een mes en poogde daarmee mijn nekstreek te raken. Ik verkocht hem een schop in zijn kruis en vervolgens op zijn kop. Dat had ik ooit iemand zien doen en ik vond het wel cool uitzien, daarom dat ik het nu ook deed. De lul zeeg neer op straat. Enkele omstaanders die het tafereel hadden aanschouwd deinsden verschrikt achteruit. Shit, had ik door die loser mijn sigaret laten vallen. Ik keek even rond. Dat leek niemand te hebben gezien. Goed zo. Ik trok men jas terug recht en stapte door. Pas enkele meters verder stak ik een nieuwe sigaret op, anders hadden de omstaanders het misschien alsnog opgemerkt. De rest van de weg tot bij het meisje verliep rustig en zodus had ik weer even de tijd om in gedachten te verzinken.
Het huis had een mooie gevel, dat was me eerder niet opgevallen. De voordeur kon echter een nieuw laagje verf gebruiken. Ik belde aan. Fuck, hopelijk had die nog wat Absolut in huis want opeens herinnerde ik mij haar slechte smaak inzake wijn.
Het meisje kwam opendoen. Ze bleek nog wakker te zijn, een meevaller. Ze omhelsde me innig en gaf me een kus. Daarvan moest ik even dromen. Dat had ze gemerkt en lachte licht onstuimig. Daarvan moest ik opnieuw even dromen. Shit. Aldus stegen we de trap op, zij op kop. Ik merkte op dat haar deur een verfbeurt kon gebruiken. Ze zou binnenkort een pot verf gaan halen. Blijkbaar was ze nogal makkelijk te beïnvloeden, de trut. We betraden haar appartement en ik trok mijn jas uit. Of ik iets wou drinken, ‘een White Russian misschien’, vroeg ze me. Ik knikte instemmend. 'Graag' zei ik. Dat was gelogen. Ik had nog nooit een White Russian gedronken en eigenlijk vond ik het niet zo'n goed idee om er nu mee te beginnen. Ze ging even de keuken binnen en kwam terug met de twee drankjes.
'Je moet een bar plaatsen in je living, dat is leuker' zei ik haar.
'Ok' antwoordde ze me.
Aldus zaten we, een eerste nip nemend van ons glas, geluidsloos naar elkaar te kijken. Wat had ze een mooie lach. En die White Russian bleek eigenlijk wel lekker.
'Hmm. Lekker' zei ik haar dan ook.
Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en ze nam zelf nog een slok. Ik vroeg haar of ze van Jazz hield. Dat bleek het geval en ze stond meteen recht om een CD op te leggen. Dat had ik niet bedoeld, want ik had op dat moment geen zin in Jazz. Eigenlijk had ik geen zin in muziek, zonder meer. Ik liet haar desalniettemin maar even doen. Ik stak een sigaret op en bood haar ook een aan. Ze rookte, dat was mooi. Zou ze het type zijn dat altijd vergeet andermans briquet terug te geven? Die kans liet ik haar niet en bood haar vuur aan, de briquet in eigen hand houdend. Die nam ze af, en stak zelf haar sigaret op, doch gaf mijn vuur meteen ook weer terug. Ik noemde haar desalniettemin een trut. Dat leek ze niet tof te vinden. Kon mij het wat schelen wat dat wicht ervan vond. Mijn White Russian was inmiddels leeg en ze ging opnieuw de keuken in om een nieuwe uit te schenken. Ik zette ondertussen haar kutmuziek af want die begon mij overmatig te irriteren.
'Hoe maak je zo'n White Russian' vroeg ik haar. Dat bleek ze met Absolut, Kahlua en room te doen. 'En als je hem zoeter wilt nog een beetje gecondenseerde melk met suiker erbij' voegde ze eraan toe. Mooi, ze wist in één zin samen te vatten hoe je een drankje maakt. Je hebt zo van die mensen die er de volle vijf minuten over kunnen doen. Die vind ik maar niks. Meestal beginnen ze dan te lullen over hoeveel er net van elk ingrediënt in moet. Dat zou ik voor mezelf wel uitmaken, dacht ik dan altijd. Neen, mensen die meenden te kunnen uitmaken hoe ik mijn cocktails moest prepareren hebben bij mij niet veel krediet. Er hebben er al voor minder chronische aandoeningen aan overgehouden. Zo brak ik ooit iemand zijn vingers, de reden doet er nu niet toe. Het meisje sprak niet veel, zoveel was duidelijk. Ik stak nog een sigaret op. Zij wou ditmaal geen. Maar goed ook, ik hou niet van wijven die je hele pakje mee oproken. Daarom had ik altijd meerdere pakjes op zak, doch die zou ik nu dus niet nodig hebben.
Zo bleven we nog een tijdje zitten, geluidsloos, enkel onze blikken die de ruimte vulden. En dat deden ze goed. Ik zou zelfs durven zeggen dat maar weinig gesprekken de ruimte even goed hadden kunnen vullen. Dat moment van intense rust onderbrak ze.
'Wat is jouw naam eigenlijk?', vroeg ze mij.
Kut. Zou ik haar mijn echte naam zeggen?
'Roberto' antwoordde ik haar. Dat was niet gelogen.
'Mooie naam', zei ze.
Dat vond ik ook. Niet te verwonderen, want die naam had ik zelf gekozen toen ik van thuis vertrok op mijn tiende. Achteraf gezien had ik evenwel ook voor Igor kunnen kiezen, want die naam vond ik inmiddels ook leuk, maar iedereen kende me nu al als Roberto dus liet ik het maar zo. Misschien moest ik de naam Igor maar eens opnieuw overwegen?
'Je mag me ook Igor noemen' zei ik haar.
'Neen, Roberto vind ik leuker'.
Goed, dat dilemma was dan ook weer opgelost. Merkte ik in die laatste blik van haar een zekere geilheid op? Misschien wel. Ik beelde me in dat het inderdaad zo was.We passeerden nog enkele uren bij haar thuis. Hoeveel exact weet ik niet want na een tijdje was ik in slaap gevallen...
'Heb je een probleem ofzo?', vroeg hij me.
'Als je het een probleem kan noemen', repliceerde ik,'doch ik zou dat niet meteen durven stellen.'
'Is dat zo? Ik meende je anders wel die beoordeling te horen maken.' zei die loser.
Wat wou die sukkel eigenlijk van me? Ik dacht even na, hoewel nu ook weer niet zo lang.
'Ga nu maar terug dat lelijk wijf daar verkrachten' zei ik hem.
De klojo trok een mes en poogde daarmee mijn nekstreek te raken. Ik verkocht hem een schop in zijn kruis en vervolgens op zijn kop. Dat had ik ooit iemand zien doen en ik vond het wel cool uitzien, daarom dat ik het nu ook deed. De lul zeeg neer op straat. Enkele omstaanders die het tafereel hadden aanschouwd deinsden verschrikt achteruit. Shit, had ik door die loser mijn sigaret laten vallen. Ik keek even rond. Dat leek niemand te hebben gezien. Goed zo. Ik trok men jas terug recht en stapte door. Pas enkele meters verder stak ik een nieuwe sigaret op, anders hadden de omstaanders het misschien alsnog opgemerkt. De rest van de weg tot bij het meisje verliep rustig en zodus had ik weer even de tijd om in gedachten te verzinken.
Het huis had een mooie gevel, dat was me eerder niet opgevallen. De voordeur kon echter een nieuw laagje verf gebruiken. Ik belde aan. Fuck, hopelijk had die nog wat Absolut in huis want opeens herinnerde ik mij haar slechte smaak inzake wijn.
Het meisje kwam opendoen. Ze bleek nog wakker te zijn, een meevaller. Ze omhelsde me innig en gaf me een kus. Daarvan moest ik even dromen. Dat had ze gemerkt en lachte licht onstuimig. Daarvan moest ik opnieuw even dromen. Shit. Aldus stegen we de trap op, zij op kop. Ik merkte op dat haar deur een verfbeurt kon gebruiken. Ze zou binnenkort een pot verf gaan halen. Blijkbaar was ze nogal makkelijk te beïnvloeden, de trut. We betraden haar appartement en ik trok mijn jas uit. Of ik iets wou drinken, ‘een White Russian misschien’, vroeg ze me. Ik knikte instemmend. 'Graag' zei ik. Dat was gelogen. Ik had nog nooit een White Russian gedronken en eigenlijk vond ik het niet zo'n goed idee om er nu mee te beginnen. Ze ging even de keuken binnen en kwam terug met de twee drankjes.
'Je moet een bar plaatsen in je living, dat is leuker' zei ik haar.
'Ok' antwoordde ze me.
Aldus zaten we, een eerste nip nemend van ons glas, geluidsloos naar elkaar te kijken. Wat had ze een mooie lach. En die White Russian bleek eigenlijk wel lekker.
'Hmm. Lekker' zei ik haar dan ook.
Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en ze nam zelf nog een slok. Ik vroeg haar of ze van Jazz hield. Dat bleek het geval en ze stond meteen recht om een CD op te leggen. Dat had ik niet bedoeld, want ik had op dat moment geen zin in Jazz. Eigenlijk had ik geen zin in muziek, zonder meer. Ik liet haar desalniettemin maar even doen. Ik stak een sigaret op en bood haar ook een aan. Ze rookte, dat was mooi. Zou ze het type zijn dat altijd vergeet andermans briquet terug te geven? Die kans liet ik haar niet en bood haar vuur aan, de briquet in eigen hand houdend. Die nam ze af, en stak zelf haar sigaret op, doch gaf mijn vuur meteen ook weer terug. Ik noemde haar desalniettemin een trut. Dat leek ze niet tof te vinden. Kon mij het wat schelen wat dat wicht ervan vond. Mijn White Russian was inmiddels leeg en ze ging opnieuw de keuken in om een nieuwe uit te schenken. Ik zette ondertussen haar kutmuziek af want die begon mij overmatig te irriteren.
'Hoe maak je zo'n White Russian' vroeg ik haar. Dat bleek ze met Absolut, Kahlua en room te doen. 'En als je hem zoeter wilt nog een beetje gecondenseerde melk met suiker erbij' voegde ze eraan toe. Mooi, ze wist in één zin samen te vatten hoe je een drankje maakt. Je hebt zo van die mensen die er de volle vijf minuten over kunnen doen. Die vind ik maar niks. Meestal beginnen ze dan te lullen over hoeveel er net van elk ingrediënt in moet. Dat zou ik voor mezelf wel uitmaken, dacht ik dan altijd. Neen, mensen die meenden te kunnen uitmaken hoe ik mijn cocktails moest prepareren hebben bij mij niet veel krediet. Er hebben er al voor minder chronische aandoeningen aan overgehouden. Zo brak ik ooit iemand zijn vingers, de reden doet er nu niet toe. Het meisje sprak niet veel, zoveel was duidelijk. Ik stak nog een sigaret op. Zij wou ditmaal geen. Maar goed ook, ik hou niet van wijven die je hele pakje mee oproken. Daarom had ik altijd meerdere pakjes op zak, doch die zou ik nu dus niet nodig hebben.
Zo bleven we nog een tijdje zitten, geluidsloos, enkel onze blikken die de ruimte vulden. En dat deden ze goed. Ik zou zelfs durven zeggen dat maar weinig gesprekken de ruimte even goed hadden kunnen vullen. Dat moment van intense rust onderbrak ze.
'Wat is jouw naam eigenlijk?', vroeg ze mij.
Kut. Zou ik haar mijn echte naam zeggen?
'Roberto' antwoordde ik haar. Dat was niet gelogen.
'Mooie naam', zei ze.
Dat vond ik ook. Niet te verwonderen, want die naam had ik zelf gekozen toen ik van thuis vertrok op mijn tiende. Achteraf gezien had ik evenwel ook voor Igor kunnen kiezen, want die naam vond ik inmiddels ook leuk, maar iedereen kende me nu al als Roberto dus liet ik het maar zo. Misschien moest ik de naam Igor maar eens opnieuw overwegen?
'Je mag me ook Igor noemen' zei ik haar.
'Neen, Roberto vind ik leuker'.
Goed, dat dilemma was dan ook weer opgelost. Merkte ik in die laatste blik van haar een zekere geilheid op? Misschien wel. Ik beelde me in dat het inderdaad zo was.We passeerden nog enkele uren bij haar thuis. Hoeveel exact weet ik niet want na een tijdje was ik in slaap gevallen...
Die avond
Met de vodka in mijn ene hand mepte ik mijn tv aan en liet mij vallen in mijn favoriete zetel. Ok, er was maar één zetel meer, want de andere had ik in een of andere slechte bui naar de vernieling geholpen en mijn raam uitgekieperd. Er stond toen even later een klojo aan mijn deur die effe dacht schadevergoeding te vragen omdat hij een zetel op z'n kop had gehad. Moest hij net op dat moment maar niet onder mijn venster lopen, over achterlijke mensen gesproken. Maar we hebben dat toen in der minne geregeld ... ik heb hem een aanbod gedaan dat hij niet kon weigeren en zijn schedel ingeslaan, ik heb toen Ramon nog de schuld kunnen geven. Daarmee was die dommekloot ooit nog ergens goed voor geweest. Plots rukte de tv mij uit mijn enigszins benevelde gedachten. "Gewapende overval op Colruyt en Delhaize, medeplichtige gevat en zwaargewond naar het ziekenhuis overgebracht...", shit ... het laatavondnieuws was al bezig, ik moest in slaap gevallen zijn. Het was dan ook weer een vermoeiende dag geweest en ik schonk mij nog een glas vodka in. Het was mijn favoriet glas, met de streep van 33cl halverwege. Ik krijg het van die kloteglazen die ze overal verkopen, die zijn veel te snel leeg en kappen niet goed binnen. Neen, dit glas was perfect, een stevig handvat, grote omtrek en dito inhoud. Moet ik tenminste niet elke 5 minuten bijvullen. Genietend van mijn halve liter Absolut verzonk ik weer in gedachten. Gelukkig zou ik die idote Ramon de eerste weken niet meer zien. Hoewel, ik zou hem beter eens op zijn smikkel gaan slaan omdat hij zich liet pakken, de fooraap. Denkend aan wat ik Ramon allemaal zou kunnen aandoen, het liefst zo veel mogelijk misbruik makend van zijn situatie in het hospitaal, viel ik weer in slaap in mijn zetel.
Mijn eigen overwegingen
Godverdomme wat was die klojo eigenlijk toch maar een perverte klootzak. Ik besloot hem een tijdje niet nodig te hebben en schoot een kogel in zijn ruggewervel. Dat ie nu maar eens probeerde van dat, ondertussen zwaar stinkend, lijk af te kruipen en mij te volgen, de klojo. Hij had al helemaal geen reden om met mij mee te komen in de eerste plaats. Had ik niet zonder vodka gevallen, de lul was al helemaal niet in mijn buurt geweest. Je zal het geweten hebben: met die klootzak rond je draait alles altijd uit op een zielig tafereel.
Aldus was ik in mijn eentje, en vier flessen Absolut rijker, terug op weg naar huis. Onderweg zag ik een bevallig meisje lopen. Mijn god, wat had die een fantastisch geile blik zeg. Ik aarzelde dan ook niet om mezelf bij haar thuis uit te nodigen. Nu moet je namelijk weten dat ik niet het type ben dat zo'n gewillige slet naar mijn eigen huis inviteert. Neen, het aantal personen dat al ooit mijn extensieve cd-collectie had mogen aanschouwen was op één hand te tellen. Maar ik vroeg de griet dus om naar haar thuis te gaan. Een aanvraag waar ze gewillig op inging, net zo gewillig als op een penis in erectie, zo beelde ik mij in. Nu is het geweten dat ik wel vaker gelijk heb en aldus gebeurde het dat ik na nog geen 5 minuten die griet zat te beffen. Mijn leren jas had duidelijk indruk gemaakt. Het was dan ook met die bedoeling geweest dat ik hem, nu toch weer een tijdje geleden, kocht in een lederspeciaalzaak bij mij in de buurt. Het gebeurde al snel dat haar hevig druipende spleet snakte naar mijn lul doch ik besloot nog even door te gaan met beffen. Het was op die manier dat ze haar eerste twee orgasmes bereikte. Daarna deden we het nog enkele keren, waarbij ik haar tweemaals achterwaarts in de poes naaide. Het bleek een vriendelijk meisje te zijn met toch wel enige klasse. Nog voor mijn broek goed en wel terug dicht was bood ze me namelijk reeds een uitgebreid avondmaal aan. Het betrof een pastagerecht met een niet weinig aan zeevruchten in de saus. Heerlijk was die alsook de wijn die ze erbij serveerde, hoewel die laatste nu ook weer niet zò schitterend was. Neen, inzake wijn had dat, voor de rest best wel klassevolle, meisje nog veel te leren. Dat werd echter meteen weer goedgemaakt door haar enthousiaste reactie op één van mijn vier nieuwe flessen Absolut. Fuck, begon ik ook nog de slechte kanten van dat wicht te tollereren enkel en alleen omdat ze smaak had als het op wodka en pastasauzen aankomt? Neen, dit liep zwaar uit de hand.
'Hoe noem je eigenlijk' vroeg ik haar dan ook, teneinde mijn gedachten een beetje te verzetten.
'Lara' antwoordde ze met een snoezige blik. Godverdomme, dat wijf moest niet denken dat een snoezige blik haar veel zou helpen bij mij. Als er één ding is waar ik niet tegen kan zijn het namelijk wel wijven die denken alles te kunnen bekomen met een snoezige blik. Wat wou dat wicht eigenlijk van me? Ik besloot echter van haar die vraag niet te stellen. Lara vond ik eigenlijk best wel een mooie naam, en dat voor zo'n mooi meisje. Ik wou weten waarom ze reeds alleen woonde, ik schatte haar namelijk nog jong. Logisch, ik val namelijk niet voor vrouwen zoals ik al eerder zei maar enkel voor meisjes. Ze bleek 17 te zijn en weggelopen van huis of toch vooral van haar vader die een perverte klootzak was. Zozo, misschien moest ik die klojo maar eens bezoeken. Daar leek ze echter niet voor te vinden, de teef.
'Ik hou wel van een lekkere Absolut' wist ze zich te ontvallen. Dat vond ik wel leuk want het feit dat ze over Absolut sprak en niet gewoon over vodka vond ik wel klasse hebben. Je hebt namelijk veel mensen die een bepaald merk drinken en dat zomaar klasseren als zijnde een drank van een bepaalde soort, zoals vodka. Voor zo een mensen moet je meestal oppassen want die blijken vaak nog de grootste klojo's van allemaal. Niet dat ik iets tegen andere vodka's heb, integendeel, ik drink al graag ook eens een echte russische import zoals Moskovskaya. Maar dan zeg ik ook wel dat ik Moskovskaya drink en niet gewoon vodka.
'Dat was een heerlijke maaltijd', zei ik haar.
Ze lachte vriendelijk naar me. Dat compliment wist ze duidelijk te appreciëren.
Ik besloot dat het maar eens tijd was om op te stappen. Ze vroeg of ze mij mocht bellen en ik gaf haar mijn telefoonnummer. 'Dat die teef nu maar niet constant aan de telefoon hangt', dacht ik bij mezelf.
Aldus was ik, reeds één fles Absolut armer, wederom op weg naar huis. Dat wijf bleek namelijk serieus te kunnen zuipen. Het was reeds laat en bijgevolg nog een geluk dat het niet ver was. Ik hing men leren jas terug in de lederkast en besloot een nieuwe fles Absolut te openen...
Aldus was ik in mijn eentje, en vier flessen Absolut rijker, terug op weg naar huis. Onderweg zag ik een bevallig meisje lopen. Mijn god, wat had die een fantastisch geile blik zeg. Ik aarzelde dan ook niet om mezelf bij haar thuis uit te nodigen. Nu moet je namelijk weten dat ik niet het type ben dat zo'n gewillige slet naar mijn eigen huis inviteert. Neen, het aantal personen dat al ooit mijn extensieve cd-collectie had mogen aanschouwen was op één hand te tellen. Maar ik vroeg de griet dus om naar haar thuis te gaan. Een aanvraag waar ze gewillig op inging, net zo gewillig als op een penis in erectie, zo beelde ik mij in. Nu is het geweten dat ik wel vaker gelijk heb en aldus gebeurde het dat ik na nog geen 5 minuten die griet zat te beffen. Mijn leren jas had duidelijk indruk gemaakt. Het was dan ook met die bedoeling geweest dat ik hem, nu toch weer een tijdje geleden, kocht in een lederspeciaalzaak bij mij in de buurt. Het gebeurde al snel dat haar hevig druipende spleet snakte naar mijn lul doch ik besloot nog even door te gaan met beffen. Het was op die manier dat ze haar eerste twee orgasmes bereikte. Daarna deden we het nog enkele keren, waarbij ik haar tweemaals achterwaarts in de poes naaide. Het bleek een vriendelijk meisje te zijn met toch wel enige klasse. Nog voor mijn broek goed en wel terug dicht was bood ze me namelijk reeds een uitgebreid avondmaal aan. Het betrof een pastagerecht met een niet weinig aan zeevruchten in de saus. Heerlijk was die alsook de wijn die ze erbij serveerde, hoewel die laatste nu ook weer niet zò schitterend was. Neen, inzake wijn had dat, voor de rest best wel klassevolle, meisje nog veel te leren. Dat werd echter meteen weer goedgemaakt door haar enthousiaste reactie op één van mijn vier nieuwe flessen Absolut. Fuck, begon ik ook nog de slechte kanten van dat wicht te tollereren enkel en alleen omdat ze smaak had als het op wodka en pastasauzen aankomt? Neen, dit liep zwaar uit de hand.
'Hoe noem je eigenlijk' vroeg ik haar dan ook, teneinde mijn gedachten een beetje te verzetten.
'Lara' antwoordde ze met een snoezige blik. Godverdomme, dat wijf moest niet denken dat een snoezige blik haar veel zou helpen bij mij. Als er één ding is waar ik niet tegen kan zijn het namelijk wel wijven die denken alles te kunnen bekomen met een snoezige blik. Wat wou dat wicht eigenlijk van me? Ik besloot echter van haar die vraag niet te stellen. Lara vond ik eigenlijk best wel een mooie naam, en dat voor zo'n mooi meisje. Ik wou weten waarom ze reeds alleen woonde, ik schatte haar namelijk nog jong. Logisch, ik val namelijk niet voor vrouwen zoals ik al eerder zei maar enkel voor meisjes. Ze bleek 17 te zijn en weggelopen van huis of toch vooral van haar vader die een perverte klootzak was. Zozo, misschien moest ik die klojo maar eens bezoeken. Daar leek ze echter niet voor te vinden, de teef.
'Ik hou wel van een lekkere Absolut' wist ze zich te ontvallen. Dat vond ik wel leuk want het feit dat ze over Absolut sprak en niet gewoon over vodka vond ik wel klasse hebben. Je hebt namelijk veel mensen die een bepaald merk drinken en dat zomaar klasseren als zijnde een drank van een bepaalde soort, zoals vodka. Voor zo een mensen moet je meestal oppassen want die blijken vaak nog de grootste klojo's van allemaal. Niet dat ik iets tegen andere vodka's heb, integendeel, ik drink al graag ook eens een echte russische import zoals Moskovskaya. Maar dan zeg ik ook wel dat ik Moskovskaya drink en niet gewoon vodka.
'Dat was een heerlijke maaltijd', zei ik haar.
Ze lachte vriendelijk naar me. Dat compliment wist ze duidelijk te appreciëren.
Ik besloot dat het maar eens tijd was om op te stappen. Ze vroeg of ze mij mocht bellen en ik gaf haar mijn telefoonnummer. 'Dat die teef nu maar niet constant aan de telefoon hangt', dacht ik bij mezelf.
Aldus was ik, reeds één fles Absolut armer, wederom op weg naar huis. Dat wijf bleek namelijk serieus te kunnen zuipen. Het was reeds laat en bijgevolg nog een geluk dat het niet ver was. Ik hing men leren jas terug in de lederkast en besloot een nieuwe fles Absolut te openen...
Ramon doet het
Toch nog één goed idee van die Ramon, de politiewagen, hoewel ik betwijfel of hij daar echt aan gedacht zou hebben. Niemand kan zich inbeelden waartoe die vent in staat is. Enkel zo een achterlijke, zielige panda, zoals ze die alleen bij het WWF hebben, benaderd enigszins de complete achterlijkheid van Ramon. Waarschijnlijk daarom dat ik die kutvent niet kan uitstaan. Hij doet mij verdomme altijd denken aan uitstervende en rottende dingen. Misschien nemen ze beter zijn mottige kop als logo, dat zou bij de minder psychopatische medemens meer medelijden opwekken dan zo een uitstervend kutbeest. Ah fuck, wat zeg ik, waarschijnlijk is hij zelfs daarvoor gewoon te lelijk. Zeker nadat ik zijn tanden had uitgemept. Maar kom, hij was eindelijk gestopt met bloeden. Ik besloot hem toch maar mee te nemen naar de Delhaize, want die vent zijn iq werd ruimschoots gecompenseerd door zijn domme kracht. Niet iedereen neukt een Siberische tijger en vertelt het na. Bon, ik wijk af van de feiten. We namen dus die verroeste flikkenbak die daar iets verder in de straat stond en reden naar de Delhaize, zo had ik tenminste iets bij om later mijn aankopen in te vervoeren. Aangekomen reed ik snel -het was 17.57, ik was gehaast- een bomma en haar kleinkind omver. Verdomme, moeten ze die bejaarde wijven nu echt laten loslopen? Ze zouden beter die verlepte wezens in hun tehuis steken dan heb ik er tenminste geen last van. Voor hetzelfde geld was mijn voorruit gebarsten. Ik liet Ramon achter en zei dat hij iets aan die dode bejaarde moest doen terwijl ik even ging shoppen, anders moesten we er straks nog eens over rijden en die flikkenbak was nu niet bepaald een jeep. Ik nam de 2 blaffers mee, die ik had gepikt van die 2 flikken in de Colruyt. Zij konden er toch niks meer mee aanvangen, en ik had trouwens mijn geld niet bij. Wel, ik heb nooit geld bij, er lopen te veel geschifte gevaarlijke mensen rond zoals Ramon. De wereld is niet meer veilig. Met die gedachte stapte ik net op tijd de winkel binnen. Hier was tenminste geen ouwe vent in mijn weg aan het lopen om de laatste fles vodka voor mijn neus te pikken. Mijn rothumeur klaarde een beetje op toen ik zag dat er net een of andere puistige jobstudent de rayons met sterke drank aan het bijvullen was. Nadat ik hem bewusteloos had geslagen reed ik even later met een palet Absolut naar buiten. Met je gun in de hand kom je door het ganse land dacht ik bij mezelf. Lap, men goeie humeur direct weer naar de kloten: Toen ik aan de wagen aankwam kon ik mijn ogen niet geloven. Ik had al lang door dat er iets scheelde met Ramon, maar hij tartte deze keer echt al mijn verbeelding. De klojo had die bomma in de auto gelegd en lag haar zo te neuken. Shit! Het was zelfs een necrofiel. Ik dacht dat hij zijn neukobjecten 's morgens ná het neuken neerknalde. Maar er was geen tijd om gedegouteerd te zijn, want de dorst was groot. Ik kapte een halve fles Absolut naar binnen en verkocht Ramon nog een lap op zijn misvormde smoel. Die necrofielen schamen hun echt voor niets. Ik ben nu wel wat gewend, maar als er iets is waar ik niet tegen kan is dat iemand tegen mijn principes ingaat. Zat die daar ff dat kutwijf te neuken dat mijn carroserie naar de kloten had gedaan, no respect...
de bedenkzame blik
Alleszins, zo zou Ramon het afgehandeld hebben, de stijlloze klojo. Ja, hij zou zelfs over het hoofd hebben gezien dat ie zichzelf neerknalt in die kutroman van hem.
Aldus stond ik reeds een minuut of 2 beweegloos aan de kassa met dat stinkend wijf onder schot, denkend aan hoe Ramon de situatie zou hebben aangepakt. Ik ben een man van logica, en de logica was mij hier wel duidelijk: ik diende zo snel mogelijk naar de Delhaize want die sloot om 18 uur. Ik knalde de twee flikken door hun achterlijke kop alsook de trut die ik gegijzeld had. Godverdomme wat een klote kutwijf was me dat met haar hysterische gegil en gehuil. Neen, had ik niet ingegrepen dan had die teef ongetwijfeld mijn humeur voor die dag helemaal verkloot. Het zou alleszins niet de eerste keer zijn dat iemand me zoiets lapt. De derde flik ondernam ondertussen nog een zielige poging om mij te doen neerzijgen in een plas van bloed. Dat was buiten de achterlijkheid van Ramon gerekend die duidelijk mijn eerdere bedreigingen naar hem toe niet begrepen had, de ongelleterde klootzak. Ramon schoot de klojo meermaals in de borst en aldus zetten we onze weg naar de Delhaize voort. Ik keek even op de klokkentoren. 'Tien voor zes, geen seconde te vroeg' dacht ik bij mezelf, anders zou ik weer naar die fucking nightshop moeten met die lul van een Pakistaan achter de kassa...
Aldus stond ik reeds een minuut of 2 beweegloos aan de kassa met dat stinkend wijf onder schot, denkend aan hoe Ramon de situatie zou hebben aangepakt. Ik ben een man van logica, en de logica was mij hier wel duidelijk: ik diende zo snel mogelijk naar de Delhaize want die sloot om 18 uur. Ik knalde de twee flikken door hun achterlijke kop alsook de trut die ik gegijzeld had. Godverdomme wat een klote kutwijf was me dat met haar hysterische gegil en gehuil. Neen, had ik niet ingegrepen dan had die teef ongetwijfeld mijn humeur voor die dag helemaal verkloot. Het zou alleszins niet de eerste keer zijn dat iemand me zoiets lapt. De derde flik ondernam ondertussen nog een zielige poging om mij te doen neerzijgen in een plas van bloed. Dat was buiten de achterlijkheid van Ramon gerekend die duidelijk mijn eerdere bedreigingen naar hem toe niet begrepen had, de ongelleterde klootzak. Ramon schoot de klojo meermaals in de borst en aldus zetten we onze weg naar de Delhaize voort. Ik keek even op de klokkentoren. 'Tien voor zes, geen seconde te vroeg' dacht ik bij mezelf, anders zou ik weer naar die fucking nightshop moeten met die lul van een Pakistaan achter de kassa...
GTA Style
Nuja, ik was toch al bezig met mijn frustraties uit te werken - mijn goed voornemen van verleden jaar – dus ik dacht bij mezelf, what the fuck ik kan dit beter ineens goed doen. Ik stapte langzaam vooruit met dat wijf voor mij uit, eigenlijk geen lelijke ding, misschien kon ik er later nog wat mee aanvangen als ik uit deze shit was. Ik duwde de loop van mijn Smith & Wesson wat harder in haar nek en trok haar wat strakker tegen mijn lijf. Ik zei tegen die 2 flikken dat ik spaghettisaus van haar kop zou maken als ze niet uit mijn weg zouden gaan. De ene ging opziij maar de andere bleef staan. Ik vroeg hem of hij niet goed hoorde, maar toen ik zag dat hij zich had ondergepist dacht ik dat die miet niet echt een gevaar was. BANG! Hahaha, het was lang geleden da ik nog zo gelachen had. Nooit gedacht dat ik iemand kon doen flauwvallen door even te roepen. Back to business, de drang naar vodka stak de kop op, ik zat al een half uur zonder verdomme. Ik was toch op de baan dus kon ik ineens naar de delhaize, en met dat wijf bij me zou het me daar nog niet eens zo veel kosten, altijd al gedroomd van eens een gewapende overval te plegen. Op weg naar buiten dus. Toen zag ik Ramon daar staan met die derde flik...in een flits dacht ik aan sex, aan vodka, weer aan sex, en dan dat die flik vast versterking had gevraagd. Ik moest snel zijn. “Een beetje rapper trut! We moeten nog naar de winkel.”, zei ik tegen mijn teef. Toen we naar buiten stapten knalde ik Ramon even door de kop, hij was tenslotte de schuld van dit alles, en die eikel had me al veel last bezorgd, wel zonde van de kogel. Ik stapte verder de straat op. “GTA style” dacht ik bij mezelf, en stapte in de flikkenwagen die daar nog stond. Handig, kon ik gelijk even de politieradio afluisteren.
Fuck
Intuitief liep ik naar het rayon met de sterke dranken, tussen de drukte door, hier en daar een elleboog plantend. "Klotefeestdagen" dacht ik bij mezelf. De kuttigste tijd van het jaar, met al dat homofiel happy-gedoe, en de klojo's die aan die hele klotezooi meedoen omdat het traditie is. Fuck traditie, fuck kerstmis, fuck je kutkado's voor je vrouw die je de rest van het jaar niet ziet staan omdat je je secretaresse ligt te neuken, en, godverdomme, fuck die klootzak die daar net voor mijn neus de laatste fles Absolut uit het rayon neemt.
Ik liep op de kerel af, en nog voor hij zich kon omdraaien om te zien wat er gebeurde, kreeg hij een vuistslag op zijn achterhoofd. Hij valt met zijn hoofd recht op de hoek van het rek. Gevolg: een grote plas bloed op de anders ook al niet zo propere grond van de Colruyt, en zijn hysterisch wijf die daar opeens begint te gillen, terwijl ze haar kind uit de boodschappenwagen rukt. De fles vodka lag daar natuurlijk ook in stukken uiteen op de grond. "Klootzak", zei ik, terwijl ik hem nog een trap op z'n hoofd gaf. Dat wijf rende weg met haar kleine, goed voor hen, anders had ik haar ook nog een mep op haar hoofd gegeven.
Er ontstond paniek in het grootwarenhuis. De mensen deinsden weg voor mij. Mooi zo, beter dan weer door al die drukte naar de kassa te moeten lopen. 'Maar nu heb ik nog altijd geen vodka, verdomme'. Ik kwam aan de kassa's, waar twee kerels me duidelijk stonden op te wachten, terwijl de kassiersters daar met hun domme bange ogen verstijfd stonden te kijken naar mij. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het politie was. Kut, hoe konden die hier al zo snel zijn... Plots zag ik daar buiten Ramon staan, nog steeds bloedend als een rund, pratend met een flik. "Ramon, gore smeerteef, wacht maar tot ik m'n boekje open doe over jou", riep ik naar hem, terwijl die andere smeerlappen me probeerden vast te pakken.
"Hij heeft m'n man vermoord!", hoorde ik achter me roepen. Klote, moest die klojo nu zonodig sterven... In een reflex haalde ik m'n trouwe Smith & Wesson .38 vanonder mijn trui, en in een gelijktijdige beweging greep ik een of andere trut vast die op dat moment het dichtste in mijn buurt stond. "Fuck, waarom kon ik nu niet gewoon naar de Delhaize wandelen..."
Ik liep op de kerel af, en nog voor hij zich kon omdraaien om te zien wat er gebeurde, kreeg hij een vuistslag op zijn achterhoofd. Hij valt met zijn hoofd recht op de hoek van het rek. Gevolg: een grote plas bloed op de anders ook al niet zo propere grond van de Colruyt, en zijn hysterisch wijf die daar opeens begint te gillen, terwijl ze haar kind uit de boodschappenwagen rukt. De fles vodka lag daar natuurlijk ook in stukken uiteen op de grond. "Klootzak", zei ik, terwijl ik hem nog een trap op z'n hoofd gaf. Dat wijf rende weg met haar kleine, goed voor hen, anders had ik haar ook nog een mep op haar hoofd gegeven.
Er ontstond paniek in het grootwarenhuis. De mensen deinsden weg voor mij. Mooi zo, beter dan weer door al die drukte naar de kassa te moeten lopen. 'Maar nu heb ik nog altijd geen vodka, verdomme'. Ik kwam aan de kassa's, waar twee kerels me duidelijk stonden op te wachten, terwijl de kassiersters daar met hun domme bange ogen verstijfd stonden te kijken naar mij. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het politie was. Kut, hoe konden die hier al zo snel zijn... Plots zag ik daar buiten Ramon staan, nog steeds bloedend als een rund, pratend met een flik. "Ramon, gore smeerteef, wacht maar tot ik m'n boekje open doe over jou", riep ik naar hem, terwijl die andere smeerlappen me probeerden vast te pakken.
"Hij heeft m'n man vermoord!", hoorde ik achter me roepen. Klote, moest die klojo nu zonodig sterven... In een reflex haalde ik m'n trouwe Smith & Wesson .38 vanonder mijn trui, en in een gelijktijdige beweging greep ik een of andere trut vast die op dat moment het dichtste in mijn buurt stond. "Fuck, waarom kon ik nu niet gewoon naar de Delhaize wandelen..."
Ramon en het pandagebit
Dat vond Ramon er ook van. Aan wat die kutklojo erover dacht had ik echter het schijt.
"Toevallig geen fles wodka bij?" vroeg ik hem.
Dat bleek ie niet, de haspelende loser. Ik besloot genoeg conversatie te hebben gemaakt en zette mijn weg naar de Delhaize verder. In vroegere tijden haalde ik het mij weleens in het hoofd van naar de Colruyt te gaan omdat die veel korter bij huis is, maar nu doe ik dat niet meer. Ik dacht even na maar kon me eigenlijk niet meer herinneren waarom. 'Fuck it' dacht ik bij mezelf, want ik besloot dat zulks een vragen voor van die irritante lullen zijn die voor alles een reden moeten hebben. Veel te veel dingen moeten een reden hebben tegenwoordig doch ikzelf had me al jaren geleden voorgenomen daar niet aan mee te doen. Soms ben ik weleens dat soort trendsetter.
Ik was dus onverstoord op weg naar de Delhaize en Ramon volgde. Ik kon hem wel verrot slaan. Elke keer als ik naar de Delhaize ging moest die nitwit zonodig meegaan. Alsof hij daar iets te zoeken had, de lul! Moest ik niet zijn gegaan, hij zou nog sneller een siberische tijger geneukt hebben dan overwogen te hebben van naar de winkel te gaan. Niet dat ik hem geen Siberische tijger zie neuken, want dat soort perverte klojo is ie wel. Neen, over neuken met Siberische tijgers moest je tegen Ramon geen grapjes maken of je zou al snel liggen bloeden. Behalve ik dan, want als er iemand mensen sneller kon doen bloeden dan Ramon, was ik het wel. Ramon wist dat ook en hield zich dan ook consequent in telkens als ik een grap maakte over Siberische tijgers neuken, waardoor het veilig is te stellen dat hij op zijn minst over enige overlevingsdrang beschikte.
Misschien moet het niet noodzakelijk een Siberische tijger zijn, want zoals de meesten ondertussen wel weten zijn die bijna uitgestorven en dus moeilijk te vinden. Dat hadden we dan weer te danken aan die rotzakken van het WWF, dat besef over uitstervende diersoorten allerhande. Ik heb het nooit gehad voor van die pacifistische klojo's die inzitten met het milieu. Als ik bomen wil zien ga ik wel eens wandelen in het park, of in het bos. Dat doe ik overigens wel eens graag omdat het mij tot rust brengt. Maar dat betekent niet dat die zelfgenoegzame groene janetten mij moet lastigvallen op straat voor geld. En als zeker niet die van het WWF want die hebben een kutlogo. Met die achterlijke pandabeer van hen schoppen ze het niet ver bij mij. Ik woon in België. Wat heb ik nu fucking zaaks met een panda! En wat voor een loser van een panda dan ook nog. Je moet dat logo maar eens goed bekijken! En zo is het met al de films en foto's dat die klojo's verspreiden over uitstervende dieren. Ze pakken er altijd de zieligste kutolifant uit om je geld af te troggelen. Niet met mij. Dieren die sukkels zijn en de loser uithangen op foto's hebben voor mij direct afgedaan. Volgens Darwin is het survival of the fittest. Bijgevolg zal zo'n zielig, jankend pandawijf mij niet meteen overtuigen van haar vergrote overlevingskans als ik maandelijks 5 euro stort.
Met al die gedachten die door mijn kop raazden was ik natuurlijk de verkeerde straat ingelopen waardoor ik nu toch aan die fokking Colruyt bleek terecht gekomen te zijn. Uiteraard was men humeur nu danig naar de kloten. Ik besloot dat het Ramon zijn fout was dat we verkeerd waren gelopen en sloeg 3 tanden uit die kutmuil van hem. Zijn tanden uitslaan was helemaal mijn bedoeling niet geweest. Want als ik iets kan missen, dan is het wel van op straat te worden gezien met een loser die een paar tanden kwijt is. Op de koop toe bleek de janet nog nodig te moeten bloeden waardoor ik genoodzaakt was alleen de Colruyt binnen te gaan...
"Toevallig geen fles wodka bij?" vroeg ik hem.
Dat bleek ie niet, de haspelende loser. Ik besloot genoeg conversatie te hebben gemaakt en zette mijn weg naar de Delhaize verder. In vroegere tijden haalde ik het mij weleens in het hoofd van naar de Colruyt te gaan omdat die veel korter bij huis is, maar nu doe ik dat niet meer. Ik dacht even na maar kon me eigenlijk niet meer herinneren waarom. 'Fuck it' dacht ik bij mezelf, want ik besloot dat zulks een vragen voor van die irritante lullen zijn die voor alles een reden moeten hebben. Veel te veel dingen moeten een reden hebben tegenwoordig doch ikzelf had me al jaren geleden voorgenomen daar niet aan mee te doen. Soms ben ik weleens dat soort trendsetter.
Ik was dus onverstoord op weg naar de Delhaize en Ramon volgde. Ik kon hem wel verrot slaan. Elke keer als ik naar de Delhaize ging moest die nitwit zonodig meegaan. Alsof hij daar iets te zoeken had, de lul! Moest ik niet zijn gegaan, hij zou nog sneller een siberische tijger geneukt hebben dan overwogen te hebben van naar de winkel te gaan. Niet dat ik hem geen Siberische tijger zie neuken, want dat soort perverte klojo is ie wel. Neen, over neuken met Siberische tijgers moest je tegen Ramon geen grapjes maken of je zou al snel liggen bloeden. Behalve ik dan, want als er iemand mensen sneller kon doen bloeden dan Ramon, was ik het wel. Ramon wist dat ook en hield zich dan ook consequent in telkens als ik een grap maakte over Siberische tijgers neuken, waardoor het veilig is te stellen dat hij op zijn minst over enige overlevingsdrang beschikte.
Misschien moet het niet noodzakelijk een Siberische tijger zijn, want zoals de meesten ondertussen wel weten zijn die bijna uitgestorven en dus moeilijk te vinden. Dat hadden we dan weer te danken aan die rotzakken van het WWF, dat besef over uitstervende diersoorten allerhande. Ik heb het nooit gehad voor van die pacifistische klojo's die inzitten met het milieu. Als ik bomen wil zien ga ik wel eens wandelen in het park, of in het bos. Dat doe ik overigens wel eens graag omdat het mij tot rust brengt. Maar dat betekent niet dat die zelfgenoegzame groene janetten mij moet lastigvallen op straat voor geld. En als zeker niet die van het WWF want die hebben een kutlogo. Met die achterlijke pandabeer van hen schoppen ze het niet ver bij mij. Ik woon in België. Wat heb ik nu fucking zaaks met een panda! En wat voor een loser van een panda dan ook nog. Je moet dat logo maar eens goed bekijken! En zo is het met al de films en foto's dat die klojo's verspreiden over uitstervende dieren. Ze pakken er altijd de zieligste kutolifant uit om je geld af te troggelen. Niet met mij. Dieren die sukkels zijn en de loser uithangen op foto's hebben voor mij direct afgedaan. Volgens Darwin is het survival of the fittest. Bijgevolg zal zo'n zielig, jankend pandawijf mij niet meteen overtuigen van haar vergrote overlevingskans als ik maandelijks 5 euro stort.
Met al die gedachten die door mijn kop raazden was ik natuurlijk de verkeerde straat ingelopen waardoor ik nu toch aan die fokking Colruyt bleek terecht gekomen te zijn. Uiteraard was men humeur nu danig naar de kloten. Ik besloot dat het Ramon zijn fout was dat we verkeerd waren gelopen en sloeg 3 tanden uit die kutmuil van hem. Zijn tanden uitslaan was helemaal mijn bedoeling niet geweest. Want als ik iets kan missen, dan is het wel van op straat te worden gezien met een loser die een paar tanden kwijt is. Op de koop toe bleek de janet nog nodig te moeten bloeden waardoor ik genoodzaakt was alleen de Colruyt binnen te gaan...
Hoe snel het kan keren..
Of althans dat wilde ik doen toen er gebeld werd.. Ik zuchtte en negeerde tijdelijk het irritante geluid dat ik ooit als deurbel had laten installeren! Bezoekers werden toendertijd aangekondigd met het uit "Scarface" gehaalde geluid van een enthousiaste mitrailette en deze bezoeker was geen uitzondering. Ik kreeg die dagen niet graag bezoek en het is niet verwonderlijk ook.. Het was de tijd Voor ik de bel in een franse collere uit de muur rukte en potentiele bezoekers wijs maakte dat ze maar op mn gsm moesten bellen als ze binnen wilden.. Nu gelukkiglijk al even leden!
Bij het uitgieten van mn Absolut ontdekte ik op de koop toe ook dat mn fles aan zn laatste druppels toe was. Ik molk de fles tot het laatste en classeerde ze vervolgens door het raam dat ten aller tijde open stond voor dergelijke gevallen. Bemoeizuchtige idioten hadden al gedurfd me op warmteverlies te wijzen.. Een open raam putje winter.. Maar ze probeerden het nooit meer dan een keer! Ik hoorde de fles open spatten op het trotoir in een regen van glas en grinnikte even toen ik hoorde dat de gehate bezoeker een kreet van verrassing en afschuwen liet horen. Ik herkende ook meteen de stem. Het motiveerde me om de deur te gaan openen, hoewel die motivatie makkelijk te overschatten viel. Het was in elk geval al geen onbekende klojo die kwam kennis maken of andere gehate vormen van "Sociaal Gedrag" kwam opdringen!
De deur kon echter wachten en de kerel die ervoor stond ook. De kast die de wodka voorraad herbergt had een hogere prioriteit! Ik dronk op een gezapig tempo mn rest Absolut uit, opende de kast en plaatste mn glas op de opengeklapte deur, klaar voor een nieuwe portie lekkers! Het besef kwam echter als een mokerhamer die door een mentaal gehandicapte spierbundel gehanteerd wordt. Een mentaal gehandicapte zn extreme achterlijkheid compenseert door averechts evenredige spierkracht. Ik was aan mn laatste fles Absolut toe! Een euvel dat zo snel mogelijk verholpen diende te worden. Ik schonk me een nieuw glas en leegde dat stante pede. Naast de drankenkast trok ik de lederkast open (die naar alle ellementaire logica mn collectie leder jassen bevat) en koos voor een gevoerd model. Steeg de trap met rasse schreden af en opende de deur op een voor de gemiddelde ommestaander uiterst agressieve manier.
Bij het uitgieten van mn Absolut ontdekte ik op de koop toe ook dat mn fles aan zn laatste druppels toe was. Ik molk de fles tot het laatste en classeerde ze vervolgens door het raam dat ten aller tijde open stond voor dergelijke gevallen. Bemoeizuchtige idioten hadden al gedurfd me op warmteverlies te wijzen.. Een open raam putje winter.. Maar ze probeerden het nooit meer dan een keer! Ik hoorde de fles open spatten op het trotoir in een regen van glas en grinnikte even toen ik hoorde dat de gehate bezoeker een kreet van verrassing en afschuwen liet horen. Ik herkende ook meteen de stem. Het motiveerde me om de deur te gaan openen, hoewel die motivatie makkelijk te overschatten viel. Het was in elk geval al geen onbekende klojo die kwam kennis maken of andere gehate vormen van "Sociaal Gedrag" kwam opdringen!
De deur kon echter wachten en de kerel die ervoor stond ook. De kast die de wodka voorraad herbergt had een hogere prioriteit! Ik dronk op een gezapig tempo mn rest Absolut uit, opende de kast en plaatste mn glas op de opengeklapte deur, klaar voor een nieuwe portie lekkers! Het besef kwam echter als een mokerhamer die door een mentaal gehandicapte spierbundel gehanteerd wordt. Een mentaal gehandicapte zn extreme achterlijkheid compenseert door averechts evenredige spierkracht. Ik was aan mn laatste fles Absolut toe! Een euvel dat zo snel mogelijk verholpen diende te worden. Ik schonk me een nieuw glas en leegde dat stante pede. Naast de drankenkast trok ik de lederkast open (die naar alle ellementaire logica mn collectie leder jassen bevat) en koos voor een gevoerd model. Steeg de trap met rasse schreden af en opende de deur op een voor de gemiddelde ommestaander uiterst agressieve manier.
The beginning...
Ramon was een klootzak, dat moest ik hem nageven. En als ik klootzak zeg bedoel ik niet het soort dat zijn vrouw afslaat als het eten te laat op tafel staat. Neen, Ramon was het soort dat diezelfde teef al na één dag afmaakte omdat ze er slecht durfde uitzien als ze net uit bed kwam gekropen.
Neen. Van de vele dingen die Ramon nooit zou hebben stond een wijf wel helemaal bovenaan het lijstje.
Niet dat ik hem ongelijk geef maar desalniettemin vond ik het altijd al een klojo. De lul is gewoon zielig. Ik schiet zelf ook al eens een wijf door haar kop maar dan wel omdat het een lelijk wicht is. Ramon daarentegen valt eerst voor de teef, neukt haar en maakt haar de volgende ochtend af omdat hij gefrustreerd is dat een wijf dat er 's ochtends zo lelijk uit ziet hem heeft kunnen versieren.
Ikzelf val nooit voor vrouwen. Af en toe kan een meisje mij wel eens bekoren, maar dan enkel omdat ze nog een meisje is.
'Waarom hang ik eigenlijk nog rond met die klojo' dacht ik bij mezelf. Ik schonk mezelf nog een Absolut uit...
Neen. Van de vele dingen die Ramon nooit zou hebben stond een wijf wel helemaal bovenaan het lijstje.
Niet dat ik hem ongelijk geef maar desalniettemin vond ik het altijd al een klojo. De lul is gewoon zielig. Ik schiet zelf ook al eens een wijf door haar kop maar dan wel omdat het een lelijk wicht is. Ramon daarentegen valt eerst voor de teef, neukt haar en maakt haar de volgende ochtend af omdat hij gefrustreerd is dat een wijf dat er 's ochtends zo lelijk uit ziet hem heeft kunnen versieren.
Ikzelf val nooit voor vrouwen. Af en toe kan een meisje mij wel eens bekoren, maar dan enkel omdat ze nog een meisje is.
'Waarom hang ik eigenlijk nog rond met die klojo' dacht ik bij mezelf. Ik schonk mezelf nog een Absolut uit...
Regels?
Wat zijn de regels..
Ehrm..
1. Ge moet altijd verder bouwen op het verhaal, dus even iemand zn post gaan herschrijven is not done
2. om gelijktijdige posts te vermijden.. post eerst dat ge een antwoord aant schrijven zijt (en publish dat dan zodat iedereen het kan zien) en ga dan die blog op uw gemak editten en vervangen door het nieuwe stuk verhaal.. Want nix zo frustrerend als iets typen & dan ontdekken dat iemand anders u voor was EN in een andere richting gaat..
En dat is het denk ik :)
Voor de rest.. Anarchie :D
Ehrm..
1. Ge moet altijd verder bouwen op het verhaal, dus even iemand zn post gaan herschrijven is not done
2. om gelijktijdige posts te vermijden.. post eerst dat ge een antwoord aant schrijven zijt (en publish dat dan zodat iedereen het kan zien) en ga dan die blog op uw gemak editten en vervangen door het nieuwe stuk verhaal.. Want nix zo frustrerend als iets typen & dan ontdekken dat iemand anders u voor was EN in een andere richting gaat..
En dat is het denk ik :)
Voor de rest.. Anarchie :D
Abonneren op:
Posts (Atom)
