Het zit niet mee...

"Hey". Het klonk heel ver weg. Laat me slapen, gore klootzak, wat een uur is dit nu om
iemand wakker te maken. "Hey!". Wat de fok wil je kerel, moet je een pistool in je aars
geramd krijgen? "Hey, wakker worden, dit is geen slaapplaats". De derde keer klonk al
een heel pak dichter, de achtergrondgeluiden kregen meer vorm, en ik probeerde mijn
ogen te openen. Heel langzaam deed ik ze open, en toen sloeg het genadeloos toe. Een
enorm pijnlijke steek in mijn achterhoofd, net of mijn schedel ging barsten. Het beetje
dat ik al zag van de wereld rond mij begon te tollen en ik viel een zestigtal
centimeter lager op de grond, waarop mijn gehele maaginhoud naar buiten kwam. Hoewel
het wel een beetje zuur smaakte, overheerste een andere smaak. De zacht zout-ziltige
smaak van bloed. Toen mijn ogen zich beter konden focussen zag ik inderdaad een hele
plas onder mij. Yep, bloed for sure. Mijn achterhoofd trok zich weer samen, voelde
achter in m'n mond een hele hoop speeksel geproduceerd worden, en nog geen seconde
daarna kwam de tweede gulp bloed uit mijn mond gegoten. Ik voelde me zwak. Overal pijn.
Maar vooral mijn hoofd. Wat een immense pijn. Net of iemand vuurwerk in mijn hoofd aan
het afsteken is.
Beetje bij beetje probeer ik me op m'n knieën te hijsen. De wereld tolde nog steeds,
maar het beeld werd iets helderder. Een zandwegje... Gras... Links van me een zitbank,
en voor me stond een man die, naar zijn kleren te beoordelen, een boswachter of iets in
die aard leek te zijn. Hij leek me ergens vanachter in de 50, grijs haar, een bril, en
een gezicht vol van afgrijzen. Nog nooit iemand zien kotsen, eikel, wat sta je daar zo
te zien? Waar de fok ben ik trouwens, het is hier verdomme koud. Net toen ik m'n mond
weer wou openen om dit hem hardop te vragen, kreeg ik weer een pijnscheut, en kwam er
nogmaals enkele litertjes bloed uit mijn keelgat. Mijn witte kleren helemaal rood van
het bloed en... Wacht eens... Witte kleren... Ik heb helemaal geen witte kleren. Het
nadenken bleek mijn hoofd nog maar eens extra te belasten, en daar ging het blijkbaar
niet mee akkoord, zo maakte de pijn wel duidelijk. "Godverdomme wat is hier aan de
hand, waar ben ik", schreeuwde ik het uit. De man schrok, en kwam zo regelrecht uit
zijn apathie. "Het stadspark, maar wat jou is overkomen weet ik niet... Je lag hier op
deze bank met een krant op je gezicht. Sorry, ik zie nu wel waarom je gezicht bedekt
was, we moeten je naar een hospitaal krijgen."
What the fuck was hij over bezig, zat hij me hier voor mijn neus belachelijk te maken?
Ik greep naar mijn holster, maar tot mijn grote verbazing zat die niet op zijn
gewoonlijke plaats. Met moeite hijste ik me op m'n benen, die stonden te trillen alsof
ik er een aardbeving plaatsvond. Ik ging op de bank zitten, probeerde me te herinneren
wat er gebeurd was, en plaatste m'n hoofd in m'n handen. Slecht idee, want de pijn die
ik toen voelde, was dubbel zo erg als die pijn in m'n achterhoofd. Wat de fok was dat,
ik keek naar mijn handen, en die hingen vol bloed. Normaal koel als een kikker, begon
ik me hier serieus zorgen te maken. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn, die
niet meer leek te stoppen.
Opeens trok iets in de hoek van mijn oog de aandacht. Ik keek naar rechts, en zag aan
het uiteinde van de bank iets liggen. Het leek op een stuk vlees, maar dan wel serieus
bebloed. Het bloed was donker, leek al half opgedroogd. Toen ik wat dichter keek, begon
mijn hart nog sneller te slaan. Ik keek vervolgens naar mijn kruis, en voelde toen de
pijn die mijn hoofdpijn tot dan verbergde. De witte broek die ik aanhad, zag helemaal
donkerrood van het bloed. "GODVERDOMME!!"... Ik begon te roepen. De klootzakken hadden
mijn lul afgesneden! De daaropvolgende pijnscheut die ik voelde in mijn achterhoofd
overstemde dan weer alle pijn die ik tot dan voelde, en ik viel weer van de bank af,
neerzijgend op m'n knieën eerst, en dan met m'n hoofd in het zand.
Met een schok schoot ik weer wakker. De pijn was een heel pak minder, ik voelde ze
zelfs bijna niet meer. Voorzichtig deed ik m'n ogen open, en zag een wit plafond met
een zacht wit licht. Ik zette me recht, en voelde toen weer de pijn in mijn onderbuik,
hoewel die nu meeviel, tegenover wat ik daarvoor voelde. Ik keek om me heen. Links van
me een baxter, met wat later morfine zou blijken te zijn. Geen andere bedden, een
hartmonitor, die blijkbaar met een achttal plakkers aan mij was vastgemaakt. Mijn
hartslag was 75, hoewel die veel sneller aanvoelde. En waarom kon ik zo slecht zien
verdomme, wat hangt hier rond m'n hoofd. Het bleek een verband te zijn. Heel m'n hoofd
was omwikkeld, met gaten aan de ogen en de mond. Fuck, wat is dit. Ik rukte de plakkers
van de hartmonitor los, en stond recht. Nog voor de machine zich in een constant
monotone fluittoon uitdrukte, zag ik op de display mijn hartslag. 87... Een flits. Het
getal 87 kwam me enorm bekend voor. De baxter hield ik voor het gemak nog in mijn lijf,
de pijn was nu al amper te harden. Ik probeerde recht te staan, na wat ongemakkelijk
trillen op mijn benen, lukte het toch van enkele kleine stapjes richting het kleine
badkamertje te zetten, steunend op de houder van de baxter, die gewillig meerolde. In
het badkamertje aangekomen, knipte ik het licht aan. Wat ik in de spiegel zag was een
man met zijn hoofd ingewikkeld en een halfopenstaand wit ziekenhuishemdje. Yep, dat
moest ik zijn, dat zag ik aan de gespierde en behaarde borstkas.
Zachtjes begon ik het verband los te wikkelen, laag per laag wegpellend. Waar de
bovenste lagen nog dat vale geel van windels hadden, begonnen die er, naarmate er meer
lagen werden weggehaald, roder en roder uit. De onderste lagen kwamen er moeilijker af,
ze plakten vrij stevig vast, en toen ik de geheel onderste laag probeerde te
verwijderen, schreeuwde ik het vrijwel uit van de pijn. Wat daaronder tevoorschijn kwam
was gruwelijk... Ik had geen huid meer op mijn gezicht. Wat ik zag was bloed,
spierweefsel, en hier en daar een stukje bebloede schedel.
Ik ging weer bijna door m'n knieën, maar kon me nog net rechthouden aan de wastafel.
Denk, Roberto, denk... Wat is er gebeurd. Wie heeft dit gedaan, wie heeft godverdomme
mijn lul afgesneden. Instinctief ging mijn hand richting kruis. Ingepakt. Blijkbaar
hebben ze die er terug aangenaaid. Fuck, hopelijk komt dat in orde. Hoewel ik met een
gezicht als dit niet veel wijven meer zal neuken. Lara... Wat gaat zij zeggen?
Godverdomme, wat zit jij je hier zorgen te maken over die trut. Maar toch...
Eerst en vooral moet ik te weten komen wat er gebeurd is. Wie heeft me dit aangedaan.
Ramon? Wacht eens... die klootzak lag zelf half dood in het ziekenhuis. Ja, dat
herinner ik me. Ramon die lag te smeken voor zijn leven in dat ziekenhuisbed. Nee...
Hij was niet aan het smeken... Hij lachte... Waarom lachte hij, dat was het laatste dat
ik mij herinner. En godverdomme, wat is toch dat getal 87 dat in mijn hoofd blijft
flitsen. Net op het moment dat ik weer door m'n knieën ging, klaar om weer met m'n
smoel op de vloer terecht te komen, kwam de nachtverpleegster binnen...