Ziekenhuis By Night

Het bezoek aan het cafe en de white russians hadden me gesterkt. Ik vroeg me enkel af Waarom ik geen Kahlua en zo in de nachtwinkel mee genomen had, maar al snel realiseerde ik me dat ik geen zin had met die rommel over straat te lopen. Ze verkochten het waarschijnlijk toch niet in die kut winkel! De verdere wandeling naar het hospitaal verliep rustig. Ik genoot van de stilte en liet mn gedachten de vrije loop.

Na even wandelen bereikte ik de spoed ingang van het ziekenhuis. Ik ben werelds genoeg om te beseffen dat op uren als dit alles belangrijk "spoed" is, en zo ook mijn zaak deze avond! Eens aan de balie merkte ik dat er iemand nieuw achter de balie zat. Een zucht van ongenoegen ontsnapte me in het vooruitzicht van de idiote conversatie die er aan stond te komen. "Hoi" zei ik tegen de vrouw en wachtte af. Aan haar reactie zou ik al kunnen beoordelen wat voor persoon ze was en vooral hoeveel gezeik ik zou krijgen. De reactie bleef uit, behalve als die koe-achtige blik mag mee tellen als zijnde een reactie. Het gaat hier trouwens over een zeer slome koe op leeftijd want geen enkel normaal en viriel dier brengt zo 'n reacties voort! Ik verbeeldde me dat ze aan het afwachten was tot ze enige vorm van reactie zou krijgen. Ik besloot haar die te ontzeggen, of ze er nu op hoopte of niet. Ondertussen kwamen enkele bloedende marginalen de receptie binnengesukkeld. Een ervan zag eruit alsof hij het duel met een stier aangegaan was. Dergelijke beestenmishandeling zou korte metten mee moeten gemaakt worden! Weer een beest waar WWF zich te goed voor voelt. Er zit naar hun mening duidelijk meer geld in afgeleefde pandas. Ik negeerde de stierenneuker en de wwf activist die de kerel naar binnen hielp. De balieverpleegster raakte nu wat op haar ongemakken in de hele situatie en keek schichtig heen en weer tussen mij en de 2 nieuwe patienten. Het stoorde haar ongetwijfeld dat ik hun vlotte aanmelden verstoorde. Ik verbrak haar twijfel snel door mn hand hard op het tafelblad te doen neer komen. Ze schrok en slaakte een kleine kreet. "Deur!" zei ik haar. Ze haastte zich naar de knop en de deur gaf de klik waar ik op wachtte. Zonder verwijlen wandelde ik binnen. De hersendode balievrouw, de onhandige stierenneuker en de hypocriete WWF kerel achter mij latende.. Al bij al viel de nieuwe vrouw wel nog mee. Haar hersendoodheid en koeienblik maakten er haar niet sympathieker op maar ik was er zeker van dat haar ongetwijfeld snellere openen van de deur, volgende keer, veel goed zou maken!

Met behulp van de balie computers die op dit uur in de nacht (ja, het was inderdaad na 2 uur) ongebruikt staan kwam ik te weten dat Ramon op de afdeling "Orthopedagogie" lag en strikt geen bezoek mocht ontvangen. De wirwar van gekleurde lijnen brachten me op aanenaam tempo naar de juiste afdeling en de kamer vinden was een kwestie van tellen. Iets waar ik altijd al heel goed in geweest was en wel fier op ben. Ik betraptte mezelf op het lopen tellen tijdens het wandelen maar stoptte er niet mee gezien het wel aanegnaam was.

Zonder verder dralen staptte ik de kamer van Ramon binnen. De omhooggevallen lul lag volledig ingepakt in een corset achtig iets en op zn buik. Hij lag alleen op een kamer en ik vroeg me af waar Ramon ineens al het geld vandaan haalde om zich zo n luxe te veroorloven! Na een snel opnemen van de kamer beslistte ik dat de fauteul wel zou voldoen en dat bij gebrek aan beter de 2 bekertjes uit de badkamer de beste Moskovskaja recipienten waren. Ik vulde de 2 bekers en plofe me in de fauteul. Na even genieten van de rust en de drank besloot ik dat de lul me lang genoeg genegeerd had en schopte ik hard tegen zn voeten. Ik verbeelde me waarschijnlijk dat ik iets hoorde kraken want ik voelde me zeer goed en had nergens pijn. Ramon ook niet want de klootzak bewoog zelfs niet. Onattent! Als gastheer liggen slapen bij je bezoek is een ding, maar een vriendelijke aansporing tot wakker worden negeren was me echt wel wat Te! Ik speelde even met het idee zn glas wodka over zn kop uit te kieperen, maar dat leek me verspilling. De witte kamer begon wat op mn gemoed te werken en ik draaide even aan het wieltje van Ramon's baxter zodat die op maximale dosis stond. Het idee zn bed in brand te steken met mn trouwe aansteker sprak me ook wel aan, eens zien of hij me dan nog kon negeren! Maar ook dat verwierp ik al snel. Ik koos voor de simpelere aanpak en draaide hem op zn zij. Weer dacht ik een licht gekraak te horen maar gezien ik echt niets van pijn ondervond negeerde ik het weer. Eens de patient op zn zij lag gaf ik hem een geweldige heis op zn neus. Het inmiddels bekende gekraak was er weer maar deze keer was het duidelijk dat zn neusbeentje het geluid produceerde.