de gedachte van Absinthe

Wat een bloeder was me die klootzak toch. Al snel zag het hele linnen rood. Dat was tot nu hemels wit geweest, dat was me meteen opgevallen toen ik de kamer binnenkwam. Zelf hou ik namelijk ook wel van intens wit, hoewel mijn liefde ervoor makkelijk te overschatten viel. Maar goed, intussen was van dat wit, zoals gezegd dus niet veel meer te zien. Ik stak een sigaret op. Ongetwijfeld mocht dat niet. Kon het mij een reet schelen? Niet echt.
Ik stond recht en ging over de etterende klootzak hangen. Althans, ik beelde me in dat hij vol etter hing, want dat kon ik niet zien met dat achterlijke corset van hem. Daar rukte ik even aan. Inderdaad, de etter vloog me bijna in het gelaat.
'Goed', dacht ik bij mezelf, 'die klootzak heeft nu lang genoeg geslapen.'
Als een ware expert terzake begon ik met de machienerie te prullen. Althans, ik zag eruit als een expert met men sjieke leren jas. Dat was ik echter allesbehalve, zeker niet als het op ziekenhuisapparatuur aankomt. Die mocht dan wel eenvoudig lijken, dat was ze allesbehalve. Het duurde dan ook niet lang eer Ramon's hartslag, inmiddels opgelopen tot 213, hem uit zijn slaap rukte. Daarbij schoot hij paniekerig recht. Nu ben ik geen dokter, maar ik zou durven stellen dat bij deze zijn rug aan zijn laatste krachttoer toe was. Dat bleek inderdaad het geval. Ramon gilde het uit als een baviaan wiens aars zonet gepenetreerd werd door een niet onbrede tak, met schors. Snel als een haas duwde ik enkele malen op de knop om hem morphine toe te dienen. Dankzij mijn snelle reflexen was hier een bloedbad voorkomen. Dat bloedbad zou bestaan uit Ramon en minstens één verpleegster. Die reageren namelijk zeer snel op dat soort geluiden. Hoewel zou kunnen gesteld worden dat er ook verpleegsters zijn die er hun geen kloot van aantrekken en rustig verder lezen in hun Flair.
Wat er ook van zij: Ramon was gestopt met gillen en lag vreedzaam uitgestrekt op zijn bebloede bed. Hoewel. Hoorde ik daar nog gekerm? Ik besloot nog enkele malen op de morphineknop te duwen. Dit had ik Ramon al jaren geleden moeten kopen, zoveel was duidelijk. Kut, ik had weeral mijn sigaret laten vallen. Dat moest ik maar eens afleren. Cool stond het namelijk allesbehalve.
'Roberrrrr'
Was dat Ramon? Het was me niet helemaal duidelijk. Zijn aangezicht was dan ook stevig gedrapeerd in windsels. Het bleek hem te zijn, dat zag ik aan de verwoede pogingen om iets anders te laten ontsnappen uit zijn mond dan het gekwijl van de laatste 10 minuten. Ik goot hem wat Absolut naar binnen, dat zou helpen. Allesbehalve zo bleek. De klojo zette het op een hoesten. 'Wat een gezeik' merkte ik op, en gaf de lul een heis op zijn muil waarmee je gemakkelijk een nijlpaard zijn eetlust kon verknoeien, en méér. Ik stak nog een sigaret op. Het zou nog even duren eer die spaanse hufter weer bij zijn positieven zou zijn. Ik ging terug neerzitten, schonk nog een Absolut uit, en gaf mezelf de tijd om even weg te dromen. Ik moest maar eens bij Furio langsgaan, aldus zat ik te denken. Furio was een kerel die een illegaal handeltje in Absinthe had. In vroegere jaren had ie nog aan Amerikaanse zijde gestreden in Vietnam. Niet voor lang echter, want Furio bleek niet goed tegen inkomend Schrapnel te kunnen. Dat heb je met die italiaanse migranten: eerst zich voordoen als goed ingeburgerde lui door zich als vrijwilliger aan te bieden, om dan al na enkele dagen recht in het spervuur te gaan lopen. Nu denk je misschien dat ikzelf ook van italiaanse afkomst ben, gezien mijn naam. Maar zoals ik al zei gaf ik mezelf die naam toen ik 10 was en van huis vertrok. Mijn echte naam zou mijn nationaliteit wel verraden, maar die doet er nu dus niet toe.
Anyhow, die achterbakse klojo was vervolgens naar België gekomen. Hij had namelijk van horen zeggen dat mindervaliden hier beter geïntegreerd zijn in de maatschappij. Nu wens ik niet te ontkennen dat dat niet het geval is. Maar met alleen nog een rechterarm en een linkerbeen slaagde die lul er hier evenmin in van het ver te schoppen. Je zal het geweten hebben: op de koop toe was ie linkshandig geweest. Aldus gebeurde het dat Furio een bron van inkomsten nodig had en hij besloot in het illegaal Absinthe te distilleren. Dat ging goed, op zijn eerste poging na: Daarbij verloor ie zijn linkerbeen. Ook dat kon hem echter niet stoppen en heden ten dage wist iedereen in de stad waar ze voor hun voorraadje Absinthe moesten aankloppen. Ik moet het hem nageven: dat gat in de markt had die lul mooi gezien. Nu ben ik wel zéér te vinden voor een glaasje Absinthe. Dat drink ik dan puur in shot, of met suiker en ijswater. Toch dronk ik het niet zo vaak want die Furio was een achterbakse nitwit. Ooit had ie gedaan alsof hij me niet herkende. Dat hield ie niet lang vol; maar zolang als de kootjes van zijn pink het volhielden om exact te zijn. Sindsdien kreeg ik mijn Absinthe gratis. Desalniettemin ging ik liever niet bij de klojo langs. Als er namelijk iets is waar ik niet tegen kan zijn het wel hompen vlees die naarstig pogen te overleven. Die doen me altijd denken aan een film die ik ooit zag, de titel doet er nu niet toe. Ik onthoud trouwens nooit titels want dan voel je je verplicht van over die films te kunnen meepraten en dat deed ik liever niet.
Plotseling werd ik gestoord. Wat was me dat? Oh, juist, Ramon. Lag die strandjanet te lachen? Ik stak een sigaret op en dronk van mijn Absolut. Het lachen ging door...