Licht Draaierig

De gang was leeg. Ik strompelde rechtdoor naar waar naar mijns inziens de deur zou moeten zijn. Ik had geen enkel inzicht welke deur en naar waar maar wist wel dat ik er naartoe moest.. Mn hoofd deed pijn. Een kloppend gevoel dat maar niet over hing. In de gang ging ik op zoek naar kamer 87. Geen nummer 87! Wel een 12 en een 18 en een 5.. ook 7 en 8 waren er.. Maar geen 87.. De deur naderde. Vreemde deur! De lucht raspte in mn longen, ik ontdekte dat mn ribben niet volledig hersteld waren.. Toch ging het gaandeweg beter! De deur begon zich ook al wat te stabilizeren, blijkbaar was het niet de wereld die raar was maar ik die nog niet echt bestand was tegen enige vorm van inspanningen! Waar zat die teef van een Annick! Ze kon me gvd buiten rijden met een rolstoel ofzo.. De deur kroop als maar dichterbij & soms draaide ook ik even. Als een tochwel stevig iemand als ikzelve al mee draait met de wereld is er echt iets loos. Ik draaide dus en de deur kwam dichterbij!

Na een tergend lange wandeling was de deur er. Ik duwde maar er werd tegen geduwd. Ik was er nochtans zeker van dat het een klapdeur was, zo n deur met dubbele scharnieren zodat achterlijke lullen niet hoefden na te denken over welke van de 2 opties ze moesten kiezen om de deur te openen.. duwen of trekken.. Ik voelde me een lul! Doch enkel door omstandigheden. Zelfs de verstandigste intelectueel -ik bijvoorbeeld- kan niet geacht worden op momenten als dat en met een hoofdpijn als die na te denken! De oplossing sloeg in als een bom. Ik wist even weer hoe die jappen zich gevoeld moeten hebben toen ze in Hirosjima keken naar het mooie Amerikaanse vuurwerk. Die paddestoel vorm.. de Amerikanen konden er wat van. Weer eentje voor de "Famous Last Words"! Ik wist het inderdaad weer.. want de ervaring was mn gedachten even uit geweest. Ik was het nooit echt vergeten, die keer dat ik een volledige simulatie deed van zo n aanval met enkele chinese vrijwilligers, maar je kan niet elke genocide -al dan niet gesimuleerd- onthouden! Ik hoorde een vrouw met hakken achter de deur enkele stappen doen. De angst sloeg me om het hart. De deur gaf gelijktijdig mee en ik smakte als een overrijpe grapefruit op de grond. De lucht werd uit mn longen geslagen en mn hoofd draaide even net dat iets meer. Het geluid van de hakken toen ik Ramon's kamer stond had me allert gemaakt! Paniekerig keek ik rond naar waar de vrouw met de hakken was, naartoe ging en geweest was. Dit teneinde een accuraat plan op te stellen om zo tot een voordelige situatie te komen en de .. De vrouw die achter de deur stond en onrechtstreeks verantwoordelijk was voor mijn vallen droeg witte open schoenen. Die mottige soort die ze alleen in instellingen met gezondheidsnormen droegen. Ik keek omhoog en omdat ze op me afgesneld kwam keek ik recht onder haar rok. Ze had geen slip aan en ik herkende Annick's schaamlippen. Het viel me op hoe uitnodigend ze eruit zagen en raar genoeg kreeg ik zin in sex. Ik besefte echter al snel dat het hier om Annick ging en niet om Lara. Haar lippen vertoonden ouderdomstekenen die ze alleen bij een vrouw uit haar twintigerjaren kunnen vertonen. Toch kreeg ik immense zin om mn harde lul tussen die lippen te glijden en momenten van extase te beleven. gedeelde extase. Ik moest Dringend naar Lara toe, voor de hormonen de overhand kregen! Ik krabbelde recht, moeizaam en pijnlijk maar te fier om iets te laten merken en met de hulp van de ouwe doos. Ze keek me verliefd aan. Ik zei "ik vertrek, ik voel me hier niet veilig en jij helpt me!" Haar idolate staren overtuigde me van haar dedicatie aan onze queeste en ik stuurde haar om een rolstoel. "Dat beft lekker" fluisterde ik haar nog snel in het oor voor ze als een loopse koe de hal afstormde om de dichtstbijzijnde rolstoel op te eisen. Ik verbeelde me zelfs dat ze een licht vochtig spoor naliet om zeker te zijn dat ik haar niet verloor. Ik wandelde kalm verder in een poging mn gevoel van ok zijn te herwinnen en tegen dat ze aan kwam gesleept met een rolstoel begon het wandelen alweer hemels te lukken.. Gezien de omstandigheden!

De blik in haar ogen vertelde me dat ik onmogelijk zou kunnen uitstellen haar te beffen en ik dirrigeerde haar een kamer binnen als ze ware een volautomatische rolstoel. Eens binnen droeg ik haar op haar rok op te trekken tot haar middel zoals ze gewend was en met een voet op de armleuning van de stoel te gaan staan. Ik dacht er nattuurlijk op tijd aan de handrem van het gedrocht op te trekken en kreeg een zicht waar mn lul gretig paraat van kwam. Ik negeerde de bloed ophoping echter en spaarde me wederom voor Lara. Ze stond in een spreidstand met aan een kant van de rolstoel haar voet op de grond en aan de andere kant haar voet op de leuning. Haar lippen spreidden zich eveneens en gaven een majestueuze aanblik van haar door de ouderdom onaangetaste "vlezige wonde" zoals een of andere perverse vlaamse schrijver het ooit in een alom gelouwerd gedicht benoemde. Ik koos bij de eerste ronde voor de clitoriële aanpak. Ik liet mn tong haar weg naar boven zoeken van haar anus tot haar clit bereik was en behaalde zo op een zelfs voor haar ongekend tempo haar eerste orgasme. De verdere orgasmes volgden al snel, deels door mn bij elk orgasme varierende tactiek. Na het zesde had ik de indruk dat ze door haar benen zou zakken en stopte ik. Haar zilte smaak die mn gezicht bedekte veegde ik af aan haar rok en ze giechelde verlegen. Ze probeerde me al lang geen kus meer te geven achteraf. Die rechtse in de maag had haar dat al lang leden afgeleerd! Ze giechelde stom en zei "Rolstoelen zijn inderdaad Prachtig". Het maakte me op een vreemde manier blij dat ik haar sexuele horizon uitgebreid had. Wederom mag de blijdschap om iets dergelijks zeker niet overschat worden! Ik dirigeerde haar richting de algemeene balie en legde haar ondertussen uit hoe ze me hier zeker vandaan zou krijgen. Terloops vroeg ik ook even waar haar wagen geparkeerd stond. Oh wat hoopte ik dat het een degelijk iets was en niet zo n mottig golfje waar een dergelijk slag van trienen meestal mee rijd!